Τελευταία σελίδα αριστερά

Τελικά μόνο εγώ πιστεύω, ότι μέσα από αυτήν την καθημερινή στήλη αναβλύζει αισιοδοξία. Το «γράψε και κάτι αισιόδοξο»,αποτελεί συχνή πλέον προτροπή των αναγνωστών. Κατά καιρούς κάνω στάσεις, δίνοντας τις αναγκαίες διευκρινήσεις, φαίνεται πως τα επιχειρήματα δεν είναι πειστικά. Η δική μου αισιοδοξία δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να αποτυπωθεί και να φτάσει στον τελικό αποδεκτή. Ζήτησα τη συνδρομή της φίλης μου, συγγραφέα και βιβλιοκριτικού Ελένης Γκίκα. με παρέπεμψε στο πιο αισιόδοξο βιβλίο της γης «Ο ευαίσθητος εαυτός» του Μπορις Σιρούλνιν «Στην ιστορία μιας ζωής, δεν έχουμε παρά ένα πρόβλημα να λύσουμε: το πρόβλημα που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας και επιβάλλει ένα στιλ στις σχέσεις μας». Μπορεί να ακούγεται πολυτελές πλεονέκτημα αλλά αποτελεί βασικό δομικό υλικό της ψυχοσύνθεσης και της υπαρξιακής ραχοκοκαλιάς μας. Μπορεί να φαίνεται ως επακόλουθο μιας πορείας, αλλ’ είναι αυτός καθ’ εαυτός ο σχεδιασμός της πορείας. Δίχως νόημα ύπαρξης, η ζωή γίνεται αδιάβατη. Αποδεικνύεται έρημος. Η αν...

Δυστυχώς οι υποχρεώσεις της κυβέρνησης για την αυτοδιοίκηση, εξαντλήθηκαν στην σύνταξη του νομοσχεδίου για την διοικητική μεταρρύθμιση. Μας άφησαν τον «Καλλικράτη» να μας κάνει παρέα και που τους είδατε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: η πολυδιαφημισμένη διοικητική μεταρρύθμιση, ήταν μέρος της προσπάθειας της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας. Για άλλη μια φορά η αυτοδιοίκηση καλείτε να μπει μπροστά στην πολιτική του μνημονίου, να πορευτεί με τις δικές της δυνάμεις, προστατεύοντας το θεσμό και ενισχύοντας την προσπάθεια για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης της κάθε τοπικής κοινωνίας. Η απουσία πολιτικής στρατηγικής, για τους Δήμους, από τα συλλογικά όργανα, θα πρέπει να καλυφθεί κατά τόπους, από τους οργανισμούς αυτοδιοίκησης, χωρίς καμία χρονοτριβή, άλλωστε η στήριξη από την κεντρική εξουσία, προστέθηκε στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Στις δύσκολες μέρες που περνάει η κοινωνία, οι δυνάμεις της αυτοδιοίκησης είναι υποχρεωμένες να εργ...

Για όσους προβλέπουν τον καιρό, η καταιγίδα ήταν αναπόφευκτη. Τα χρόνια πριν τη μεγάλη κρίση, δεν ήταν και τα καλύτερα για την ελληνική κοινωνία. Και επειδή οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα, εκείνοι που περίμεναν, πέρασαν δύσκολες μέρες. Γράψαμε για τη μανία της καταναλωτικής κοινωνίας, για την έλλειψη επικοινωνίας, για τις πελατειακές σχέσεις, για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, για την μείωση της παραγωγής. Δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες, πριν την κρίση. Η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, οι υποδομές, στο επίκεντρο των μεγάλων προβλημάτων. Σήμερα έγιναν όλα επί μέρους και μια λέξη δεσπόζει στο στερέωμα Κρίση! Μια κρίση που πάει με όλα, που δικαιολογεί πισωγυρίσματα, που στέλνει διεκδικήσεις στις καλένδες και επαναφέρει την ανάγκη της επιβίωσης στη πρώτη γραμμή των αιτημάτων. Μια κρίση που επικεντρώνει το ενδιαφέρον στο τρόπο που θα την ξεπεράσουμε. Συγκεντρώνει τα προβλήματα σε ένα λογαριασμό και ότι πέρασε σε δεύτερο πλάνο, φαίνετε πιο εύκολο να διορθω...

Ένα παλαιότερο κείμενο που γράφτηκε όταν ξέσπασε η χρηματοοικονομική κρίση. «Η κρίση που γεννάει ελπίδες ο πρώτος τίτλος. Σε τι να ελπίζουμε; Σε ένα μεγάλο μπουμ, έγραφα παλιότερα. Αρχίζω να βλέπω με συμπάθεια την κρίση που ξέσπασε, άλλωστε εμείς της γης οι κολασμένοι μια ζωή χαμένοι είμαστε, αν στερηθούμε και κάτι ακόμα, λίγο το κακό. Και αφού οι εξεγέρσεις είναι δύσκολες στις μέρες μας και οι τράπεζες φορούν αλεξίσφαιρα γιλέκα, ας τιναχτούν από μόνες τους στον αέρα. Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του, είναι μια ξένη πόλη. Μια κόπια, κακέκτυπο, πλημμυρισμένη από παράξενα υβρίδια, η πόλη μας. Θύμα κι αυτή της διαπλοκής. Της διαπλοκής που χρόνο με το χρόνο πιπιλίζοντας την καραμέλα της ανάπτυξης έγινε οικονομι...

Είναι σαν τον έρωτα, που «λογικές» ερμηνείες δεν χωράει. Τα λόγια είναι περιττά, μια λέξη μπορεί να χαλάσει τη μαγεία. Και ακούμε πολλές λέξεις, πολλά ανέξοδα λόγια, πολλές πρόχειρες αναλύσεις, πολλές εύκολες προβλέψεις, γι’ αυτό το μαγικό που συμβαίνει κάθε βράδυ στις πλατείες της Ελλάδας. «Δεν αντέχουμε άλλο», λένε εκεί κάτω στην πλατεία. Αυτό είναι που ενώνει ένα πλήθος μωσαϊκό. Η πλατεία είναι γέννημα της ανάγκης. Οι βιαστικές και πρόχειρες αναλύσεις, μόνο να νοθεύσουν μπορούν, αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Είναι φυσικό, η ρευστότητα των πρώτων ημερών, να δημιουργεί αντιφάσεις, αντιθέσεις, συγκρούσεις. Είναι φυσικό να έχουμε διαφορετική έκφραση του θυμού. Είναι παράλογο όμως να βγάζουμε πορίσματα εν αγνοία των γεγονότων. Η πλατεία παραταυτα είναι γεμάτη, από αγανακτισμένους πολίτες, που ο καθένας με τρόπο του εκφράζει το θυμό του και αυτό μπορούμε για την ώρα να κρατήσουμε. Ναι, δεν λείπουν οι υπερβολές, πως όμως να τονίσεις την αντίθεση, μπροστά σε μια τέτοια επίθεση. Ο κ...