Τελευταία σελίδα αριστερά

Συνήθως η προεκλογική περίοδος , με βρίσκει στην αφετηρία. Σχεδόν πάντα μια παροπλισμένη ελπίδα, έβγαινε στο προσκήνιο για να μου καλλιεργήσει εξαίσιες ψευδαισθήσεις. «Κάτι θα γίνει θα δεις» έλεγα. Και τίποτα δεν έγινε. Γύρισα πίσω από περιέργεια να δω τι έγραφα πριν 4 χρόνια τότε που η ΕΛΠΙΔΑ με κεφαλαία, είχε γίνει το κεντρικό σύνθημα ενός Λαού βασανισμένου. Ενός Λάου, που εκείνη τη φορά, για πρώτη φορά, δεν ξέχασε τον «Ωρωπό». Τι ωραία παραμύθια, που δυστυχώς έμειναν ημιτελή. Και ημιτελή θα μείνουν, μια και ότι ακολούθησε, μου αφαιρεί κάθε δυνατότητα να συνεχίσω. Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή. Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος. Γύρισα πίσω, στα χρόνια που είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Όταν συνειδητοποίησα την ουτοπία, ήμουν αρκετά εγωιστής για να στραφώ εναντίον μου, ένα ανάθεμα στον πληθυντικό, με έβγαζε από τα δύσκολα και με περνούσε ασυναίσθητα στην απραξία. «Τι θέλω και ανακατεύομαι αφού δεν κατ...

Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στην φιλόξενη αγκαλιά της τηλεόραση για να γίνονται ρεζίλι; Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει το χέρι κάποιων ανθρώπων, να γράφουν όλες αυτές τις ανοησίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να γίνονται ρόμπα; ''Κάπου να τα πω γιατί θα σκάσω. Το καφενείο έκλεισε και οι φίλοι είναι απασχολημένοι. Τρέχω στην τηλεόραση που μου δίνει την ευκαιρία που ζητάω και ψάχνω διαδικτυακούς φίλους για να μην μιλάω με τον τοίχο”Κάπως έτσι είναι η απάντηση. Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια, θα δούμε τι οδήγησε όλους αυτούς τους ανθρώπους να λένε τον πόνο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα και να βγάζουν τα εσώψυχα τους στο διαδίκτυο. Άκουσα το Διονύση Σαββόπουλο, παλαιοτέρα, να υποστηρίζει, ότι αυτού του είδους οι εκπομπές, έχουν αντικαταστήσει την πλατεία του χωριού και το FB θα πρόσθετα. Την πλατεία του χωριού που νέκρωσε, την πλατεία που ήταν ο κατεξοχήν χώρος που έβγαιναν τα άπλυτα στη φόρα. Τι να κάνει ο απελπισμένος, Το κράτος...

Από τη « Ν έα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα, τον “εκσυχρονισμό” του Σημίτη, την «νέα Ελλάδα” του Σαμαρά την '' πρώτη φορά αριστερά” του Τσίπρα πενήντα χρόνια , αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία. Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων. Όσους κύκλους και να κάνω πάντα στην κορυφή καταλήγω. Παρακολουθώντας χθες, μια θυμωμένη συζήτηση καφενείου, για ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι για την εκάστοτε εξουσία, να κυβερνάει με συνθήματα. Ήταν τόσος ο θυμός μου, όχι τόσο για τις σαχλαμάρες, που αράδιαζαν, αλλά, γιατί ο καθένας από τους επικριτές των πάντων, ξεκινούσε με την σιγουριά ό,τι ο μόνος που σίγουρα δεν έχει καμία ευθύνη είναι ο ίδιος. Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή. Και να ήθελαν, που δε θέλουν, οι εκ...

Αυτά που εμείς με στωικότητα υπομένουμε σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συμβούν εδώ και κάποιες δεκαετίες. Ο Λαός με κοντινές μνήμες από την αντίσταση και τον εμφύλιο, με μια 7χρονη δικτατορία στην πλάτη, με μια εξέγερση του Πολυτεχνείου ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί, αυτόν τον εξευτελισμό που υφίσταται σήμερα, από τη νέα τάξη πραγμάτων. Πέρασαν όμως τα χρόνια, ο Καραμανλής έγινε Κωστάκης, ο Ανδρέας Γιωργάκης, η Νέα Ελλάδα του Σαμαρά συνεπικουρούμενη από τον Βενιζέλο τα έδωσε όλα, η αριστερά του Τσίπρα με τον Καμένο τα υπόλοιπα και την χαριστική βολή, για να τελειώνουμε και με την βούλα, μας την υπόσχεται ο μικρός Μητσοτάκης, που ετοιμάζεται να πάρει τη σκυτάλη. Όχι δεν ξέχασα τον Σημίτη.    Παρακολουθώντας χθες μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, γύρισα   πίσω στην δεκαετία του ’90, σε εκείνες τις εύκολες μέρες που   αποπειράθηκαν να ζήσουν οι Έλληνες , πιστεύοντας, τρομάρα τους, ότι   έχουν και αυτοί δικαίωμα στο...

Μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς... Ανακατεύω τη φαντασία με την πραγματικότητα λέξη λέξη. Εκπαιδεύω το μυαλό μου σε ακραίες καιρικές συνθήκες για να μη φύγει. Σε αυτό το καθημερινό πειραματισμό του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα δεν έμαθαν από την μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους. Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που δε μπορούν να δέσουν . Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα. Όχι δεν φταίει ο Αύγουστος. Ο Αύγουστος, για να πάμε κόντρα και στη ρήση του Ουμπέρτο Έκο, πάντα έχει ειδήσεις. Έχει φωτιές και φόνους. Έντονη παραβατικότητα , που φτάνει πολλές φορές στα άκρα, τρελαίνει μυαλά ο Αύγουστος, τα κουνάει από τη λάθος ...

Απίστευτο χάσιμο χρόνου να μισείς και να ζηλεύεις. Συναισθήματα προς αποφυγήν. Άχρηστα. Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες , με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα. Είναι και η ζέστη … κ αι ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από πολλά μαζεμένα μιας ζωής, που την κυνηγούν οι μήνες. «Θέλω να μείνω μόνος». Επακόλουθο, μιας αμυντικής λειτουργίας, με τον εγωισμό να θριαμβεύει. Τη μάχη απέναντι σε όλους τους άλλους που μου φταίνε, πάντα με ένα πικρό παράπονο την κερδίζω, όπλο δοκιμασμένο και αποτελεσματικό. Η όποια φωνή αυτοκριτικής, που επιχειρεί να ψελλίσει κάτι, πνίγεται εν τη γενέσει της. Δεν έχει σημασία πως,  δυνατός ή ηττημένος, πικραμένος ή  χαρούμενος. Σημασία έχει ότι μ ' αυτά και μ ' αυτά,  κατάφερα να μείνω μόνος  εδώ στο κέντρο τ ου σπιτιού μου , στο κέντρο  ...

Είχα ευχηθεί να μη το επαναλάβω. Σχεδόν κάθε τρία χρόνια και κυρίως όταν μυρίζουν εκλογές, έρχεται στην επικαιρότητα. Αυτές τις μέρες εμφανίζονται κάποιοι , για να δώσουν στο παρακάτω κείμενο μια διαχρονικότητα.  Δεν είναι λάδι στη φωτιά, δεν είναι ακόμα ένα επεισόδιο «τόλμης και γοητείας» είναι μια επανάληψη στη θλίψη, για ακόμα μια φορά «Θρηνούμε ζώντες, αυτούς που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν». Τελικά πρέπει να μεγαλώσουμε για να ξεφύγουμε από τους φοιτητικούς έρωτες, εκείνους που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά όσες καταγγελίες και να έκανε, το πάθος έκλεινε τα μάτια. Είναι τα μάτια τα δίχως δόλο που κοιτάζουν ευθύβολα και χάνουν τα πέριξ. Και τα αυτιά που δεν ακούν στα χρόνια της νεότητας. Έπρεπε να περάσει ο καιρός για να αντιληφθούμε το λάθος των επιλογών μας. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα ο ξεπεσμός δεν αντέχεται. Έχουν γραφτεί κάποια κείμενα σ’ αυτήν εδώ την στήλη, που έξυσαν πληγές, τα επαναλαμβάνουμε για να μη θρέψουν. «Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους, που μ...

Μπαίνουμε στο τελευταίο μήνα του καλοκαιριού. Αυτές τις μέρες δεν τις σπαταλάω με τίποτα. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, η συμμετοχή στην επανάληψη της καθημερινότητας. Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δεκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού. Αυτόν τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού, λίγο πριν φύγει, προσπαθώ να επαναφέρω το ρολόι στην κανονική του λειτουργία, γιατί φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις, θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας. Στο χορό του Ζαλόγκου, που χορεύουμε όλα αυτά τα χρόνια, εχθροί και φίλοι εδώ στη μικρή μας πόλη. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ γι...