Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Η τελετή εμπεριέχει μια σκοπιμότητα μια καπηλεία

Δεν έχει την ευθύνη μόνο το πρωτόκολλο για τον χαμένο χρόνο,   δεν είναι μόνο η υποχρέωση - για να δώσουμε μια μικρή συνέχεια στο χθεσινό - είναι και η σκοπιμότητα που έχει να κάνει με την ανταπόδοση.
Εδώ  και κάποια χρόνια,  μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν.  Ίσως και  να  μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό  το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και  το πλάτος του  σκηνικού, που έχει στηθεί   για την κάθε είδους τελετή.
Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας.
Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την  αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή  ο οργανισμός από την επανάληψη της επανάληψης.  Ανακατεύεται το στομάχι.  Φτάνει πια  σου λέει, με  τις προκάτ ομιλίες των «επισήμων».  Τις προσφωνήσεις «μη γίνει λάθος στη σειρά και τον τίτλο». «Την πρώτη σειρά  και τα μάτια σας».
Όλα αυτά που λερώνουν τις όποιες αγαθές προθέσεις.
Συνειδητοποιώ με τα χρόνια, ότι αυτή η γενική αποστροφή μου  σε κάθε είδους τελετή, θρησκευτική, εθνική,  κοινωνική, αθλητική, από γάμο μέχρι κηδεία που λέει ο λόγος, δημιουργήθηκε  από την απόρριψη πλέον  σε ότι έχει να κάνει με το «φαίνεσθαι».
Για να είμαι πιο ακριβής: «από γάμο μέχρι κηδεία», Κυριολεκτώ! Καμία σχέση με πόνο ή χαρά. Δημόσιες σχέσεις.  Παρουσία ανταποδοτική. Αηδία! Η κάθε τελετή από μόνη της  εμπεριέχει μια σκοπιμότητα, μια καπηλεία. Η ίδια και η  ίδια  εικόνα. Επίσημοι γραβατωμένοι, δεκάρικοι πανηγυρικοί, αγήματα και μπάντες, στεφάνια του σκοτωμού,  δοξολογίες  και αγιασμοί. Ψεύτικα τα χειροκροτήματα. Και  η έπαρση  να περισσεύει.
Η τελετή είναι επιφάνεια,  χρήσιμη για να προβάλλονται οι άρχοντες  και να χορταίνουν το Λαό με λόγια και παράτες, γιατί η ουσιαστική του ένδεια  δεν μπορεί να καλυφθεί εθιμοτυπικά.

ΥΓ. Από εκμετάλλευση νεκρού, από «επίσημους» ζωντανούς νεκρούς,  η αηδία…


Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Σοβαρά χωρίς διάθεση ειρωνείας

Γυρίζοντας την Κυριακή το απόγευμα από τη θάλασσα, έπεσα πάνω σε μια καθυστερημένη λιτανεία, ευτυχώς ένας χωμάτινος παράδρομος με γλίτωσε από την ημίωρη καθυστέρηση. Στο διάστημα της πεντάλεπτης αναμονής, παρακολουθούσα τους επισήμους, που ακολουθούσαν με εκείνον τον αργό και εκνευριστικό βηματισμό εικόνες, λάβαρα ιερείς, ψάλτες και αυθόρμητα ψιθύρισα: «άξιος ο μισθός τους». Σοβαρά χωρίς διάθεση ειρωνείας.
Κάθε μέρα σ’ αυτόν τον τόπο κάτι εορτάζουμε. Πολλές φορές και από διπλά και από τριπλά. Πανηγύρια λιτανείες κάθε λογής τελετές, επέτειοι και παρά επέτειοι. Ημέρα για το κάθε τι, για το περιβάλλον, για την γυναίκα για την μάννα, για τα ναρκωτικά για την Ευρώπη για την Αμερική. Για την βλακεία δεν ξέρω αν έχει θεσπιστεί.
Ι. Ματθαίου, Μαξίμου ομολογ., Ευδοκίας βασιλίσσης, έγραφε την Κυριακή το ημερολόγιο και σήμερα, Φλώρου, Λαύρου, Λέοντος και Ερμού μαρτύρων. Που θα πάμε; Και χίλιες μέρες να είχε ο χρόνος δεν θα έφταναν για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες για εορτασμούς και αφιερώσεις.
Μια πεντάλεπτη καθυστέρηση για μένα ανάξια για διαμαρτυρία. Αυτοί όμως μέσα στα σκουρόχρωμα κοστούμια τους με 35 βαθμούς Κελσίου γιατί πρέπει, θέλουν δεν θέλουν να προπορεύονται των πιστών κάθε γειτονιάς, κάθε εκκλησίας, με βήμα αργό πίσω από εικόνες και λάβαρα, πίσω από ιερείς, που κάνουν την δουλειά τους. Πόσος χρόνος πια περισσεύει, πόση δύναμη και πόσο καθαρό μυαλό για να μας λύσουν τα καθημερινά προβλήματα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσο κόπο και χρόνο σπαταλούν οι υπηρέτες του λαού για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο πρωτόκολλο; Πόσο πιο δημιουργικοί θα ήταν αν δεν εξαντλούσαν τόση ενέργεια σε χορούς και πανηγύρια, λιτανείες, παρελάσεις εκδηλώσεις του κάθε απίθανου συλλόγου, γάμους και κηδείες. Τρέχουν από το πρωί έως το βράδυ και δεν φτάνουν, χωρίς την θέληση τους, για να μην πάρουν απουσία.
Άξιος ο μισθός τους, αλλά δυστυχώς χωρίς απόδοση, χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος. Αν το καλοσκεφτούμε κανέναν δεν συμφέρει και ας νομίζουν ότι η παρουσία μπορεί να έχει εκλογική ανταπόδοση. Δεν συμφέρει αυτούς γιατί υπολείπονται σε έργο, δεν συμφέρει και εμάς που τους καλούμε για να κάνουμε φιγούρα, γιατί την πληρώνει ο τόπος και όλοι εμείς που ζούμε σ’ αυτόν.
Σοβαρά μιλάω χωρίς ίχνος ειρωνείας. Και έτσι να διαβαστεί…

