Τελευταία σελίδα αριστερά

To «γαμώ την αριστερά μου», αποτελεί ευθεία βολή κατά του εαυτού μου, κομμάτι της ζωής μου η αριστερά, έχω κάθε δικαίωμα να την επικαλούμαι, όπως λέμε «γαμώ το κεφάλι μου», «γαμώ την αγανάκτηση μου». Προσπαθώντας να συγκρίνω το κλίμα που επικρατούσε πριν τέσσαρα χρόνια, ανέσυρα από το αρχείο μου το έβδομο κείμενο της σειράς το «ακρωτήρι του φόβου» βεβαίως ο Καποδίστριας έγινε Καλλικράτης, οι 12 δήμοι ένας, η νομαρχία καταργείται και στη θέση της θα έχουμε την αιρετή περιφέρεια, τότε είχαμε κυβέρνηση Ν. Δ τώρα έχουμε ΠΑΣΟΚ - για το τελευταίο δεν υπάρχει διαφορά – υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές όμως που δεν αλλάζουν με τίποτα, εδώ είμαστε και θα δείτε: «Ακόμα και πιτσιρικάδες όταν παίζαμε κρυφτό, είχαμε, προνοήσει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σήμερα κουνιστοί και λυγιστοί, περιτριγυρίζουν στις συγκεντρώσεις με την μάσκα του διχασμού στα πρόσωπά τους προκαλώντας τον Λαό με την αλλοπρόσαλλη στάση του. Γιατί βεβαίως η αντίθεση είναι θεμιτή, η σύγκρουση είναι μέρος του ...

Είναι η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, που το προεκλογικό κλίμα είναι τόσο υποτονικό. Ανακάτευε, ανακάτευε όλα αυτά τα χρόνια, άγευστος χυλός το αποτέλεσμα Ένα κουβάρι γίναμε και θα περάσει χρόνος, για να σχηματοποιηθεί μια νέα πραγματικότητα. Συγκλίσεις αποκλίσεις, προσεγγίσεις, η ρευστότητα στο μεγαλείο της. Σε μια χρονική στιγμή που οι τοπικές κοινωνίες, έχουν απέναντι τους, μια κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, μια κυβέρνηση που υπακούει στις εντολές των ισχυρών της Ευρώπης και της Αμερικής, που διαλύει με συνοπτικές διαδικασίες το κοινωνικό κράτος και τις λαϊκές κατακτήσεις, εμείς εδώ στην μικρή μας κοινωνία, αντί να συσπειρωθούμε για να αντιμετωπίσουμε την λαίλαπα, κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να επιβαρύνουμε ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αντί να μιλάμε σήμερα για δημοτικά κινήματα, που θα ενεργοποιήσουν όλο και περισσότερους πολίτες σε ολόκληρο το Δήμο, ώστε με την συλλογική δράση να δημιουργήσουμε καλλίτερες συνθήκες διεκδίκησης από το κεντρικό κράτος, μιλάμε για...

Το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, στις μέρες μας αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί στη σκιά της φαντασίας και της ευχέρειας που σου δίνει να πλάθεις όνειρα, πριν σε πάρει ο ύπνος, γιατί αυτά που ακολουθούν, κατά πάσα πιθανότητα σε ξυπνούν βάναυσα, για να σε προετοιμάσουν για την καθημερινή σου μάχη. Για μας που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, το όνειρο που χτίζουμε σε κάθε στάση, είναι ανάσα επιβίωσης. Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών, την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά; Ποιος νομοθέτησε να μας κυβερνούν οι αναίσθητοι και οι ακαλλιέργητοι; Οι ίδιοι θα μου πείτε, το πρόβλημα όμως είναι ότι την πληρώνουν αθώοι, αθώοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. «Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κό...

Στρατηγικές επιβίωσης, καταρτίζει, η κοινωνία, σε ένα κράτος που η κυβέρνηση δεν κυβερνάει, αλλά διεκπεραιώνει και εκτελεί αποφάσεις τρίτων. Ο όρος «κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης», όπως κάποιοι την αποκαλούν μάλλον τη ψηλώνει. Οι εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό αλλάζουν δραματικά, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον επώδυνο για πολλές ομάδες εργαζομένων. Τα «ενοικιαστήρια» και τα «πωλητήρια» γεμίζουν τις άδειες βιτρίνες σαν αγγελτήρια θανάτου. Η κοινωνία βουλιάζει καθημερινά στην ύφεση και στο φόβο. Οι κατακτήσεις δεκαετιών για ένα κοινωνικό κράτος, γκρεμίζονται και στα χαλάσματα ο καθένα προσπαθεί να βρει δρόμους για να επιβιώσει. Η στήλη προκείμενου να μην γίνει αφορμή, αναπαραγωγής τρόμου και θλίψης, παίζει με χρώματα του παρελθόντος και του μέλλοντος σε δρόμους ελπίδας. «Κόκκινο του πάθους, του βάθους, του λάθους!» σχολιάζει η αναγνώστρια σε ένα προηγούμενο κείμενο. Και αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε σε μια προσπάθεια ατομικής επιβίωσης. «Πείρα της νοσταλγίας το Λιλά που παραμένει ...