Τολμήστε επιτέλους

Μια πόλη μπορεί να ξαναγεννηθεί, αν πάψει να φοβάται το αυτονόητο.
Τελειώνουν τα έργα στα Μουράγια και μαζί τους τελειώνει κι ένα μικρό διάλειμμα σιωπής.
Για λίγο, η περιοχή άκουσε ξανά τον εαυτό της.
Χωρίς κορναρίσματα, χωρίς βουητό, χωρίς το γνώριμο πέρασμα των βαριών οχημάτων πάνω απ’ τα τείχη και τη μνήμη της.

Ήταν μια σπάνια στιγμή, όχι γιατί περπατήσαμε,
αλλά γιατί φανταστήκαμε πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να το κάνουμε, αν ο δρόμος αυτός δεν ήταν πια διάδρομος διέλευσης,
αλλά χώρος ζωής.

Κι όμως, ετοιμαζόμαστε να ξανανοίξουμε τον δρόμο
σαν να μη συνέβη τίποτα. Να επιστρέψουμε στην κίνηση, στη φθορά, στην υπομονή. Στην προτέρα κατάσταση, που ποτέ δεν ήταν κανονικότητα, ήταν απλώς συνήθεια.

Όχι, δεν πρέπει να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε.
Γιατί εκεί που μείναμε είναι το πρόβλημα.
Η πόλη δεν χρειάζεται επιστροφή, χρειάζεται υπέρβαση.
Η πρόταση είναι καθαρή, λογική, αυτονόητη:
να μην επιτραπεί ξανά η διέλευση βαρέων οχημάτων στα Μουράγια. Να μείνει ο δρόμος ήσυχος, ελαφρύς, ανθρώπινος.
Να ξεκινήσει, από εκεί, η πορεία προς την πλήρη πεζοδρόμηση.

Δεν ζητάμε το ανέφικτο, ζητάμε το αναγκαίο.
Η Κέρκυρα κουράστηκε να περιμένει εγκρίσεις, επιτροπές και «θα». Θέλει μια πράξη απλή, ρηξικέλευθη και δίκαιη:
να δώσει πίσω τον χώρο στους ανθρώπους της.

Αν δεν το κάνουμε τώρα, πότε;
Αν δεν τολμήσουμε εμείς, ποιοι;
Μια πόλη δεν αλλάζει με υποσχέσεις,
αλλά με την απόφαση να μη γυρίσει ποτέ πια στο χτες.
Τολμήστε επιτέλους.
Γιατί τα Μουράγια δεν ανήκουν στα οχήματα,
ανήκουν στη ζωή.

Το κείμενο της Κυριακής, «Να κλείσει ο δρόμος – να ανοίξει η Κέρκυρα», βρήκε τεράστια απήχηση. Ίσως γιατί δεν μιλούσε μόνο για έναν δρόμο, αλλά για κάτι βαθύτερο, για την ανάγκη μιας πόλης να ξαναβρεί τον εαυτό της. Τα σχόλια, οι κοινοποιήσεις, οι συζητήσεις, τα μηνύματα, έδειξαν πως η Κέρκυρα δεν κοιμάται. Πως κάτω από τη σκόνη των έργων και τη φασαρία της καθημερινότητας, υπάρχει μια κοινωνία που διψά να δει την πόλη της να αλλάζει. Κι αυτό, όσο κι αν ακούγεται απλό, είναι το πιο ελπιδοφόρο έργο που ξεκίνησε ποτέ.