Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Δεν μας χρωστάει ο Αύγουστος

Αν η μελαγχολία αναζητούσε μήνα, τον Αύγουστο θα διάλεγε.
Έχω την αίσθηση ότι η 15η Αυγούστου είναι το σημείο μηδέν του χρόνου.
Μικρός θυμάμαι, μετά την αποκορύφωση της γιορτής, τους επισκέπτες του χωριού να ετοιμάζουν τις αποσκευές της επιστροφής. «Καλό χειμώνα» μας έλεγαν κατά την αναχώρηση και χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια για να καταλάβω την ευχή.
Από τις 16 άρχισα να ακούω τον ήχο του κουδουνιού του σχολείου, παρότι υπήρχε πολύς χρόνος ακόμα για την σχολική περίοδο. Ύστερα οι υποχρεώσεις, που είχαν συγκεντρωθεί, από το προηγούμενο διάστημα, με την ευκολία που σου δίνει το καλοκαίρι όταν το έχεις μπροστά σου. «Για μετά της Παναγίας», μέχρι να γίνουν ψηλό βουνό και να μην ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις.
Έρχεται κάποια στιγμή και αυτή η στιγμή είναι τώρα, που το μόνο που σε ανησυχεί είναι ο αύξων αριθμός του μήνα. 51ος Αύγουστος.

Μετά της Παναγίας αλλάζουν όλα; Εξαρτάται, από την προπόνηση που 'χει προηγηθεί με σωστή προετοιμασία και αντίστροφες μετρήσεις μπορεί και να μην αλλάξουν.
Θα συνεχίσουμε με τους στίχους του Φίλιππου Γράψα, που έγινε αυγουστιάτικος ύμνος από την φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, αποτυπώνουν την μελαγχολία αυτών των ημερών, με σκοπό να πάμε κόντρα, γιατί εκείνους τους Αύγουστους, που χάσαμε, τώρα πια δεν μας μελαγχολούν, τώρα πια μας γεμίζουν με νοσταλγία. Μπορεί κάποιους να χάσαμε, αλλά τους περισσότερους ειλικρινά σας λέω τους ζήσαμε.

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες σ' απόσταση αναπνοής και μ' έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε, φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε

Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε, πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία, φθινόπωρο θα πει μελαγχολία

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες, τις θέσεις που κρατήσαμε τις πέταξες
δυο ξένα χέρια τώρα πια σε δέχονται και τα αισθήματα μου επιστρέφονται

Σαν ένα γλυκόπικρο χειμωνιάτικο παραμύθι να το πάρετε, ένα παραμύθι που διαβάζεται το καλοκαίρι για να ξορκίσει το Φθινόπωρο, που μας μεθά όσο και αν μας φοβίζει…

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Δεν θέλω

Θα μπορούσα να ήμουν Δήμαρχος, Νομάρχης, ή Βουλευτής; ΟΧΙ. Αισθάνομαι σε πολλές περιπτώσεις ότι έχω περισσότερες ικανότητες. Νομίζω ότι ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πιστεύω ότι έχω όλες τις χάρες για να βρεθώ μπροστά, κάτι όμως μου λείπει, που με καταδικάζει στο περιθώριο και στερεί όλων των άλλων να υπηρετήσουν την κοινωνία. Τι είναι αυτό; Δεν μπορώ να κάνω παρέα με μαλάκες. Δεν έχω υπομονή να συμμετέχω σε ατέρμονες, και ανούσιες συνεδριάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, που δεν πιστεύω. Δεν ακολουθώ το πρωτόκολλο. Η γραβάτα όταν με σφίγγει την πετάω . Θέλω οι συνεργάτες μου, να είναι φίλοι πιστοί και όχι λαμόγια. Δεν με ενδιαφέρει η εξουσία που λειτουργεί εντός εκλογικού χρόνου. Δεν μ’ αρέσει η συγκέντρωση εξουσιών που δεν ξέρω τι να τις κάνω. Δεν έχω τόση υπομονή, που να φτάνει στα όρια της αναισθησίας. Δεν μπορώ να χαμογελάω όταν δεν μου βγαίνει. Δεν μπορώ να χορεύω και να τραγουδάω όταν δεν έχω κέφι. Δεν μπορώ να υπόσχομαι όταν ξέρω ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Δεν μπορώ να συμμαχώ με πρώην εχθρούς και είμαι αντίθετος με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Θέλω να λειτουργώ ανθρώπινα όταν νομίζω, χωρίς τον κίνδυνο να κατηγορηθώ.
Θέλω να δίνω δουλειά στην άνεργη και χωρισμένη με παιδιά, που δε έχει στο ήλιο μοίρα, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Θέλω να λειτουργώ χωρίς τον κίνδυνο μήπως και διαταράξω τις ισορροπίες. Θέλω να είμαι όπως είμαι. Να είμαι αυτό που είμαι και να μην αναγκάζομαι να παίζω ρόλους, τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία για τις ανάγκες της παράστασης. Θέλω να βγαίνω στην τηλεόραση όταν πρέπει και να μην μου επιβάλλεται. Θέλω να μην πληρώνω την τηλεόραση για να με ρωτάει αυτό που θέλω και να κάνει τα στραβά μάτια στα λάθη μου. Θέλω να μην είμαι κομμάτι της τηλεόρασης και να παίζω το ρόλο του παρουσιαστή. Θέλω τέλος πάντων να είμαι, ο Δήμαρχος ο Νομάρχης ο Βουλευτής και να έχω αυτή και μόνο την ιδιότητα, συνεπικουρούμενη και με αυτήν του ανθρώπου.
Θέλω να προγραμματίζω για το μέλλον και όχι με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Θέλω να έχω τη άνεση του χρόνου, που θα μου δίνει την δυνατότητα να εγγυηθώ την αλληλεγγύη για τις επόμενες γενιές. Θέλω και αλλά χίλια ΘΕΛΩ. Θέλω να μη είμαι Βουλευτής Νομάρχης η Δήμαρχος…

