Το τρίπτυχο: Εν αρχή - Εν μέσω - Εν κατακλείδι

Σ

ήμερα και τρία μαζί. Από την αφέλεια στην αποδοχή, κι ανάμεσα, η ζωή περνάει σιωπηλά κι εμείς μαζί της.

Εν αρχή

Εν αρχή, λοιπόν, ήταν η βεβαιότητα.
Όλοι ξέραμε τι θέλαμε, ποιοι είμαστε, πού πάμε.
Είχαμε έτοιμες απαντήσεις, τακτοποιημένες σαν βιβλία στη σειρά,
χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι κάποτε θα σκονίζονταν όλες, ίδιες και αχρησιμοποίητες.
Μιλούσαμε πολύ τότε.
Για τα πάντα. Για το μέλλον, για τη φιλία, για την αλήθεια.
Κάθε λέξη έμοιαζε με νίκη, μέχρι που καταλάβαμε πως οι περισσότερες ήταν απλώς θόρυβος.
Η σιωπή, που τότε τη φοβόμασταν, ήταν τελικά το πιο τίμιο πράγμα που είχαμε να πούμε.
Εν αρχή, υπήρχε η βιασύνη.
Να ζήσουμε, να προλάβουμε, να ξεχωρίσουμε.
Να εξηγήσουμε στον κόσμο ποιοι είμαστε πριν μάθουμε οι ίδιοι.
Ήταν μια εποχή που το “έχω δίκιο” ακουγόταν σαν απόδειξη ύπαρξης.
Τώρα γελάω.
Γιατί βλέπω πως όσα βιαστήκαμε να ονομάσουμε “αλήθειες”,
ήταν απλώς πρόχειρες εκδοχές μιας άγνοιας με αυτοπεποίθηση.
Κι όσα προσπεράσαμε, σιωπηλά και δειλά, αυτά κράτησαν.
Εν αρχή ήταν η βεβαιότητα.
Στο τέλος, η αμφιβολία.
Κι ανάμεσά τους, όλη η ζωή που δεν χωράει σε καμία από τις δύο.
Κι έτσι, κάπως φυσικά, φτάσαμε στο εν μέσω.
________________________________________

Εν μέσω

Εν μέσω, λοιπόν.
Εδώ που τίποτα δεν αρχίζει στ’ αλήθεια και τίποτα δεν τελειώνει οριστικά.
Οι αρχές έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους και οι κατακλείδες το νόημά τους.
Μένει το ανάμεσα, αυτό το αμήχανο διάστημα όπου προσποιούμαστε πως ξέρουμε προς τα πού πηγαίνουμε.
Δεν μιλάμε πια τόσο.
Όχι γιατί δεν έχουμε τι να πούμε, αλλά γιατί καταλάβαμε πως ό,τι αξίζει να ειπωθεί, χρειάζεται σιωπή γύρω του.
Μαθαίνουμε σιγά σιγά να μην εξηγούμε.
Να μη δικαιολογούμε τα πάντα, να αφήνουμε τα ερωτήματα να στέκουν χωρίς συνοδεία.
Εν μέσω χρόνου, φίλων, υποχρεώσεων, παρεξηγήσεων.
Η ζωή περνάει όχι με γεγονότα, αλλά με μικρές μετατοπίσεις: ένα βλέμμα λιγότερο, μια επιμονή που ξεθύμανε, μια συνήθεια που έμεινε από αδράνεια.
Δεν είναι ούτε ήττα ούτε νίκη, απλώς μια πιο ήσυχη κανονικότητα.
Κάποτε μας τρόμαζε η στασιμότητα.
Τώρα τη λέμε ισορροπία.
Ίσως γιατί μόνο στο εν μέσω μπορούμε να σταθούμε όρθιοι χωρίς την ανάγκη να έχουμε δίκιο ή άδικο.
Εν μέσω, εκεί όπου όλα συνεχίζονται και τίποτα δεν χρειάζεται να εξηγηθεί.
Η πιο δύσκολη φάση, κι όμως η πιο ανθρώπινη:
η ζωή όπως πραγματικά συμβαίνει, χωρίς πρόλογο και χωρίς επίλογο.
Και έτσι, από το εν μέσω, φτάνουμε στο εν κατακλείδι.
________________________________________
Εν κατακλείδι

Έχεις δίκιο, λέγαμε τότε, το έλεγες, το έλεγα, ποιος ξέρει;
Ήταν η πιο κομψή έξοδος από μια κουβέντα που δεν άντεχε άλλο.
Μια φράση-ομπρέλα για να μην βραχούμε από τις συνέπειες των λέξεων.
Τώρα το λέω πιο σπάνια. Ίσως γιατί δεν χρειάζεται.
Οι άνθρωποι δεν ζητούν πια απαντήσεις, μόνο επιβεβαίωση ότι έχουν ήδη δίκιο.
Κι εγώ, από ένα σημείο και μετά, τους το χαρίζω. Είναι πιο οικονομικό.
Κάποτε έψαχνα κι εγώ τις χαμένες μου απαντήσεις.
Νόμιζα πως τις είχα ρίξει κάπου, μέσα σε παλιές φωτογραφίες, σε κάτι συρτάρια που μυρίζουν ναφθαλίνη και απόπειρες.
Τώρα δεν ψάχνω. Ό,τι χάθηκε, μάλλον δεν άξιζε να σωθεί.
Το μέλλον δεν έγινε ποτέ παρόν, απλώς κουράστηκε να περιμένει.
Έχεις δίκιο, ξαναλέω μερικές φορές, για να τελειώνουμε.
Και δεν έχεις, αλλά δεν πειράζει.
Οι σωστές απαντήσεις έρχονται όταν δεν καίγεται πια κανείς να τις δώσει.
Οι ημιτελείς συζητήσεις είναι οι πιο ανθεκτικές.
Συνεχίζονται μέσα μας, σιωπηλά, σαν επαναλήψεις μιας σειράς που δεν θα βγάλει ποτέ φινάλε.
Μέχρι που ένα βράδυ, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, λες «άστο καλύτερα».
Και κοιμάσαι ήσυχος , νικημένος, αλλά ήσυχος.
Τελικά, ίσως αυτό να σημαίνει ωριμότητα:
να ξέρεις πότε να μην έχεις δίκιο και να το λες με αυτοπεποίθηση.