Τελευταία σελίδα αριστερά

Πέρυσι τέτοια εποχή απ’ αυτήν εδώ τη στήλη, είχα καταγγείλει τα πολλά και τα άδικα πρόστιμα που βεβαίωνε η αστυνομία στους πολίτες στην Κέρκυρα, για “άσκοπη μετακίνηση ”, οι μάσκες έβλαπταν την υγειά τότε. ”Κάτι άλλο συμβαίνει” έγραφα , “από τη μία τρομοκρατούν από την άλλη εισπράττουν, σε μια συγκυρία μάλιστα που μας έχει τρομοκρατήσει ο κορωνοϊός και η οικονομία έχει παγώσει. Αν θέλουν να πάρουν αυστηρότερα μέτρα να τα πάρουν, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν πλασματικό αριθμό παραβάσεων. Φαντάζομαι ότι υπάρχει κεντρική οδηγία, και συγκεκριμένος στόχος. Είναι άδικο όμως να εξαντλείται η αυστηρότητα σε πολίτες που ακολουθούν τις οδηγίες.” αυτά πέρυσι. Εφέτος ήρθε η επιβεβαίωση. Ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Κέρκυρας, Νίκος Μποζίκης, μετέφερε το κλίμα που επικρατεί εντός της αστυνομίας σε σχέση με τους αριθμούς-στόχους των κλήσεων που θα φορτώσουν στους πολίτες τα όργανα της τάξης. Σε συνέντευξή του στο τοπικό τηλεοπτικό σταθμό Starτ, o N. Μποζίκης, εξέφρασε την έντονη δ...

Πάντα μου φέρνουν κάτι γλυκό, κάτι έντονα ερωτικά αυτές οι μέρες με τις μάσκες. Τις μάσκες που άφηναν ανοιχτά τα χείλη και τα μάτια να παίζουν, με την ασφάλεια της ανωνυμίας και την μαγεία του μυστηρίου. Η φαντασία που κάλπαζε ασθμαίνοντας, μας φανέρωνε πίσω από το άγνωστο αυτό που θέλαμε, αυτό που ποθούσαμε. Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες να πούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε. Φέτος φοράμε τις κάτω μάσκες, αυτές που κρύβουνε τα χείλη και μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ μας. Φέτος οι χαρταετοί θα μείνουν καθηλωμένοι στο έδαφος εκεί ψηλά κολλάει... Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκαν, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή το...

Στις 12 Μαρτίου πέρυσι, ο πρώτος νεκρός από τον κορωνοϊό στη χώρα μας, θυμάστε έγινε πρωτοσέλιδο μάθαμε για τη ζωή του, για τα χόμπι του, για τις αδυναμίες του, για το τάμα που έκανε, να πάει στους Άγιους τόπους και για την κακή του τύχη η εκπλήρωση του τάματος να του στοιχίσει τη ζωή. Το ίδιο έγινε και με την γυναίκα στη Θεσσαλονίκη που ήταν το πρώτο κρούσμα. Σήμερα είχαμε 52 θανάτους και συνολικά 7.038 επίσης 2.512 κρούσματα και συνολικά 215.521. Με την καθημερινή αριθμητική γίνεται μια προσπάθεια αποκτήνωσης θα ακούμε την δυσάρεστη είδηση 10.000 και πλέον οι νεκροί σήμερα και την επόμενη την ευχάριστη ούτε 5.000 δεν πέθαναν, όχι αριθμοί. Άνθρωποι! Βρισκόμαστε σε τέσσερεις τοίχους και το έξω μοιάζε σαν μια ακίνητη φωτογραφία. Αύριο τελευταία Κυριακή του καρναβαλιού, πέρυσι τέτοια εποχή και πάλι μέσα. Από αυτή εδώ την στήλη έγραφα: “Εδώ στην ερημιά μας, όσο και αν προσπαθούμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης, μας ξεφεύγει κάπου το μυαλό και μας τρομάζει. Είναι μέρες που με βασανίζει: θα κυκλο...

Πολύ θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω κι’ άλλον. Με κούφανε η τηλεόραση. Να παρακολουθείς μια συζήτηση στη βουλή σε επίπεδο αρχηγών, είναι άγριο πράγμα. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Ευτυχώς που δεν έχουν αποδέκτη το χαρτί, διαφορετικά ο Αμαζόνιος θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος. Θα ταμπουρωθώ στη σιωπή και σήμερα, θα γιατρευτώ με τον Ελύτη, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα. "Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα Στ' αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ' ομολογώ Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν τα κυνηγά Πάντα πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει". Το Παράπονο του ποιητή νομίζω ότι εκφράζει το συλλογικό ασυνείδητο όλων μας. Αυτό “σαν άλλος να 'μουν κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα” με βασανίζει. "Κι όμως, όσα τα θέλησες, όλα τα ’κανες!” μου έγραψε η φίλη μου Ελένη Γκίκα σε ένα παλαιότερο κείμενο “Κα...

Θυμωμένα τα τελευταία κείμενα... άνθρωπος είμαι. Επιστρέφουμε στα δικά μας. Και τι γίνεται μετά τον θυμό; Έρχεται η πίκρα ήσυχα και βαριά. Τελικά όλοι μας έχουμε τη ζωή που μας αξίζει. Εμείς της ανοίγουμε την πόρτα και την καλωσορίζουμε. Παρότι μπορεί να μοιάζει πεπρωμένο, είναι τα βήματα που κάποτε ξεκίνησαν εκείνη ακριβώς τη ζωή για να προϋπαντήσουν, αλλά ξεχάστηκε εκείνο το ξεκίνημα, αγνοήθηκε εκείνη η αρχή και το αποτέλεσμα άσπλαχνο. Είναι ο εγωισμός; Είναι η αξιοπρέπεια; Είναι η ευγένεια; Είναι που μεγαλώσαμε και ντρεπόμαστε τα παιδιά μας; Είναι αυτή η ξεροκεφαλιά που κουβαλάμε αρνούμενοι να ξεπουληθούμε τώρα στα ξωκέντια; Δεν ξέρω, για κείνο που είμαι βέβαιος, είναι ότι είμαστε από χέρι χαμένοι. “Όποιος κρύβει στην καρδιά του τόση νύχτα ξέρει, γνωρίζει, εννοεί. Πάλι σε νύχτα θα βγει, πάλι τα χαρτιά δεν θα βγαίνουν, η τράπουλα θα είναι σημαδεμένη, αλλά εμείς εκεί: την ώρα της αιχμής και ενάντια στο ρεύμα”, μου ψιθυρίζει η βραχνή φωνή του ραδιοφώνου. “Θα ανάβουμε τσιγάρο δίπλα σε φ...