Τελευταία σελίδα αριστερά

Όταν η πόλη μιλά, κάτι αλλάζει! Όταν γράφαμε πως «ένας δρόμος κουράστηκε να σηκώνει το βάρος μας», λίγοι πίστεψαν ότι θα ακουστεί. Κι όμως, οι λέξεις κύλησαν όπως το νερό που βρίσκει ρωγμή, και κάπου άρχισαν να στάζουν μέσα στην παθητικότατα και να ενεργοποιούν αντανακλαστικά. Η λέξη «παράταση» σπάνια συγκινεί. Κι όμως, αυτή τη φορά, ακούστηκε σαν μικρή νίκη. Γιατί πίσω από κάθε απόφαση που δεν πάρθηκε, πίσω από κάθε δρόμο, που δεν ξανάνοιξε, υπάρχει μια κοινωνία που δεν σώπασε. Ο δρόμος στα Μουράγια έμεινε κλειστός, προσωρινά. Αλλά ίσως για πρώτη φορά, η λέξη «προσωρινά» δεν σημαίνει αναβολή, σημαίνει αρχή. Η απόφαση να παραταθεί η μη διέλευση βαρέων οχημάτων από τα Μουράγια, δεν είναι απλώς μια προσωρινή ρύθμιση. Είναι η απόδειξη ότι όταν μια κοινωνία αντιδρά, κάτι κινείται. Ότι οι πολίτες, όταν μιλούν με πίστη και διάρκεια, μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις, να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Κάποτε πιστεύαμε πως τίποτα δεν αλλάζει. Πως οι δρόμοι μένουν όπως τους βρήκαμε, πως τα λε...

Μια πόλη μπορεί να ξαναγεννηθεί, αν πάψει να φοβάται το αυτονόητο. Τελειώνουν τα έργα στα Μουράγια και μαζί τους τελειώνει κι ένα μικρό διάλειμμα σιωπής. Για λίγο, η περιοχή άκουσε ξανά τον εαυτό της. Χωρίς κορναρίσματα, χωρίς βουητό, χωρίς το γνώριμο πέρασμα των βαριών οχημάτων πάνω απ’ τα τείχη και τη μνήμη της. Ήταν μια σπάνια στιγμή, όχι γιατί περπατήσαμε, αλλά γιατί φανταστήκαμε πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να το κάνουμε, αν ο δρόμος αυτός δεν ήταν πια διάδρομος διέλευσης, αλλά χώρος ζωής. Κι όμως, ετοιμαζόμαστε να ξανανοίξουμε τον δρόμο σαν να μη συνέβη τίποτα. Να επιστρέψουμε στην κίνηση, στη φθορά, στην υπομονή. Στην προτέρα κατάσταση, που ποτέ δεν ήταν κανονικότητα, ήταν απλώς συνήθεια. Όχι, δεν πρέπει να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε. Γιατί εκεί που μείναμε είναι το πρόβλημα. Η πόλη δεν χρειάζεται επιστροφή, χρειάζεται υπέρβαση. Η πρόταση είναι καθαρή, λογική, αυτονόητη: να μην επιτραπεί ξανά η διέλευση βαρέων οχημάτων στα Μουράγια. Να μείνει ο δρόμος ήσυχος, ελαφρύς, ανθρώπι...

Ένας δρόμος που κουράστηκε να σηκώνει το βάρος μας. Μια πόλη που απαιτεί να ξαναγίνει δική της. Η Κέρκυρα του αύριο δεν περνά από εδώ. Ο δρόμος στα Μουράγια κλείνει. Όχι γιατί το θέλησε η πόλη, αλλά γιατί δεν άντεξε άλλο. Χρόνια τώρα βουλιάζει κάτω απ’ το βάρος των οχημάτων, των λεωφορείων, των απορριμματοφόρων και της αδιαφορίας. Η καθίζηση δεν είναι φετινή, κρατάει χρόνια. Κάθε τόσο ανοίγει μια νέα ρωγμή, σπάνε οι σωλήνες, ξεχύνονται λύματα στη θάλασσα, κι εμείς το προσπερνάμε με μια δικαιολογία και μια κορναρισμένη υπομονή. Μόνο που η καθίζηση δεν είναι πια στο οδόστρωμα. Είναι μέσα μας. Στις αποφάσεις που αναβάλλουμε, στα «ας το αφήσουμε για μετά», στην πόλη που μικραίνει σιωπηλά κάτω απ’ το βάρος της συνήθειας. Ο δρόμος στα Μουράγια ζητάει την ελευθερία του κι αυτή τη φορά, μαζί του τη ζητά κι η πόλη. Όχι άλλη επισκευή. Απελευθέρωση. Η πλειοψηφία των πολιτών το λέει χρόνια τώρα: να γίνει ο παραλιακός δρόμος πεζόδρομος, να δοθεί πίσω στους ανθρώπους, στα βήματα, στις ανάσες, στα κα...

