Τελευταία σελίδα αριστερά

Μπορεί ο ήλιος να καίει ακόμα, ο χρόνος όμως δεν αστειεύεται, ήδη έκλεψε μια ώρα από το φως και την έκανε σκοτάδι. Φθινόπωρο, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πριν 1 χρόνο, πριν 30 χρόνια, το ίδιο κείμενο, με διαφορά λίγες λέξεις. Δύσκολες μέρες, χωρίς χρονικό ορίζοντα λήξης. Μόνες σταθερές η πρόσθεση και η αφαίρεση. Αφαίρεση ελαφρύνσεων και πρόσθεση βαρών. Εν τέλει μια διαρκής αφαίρεση ζωής. Για όσους ακόμα, το παλεύουν, με ένα «α» στερητικό σε πρώτη χρήση, κάτι θα μείνει. Τι; το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής, που η αφαίρεση δεν το αγγίζει. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων Μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν, οι εποχές όμως, είναι πιστές στο ραντεβού τους. Αισιόδοξα τα παρακάτω, γεμάτα μελαγχολία, του δικού μου φθινοπώρου. Του δικού μου Σεπτέμβρη. Κυριακή απόγευμα. Νάτες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Νάτες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χ...

  Πώς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, από μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη Όσο μπορούμε να αναθεωρούμε τις απόψεις μας, είμαστε εγκεφαλικά καλά. Εκεί που ήρθε το παράπονο , είπα τι κάνεις, μεγάλωσες ακόμα παραπονιέσαι; Αυτές τις πρώτες ώρες του φθινοπώρου , προσπαθώ να επαναφέρω το ρολόι στην κανονική του λειτουργία. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω. Το έχω ξανακούσει, πολλές φορές σ’ αυτήν την διαδρομή. Κάθε φορά όμως που μου συμβαίνει είναι σαν να είναι η πρώτη φορά και ενώ η συνέχεια είναι γνωστή, η απώλεια μνήμης σ’ αυτό το χρονικό σημείο ξαναγεννάει την έκπληξη. «Δεν το περίμενα» σιγοψιθυρίζω. Και πώς να το περιμένει κανείς που θέλει να ζήσει. Πώς να προχωρήσεις σ’ αυτήν την ανηφόρα, χωρίς την συμμαχία της ελπίδας, και την απειρία του πρωτάρη. Αν η λογική καθόριζε τα βήματα της καρδιάς μας, θα είχαμε κάνει στάση προ πολλού. Από Σεπτέμβρη σε Σεπτέμβρη. Όμορφα καραβάκια! Κι ας είναι χάρτινα, έρχονται όμως. Πάντα βρίσκουν το δρόμο τ...

Ψάχνω κάτι να με εμπνεύσει , όχι να γράψω, να ξεσηκωθώ. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, όλα αυτά τα κείμενα, τα θυμωμένα, τα μελαγχολικά, τα απαισιόδοξα ακόμα και τα αισιόδοξα, που κάθε μέρα σας προσφέρω σκέτα, και σας σκοτίζω το κεφάλι, πρέπει να τα συνοδεύσω και από μια πράξη ηρωική. Κάποιες τουφεκιές στον αέρα για την τιμή των όπλων, μια αυτοσχέδια βόμβα, μια απεργία πείνας. Μια πράξη τέλος πάντων. Ξέρετε αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα, πρώτα χρειάζομαι κάτι να μου δώσει πάθος , να βάλει φωτιά στην άκρη μου για να δω που θα φτάσει και εγώ με την σειρά μου, όχι με ωμές αλήθειες αλλά με όμορφα ψέματα να προσπαθήσω να φτιάξω την αυριανή πραγματικότητα. Όχι από αυτό που γίνεται, αλλά από αυτό που τελικά πιστεύω πως μπορώ να κάνω. Δεν θα σας πουλήσω αισιοδοξία και παρηγοριά , αλλά θα σταματήσω να δηλητηριάζω με ήττα τα γραφόμενά μου Άντε να γράψεις Αύγουστο και να ξημερώνει Σεπτέμβρης. Τα είχε όλα αυτός ο Αύγουστος, Περισσότερο όμως στην κάθε Δύση της ημέρας του, έκλεβε φως της ανατολής...

Σήμερα μια μέρα καθόλα καλοκαιρινή, έχει μια γεύση φθινοπώρου. Και αρώματα έχει, και αγγίγματα και ήχους. Τι νοσταλγούμε; Δεν ξέρω, το παρελθόν ωστόσο το νιώθω . «Η νοσταλγία νιώθεται, κατασκευάζεται, σαρκώνει την ύλη» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. Η νοσταλγία ό,τι θέλει κρατάει. Κρατάει γεύσεις, μυρωδιές, ήχους, εικόνες. Τα χρόνια προβάλλονται ανάκατα. Κάνω μια προσπάθεια να βρω λέξεις , όχι για να περιγράψω, δεν περιγράφεται, για να πλησιάσω τα συναισθήματα που γεννά η ύλη της νοσταλγίας : ό,τι θυμόμαστε, ό,τι ζήσαμε, ό,τι νομίζουμε πως θυμόμαστε, ό,τι έχουμε ανάγκη, τόσο που να το ζούμε ξανά και ξανά. Το σκηνικό παρά την κλιματική αλλαγή παραμένει το ίδιο. Ιόνιο, γαλαζοπράσινο, μας τυλίγει και μας θυμίζει, καθώς διασχίζουμε το καλοκαίρι - όλο και πιο αραιά είναι αλήθεια, αφού τα χρόνια κάθονται πάνω μας σαν σκόνη - μια αναλαμπή και αφήνει να χυθεί ορμητική η ανάμνηση μέσα μας. «Έρμονες», εκεί βαφτίστηκα, εκεί έμαθα να κολυμπώ, βουτιές απ’ το, πρώτο μικρό βράχο το « κασάρι» στις πρώτες μου...

Μην περιμένετε να σας φωτίσει η συζήτηση στη βουλή για τις υποκλοπές. Μασκαρεμένες αλήθειες θα ακούσετε, που αποτελούν πλέον βασικό συστατικό της πολιτικής μας ζωής . Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες. Έχω την αίσθηση ότι ζούμε στο απόλυτο ψεύδος, Η επικαιρότητα, αποδίδεται μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Ένα επίχρισμα, ένα πακέτο ψέματα, δεμένα φιόγκο. Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ. Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος. Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκον...