Τελευταία σελίδα αριστερά

Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας δεξιά και αφήνεις πίσω τον μικρόκοσμο σου, τον απέραντο πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα, που σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς με ανάσες που ολοκληρώνονται, σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου, που κατοικούνται, από ανθρώπους, που έχουν αίμα., που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή. Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών συναισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος, είναι κόσμος μας. Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον του μικρόκοσμου μας, μοιάζουν αστεία. Τα διλήμματα , η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας... Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και χώρος, έχουν αποκλείσει. Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως τ...

Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ την στήλη, έχω γράψει για την αναποτελεσματικότητα της γραφής. «Και που τα γράφω… με γράφουν».  Και απελπίζομαι. Ενώ είμαι έτοιμος να παραδοθώ στην φτηνή εικόνα της εποχής, στην κυριαρχία της τηλεόρασης, στο πολιτιστικό μεσαίωνα που βιώνουμε, έρχονται κάποιες λέξεις σοφά συνδεδεμένες, για να με κάνουν να λύσω την σιωπή και να να δώσουν τις απαραίτητες ανάσες σ’ αυτήν τη μοναχική ανηφορική πορεία. Ο Γιώργος Χρονάς, χαρακτηρίζει την πορεία  του, θρίαμβο του χρόνου  πάνω στην καταστροφή του κόσμου. Θα συνεχίσουμε και ας μας γράφουν και ας αδιαφορούν, και ας προτιμούν τον ξεκούραστο τρόπο παρακολούθησης μιας άλλης ζωής μέσα από την τηλεόραση. Θα συνεχίσουμε τη μοναχική πορεία γιατί οι «μικρές στιγμές των ανθρώπων και των εξαιρετικών αισθημάτων» πρέπει να καταγράφονται.  Κύριε  Χρονά, πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, έχετε απόλυτο δίκιο… «Γι’ αυτό το λόγο γράφω, για να μετατρέψω τη λύπη σε νοσ...

Πρέπει συνεχώς να το υπενθυμίζω. Κείμενα που προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες, ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια. Όχι από έλλειψη ειλικρίνειας, αλλά επειδή το υπαγορεύουν καθαρά ψυχολογικές και αισθητικές ανάγκες. Το προσωπικό χρησιμεύει σαν προσάναμμα. Αυτό που αποτυπώνεται στο χαρτί αποκτάει μια αυτόνομη ύπαρξη, μια δική του αλήθεια που κατά κανόνα δεν έχει μεγάλη σχέση με τη δική μου. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χωρίς να τα περιμένουμε. Τελικά οι ώρες της αναμονής, είναι αυτές που κλέβουν τον πραγματικό χρόνο από την ζωή μας. Τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ, δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμαστε, ούτε όσο κακά τα φοβόμαστε. Δεν έχουμε λόγους να τρωγόμαστε γεμίζοντας το κεφάλι μας με χίλιες δυο άχρηστα στην προσπάθεια μας να προβλέψουμε. Μην φθείρεστε με συνεχή προγνωστικά, το μέλλον δεν προβλέπεται και ας διαφωνούν οι αστρολόγοι. Πάει καιρός, που η ανασφάλεια, το σκοτάδι το αβέβαιο μέλλον, οι χειρότερες μέρε...