Ένας δρόμος που κουράστηκε να σηκώνει το βάρος μας. Μια πόλη που απαιτεί να ξαναγίνει δική της. Η Κέρκυρα του αύριο δεν περνά από εδώ. Ο δρόμος στα Μουράγια κλείνει. Όχι γιατί το θέλησε η πόλη, αλλά γιατί δεν άντεξε άλλο. Χρόνια τώρα βουλιάζει κάτω απ’ το βάρος των οχημάτων, των λεωφορείων, των απορριμματοφόρων και της αδιαφορίας. Η καθίζηση δεν είναι φετινή, κρατάει χρόνια. Κάθε τόσο ανοίγει μια νέα ρωγμή, σπάνε οι σωλήνες, ξεχύνονται λύματα στη θάλασσα, κι εμείς το προσπερνάμε με μια δικαιολογία και μια κορναρισμένη υπομονή. Μόνο που η καθίζηση δεν είναι πια στο οδόστρωμα. Είναι μέσα μας. Στις αποφάσεις που αναβάλλουμε, στα «ας το αφήσουμε για μετά», στην πόλη που μικραίνει σιωπηλά κάτω απ’ το βάρος της συνήθειας. Ο δρόμος στα Μουράγια ζητάει την ελευθερία του κι αυτή τη φορά, μαζί του τη ζητά κι η πόλη. Όχι άλλη επισκευή. Απελευθέρωση. Η πλειοψηφία των πολιτών το λέει χρόνια τώρα: να γίνει ο παραλιακός δρόμος πεζόδρομος, να δοθεί πίσω στους ανθρώπους, στα βήματα, στις ανάσες, στα κα...

Σ ήμερα και τρία μαζί. Από την αφέλεια στην αποδοχή, κι ανάμεσα, η ζωή περνάει σιωπηλά κι εμείς μαζί της. Εν αρχή Εν αρχή, λοιπόν, ήταν η βεβαιότητα. Όλοι ξέραμε τι θέλαμε, ποιοι είμαστε, πού πάμε. Είχαμε έτοιμες απαντήσεις, τακτοποιημένες σαν βιβλία στη σειρά, χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι κάποτε θα σκονίζονταν όλες, ίδιες και αχρησιμοποίητες. Μιλούσαμε πολύ τότε. Για τα πάντα. Για το μέλλον, για τη φιλία, για την αλήθεια. Κάθε λέξη έμοιαζε με νίκη, μέχρι που καταλάβαμε πως οι περισσότερες ήταν απλώς θόρυβος. Η σιωπή, που τότε τη φοβόμασταν, ήταν τελικά το πιο τίμιο πράγμα που είχαμε να πούμε. Εν αρχή, υπήρχε η βιασύνη. Να ζήσουμε, να προλάβουμε, να ξεχωρίσουμε. Να εξηγήσουμε στον κόσμο ποιοι είμαστε πριν μάθουμε οι ίδιοι. Ήταν μια εποχή που το “έχω δίκιο” ακουγόταν σαν απόδειξη ύπαρξης. Τώρα γελάω. Γιατί βλέπω πως όσα βιαστήκαμε να ονομάσουμε “αλήθειες”, ήταν απλώς πρόχειρες εκδοχές μιας άγνοιας με αυτοπεποίθηση. Κι όσα προσπεράσαμε, σιωπηλά και δειλά, αυτά κράτησαν. Εν αρχή ήταν η βεβα...