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Υπάρχουν και οι παίκτες

Όσο μειώνεται ο προεκλογικός χρόνος και το παιγνίδι ανάβει, οι πρωταγωνιστές υπό την επήρεια της μέθης και τη ψυχραιμία να έχει πάει περίπατο, δεν διστάζουν να τα παίζουν όλα για όλα. «Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο ταπί, αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία αυτή των εκλογών .
Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που η εμπειρία τους επιτρέπει να σκέφτονται το μέλλον, να σκέφτονται που μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουνε στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.

Είναι συνήθως αυτοί που ήξεραν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που έπαιξαν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κράτησαν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους έμμεινε σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει ότι με αγώνα και θυσία προσέφεραν μια ζωή.
Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.
………………………………………………………………………………………
Είναι αυτοί, που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

όταν απέχει ο Λαος

Η έκπτωση των αξιών γύρω από την πολιτική διαδικασία, είναι αποτέλεσμα της απαξίωσης, της αδιαφορίας και της μη συμμετοχής από πλευράς της κοινωνίας.
Ο Λαός αδιαφορεί για την πολιτική και όχι μόνο δεν συμμετέχει στα τεκταινόμενα, αλλά απέχει σε ένα μεγάλο ποσοστό ακόμα και απ’ αυτήν την εκλογική διαδικασία, μια πράξη που καλείτε να επιτελέσει κάθε τέσσερα χρόνια..
Τα θλιβερά φαινόμενα που παρατηρούμε στην πολιτική σκηνή από τους ολίγους που δείχνουν ενδιαφέρον, θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν υπήρχε ισχυρή λαϊκή παρουσία. Η παράσταση δίνεται σε κενά καθίσματα και ο θίασος στερούμενος του κριτή αυθαιρετεί.
Φτάσαμε στο σημείο, όχι μόνο να μην συμμετέχουμε αλλά να εγκαταλείψουμε και αυτή την θέση του θεατή, προκειμένου να παρακολουθήσουμε πιο εύπεπτα ψυχαγωγικά προγράμματα.
Η πορεία με μια τέτοια παθητική στάση είναι προδιαγραμμένη, δεν ωφελούν οι σχολιασμοί, δεν δικαιούμαστε να κάνουμε κριτική σε ένα έργο που δεν έχουμε παρακολουθήσει.
Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Και για ένα ποτήρι νερό, που λέει ο λόγος , πρέπει να σκάψουμε να βρούμε πηγάδι.

Στην δίνη των εκλογικών αναμετρήσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών, των οικονομικών συμφερόντων, το χάνουμε το σημαντικό. Και δεν το χάνουν οι εμπλεκόμενοι, οι οποίοι συνειδητά λειτουργούν με τα παραπάνω κριτήρια, το χάνει ίδιος ο Λαός, που παρακολουθεί το παιγνίδι εξ αποστάσεως, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα τον αφορά.
Τι προέχει σήμερα, στη σκέψη ενός πολιτικού; Να αλλάξει την κοινωνία να προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες ή να αναρριχηθεί στην εξουσία; Θέλει και ρώτημα; Από την στιγμή που ο πολίτης προσδιορίζεται καλύτερα με τους όρους «πελάτης - καταναλωτής», μην περιμένετε να ξημερώσει. Ο καβγάς στις μέρες μας, γίνεται για το πάπλωμα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...