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια

Τελευταίες μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ τα νέα είναι παλιά. Μια επανάληψη. Μια θλίψη. Μια υποβάθμιση άνευ προηγουμένου, αξιών ηθών, θεσμών, ποιότητας ζωής, μια υποβάθμιση βασανίζει την αισθητική μου . Μια υπερτίμηση του τίποτα, μια αποθέωση του δήθεν. Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια.
Ας επιστρέψουμε στις ανεπίκαιρες, αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
“Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί
με άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θα ’χει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα ή μέλλουσα ζωή...”
Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, ο κάθε χρόνος που αποτελεί μια μικρογραφία της ζωής. Αρχίζει με τις ημέρες να μεγαλώνουν και τελειώνει στην έκλειψη του φωτός. Το φθινόπωρο είναι η τελευταία δύναμη της ζωής.
Φεύγει ο Αύγουστος, φεύγει το καλοκαίρι.
Αν η μελαγχολία αναζητούσε μήνα, τον Αύγουστο θα διάλεγε.
Έχω την αίσθηση ότι η 15η Αυγούστου είναι το σημείο μηδέν του χρόνου.
Μικρός θυμάμαι, μετά την αποκορύφωση της γιορτής, τους επισκέπτες του χωριού να ετοιμάζουν τις αποσκευές της επιστροφής. «Καλό χειμώνα» μας έλεγαν κατά την αναχώρηση και χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια για να καταλάβω την ευχή.
Από τις 16 άρχισα να ακούω τον ήχο του κουδουνιού του σχολείου, παρότι υπήρχε πολύς χρόνος ακόμα για την σχολική περίοδο. Ύστερα οι υποχρεώσεις, που είχαν συγκεντρωθεί, από το προηγούμενο διάστημα, με την ευκολία, που σου δίνει το καλοκαίρι όταν το έχεις μπροστά σου. «Για μετά της Παναγίας», μέχρι να γίνουν ψηλό βουνό και να μην ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις. Έρχεται κάποια στιγμή και αυτή η στιγμή είναι τώρα. 
Μετά της Παναγίας αλλάζουν όλα; Εξαρτάται, από την προπόνηση που 'χει προηγηθεί, με σωστή προετοιμασία και αντίστροφες μετρήσεις μπορεί και να μην αλλάξουν.
Θα συνεχίσουμε με τους στίχους του Φίλιππου Γράψα, που έγινε αυγουστιάτικος ύμνος από την φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, αποτυπώνουν την μελαγχολία αυτών των ημερών, με σκοπό να πάμε κόντρα, γιατί εκείνους τους
Αυγουστιάτικους μήνες , που χάσαμε, τώρα πια δεν μας μελαγχολούν, τώρα πια μας γεμίζουν με νοσταλγία. Μπορεί κάποιους να χάσαμε, αλλά τους περισσότερους ειλικρινά σας λέω τους ζήσαμε.
“Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες σ' απόσταση αναπνοής και μ' έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε, φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε
Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε, πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία, φθινόπωρο θα πει μελαγχολία.
Σαν ένα γλυκόπικρο χειμωνιάτικο παραμύθι να το πάρετε, ένα παραμύθι που διαβάζεται το καλοκαίρι για να ξορκίσει το Φθινόπωρο, που μας μεθά όσο και αν μας φοβίζει…
Όσο μπορώ προσπαθώ, να χρωματίσω λίγο τις μέρες μας τις άχρωμες. Το καλοκαίρι φεύγει και δεν χρειάζεται να προσθέτουμε και άλλο βάρος.
Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά μας. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα;






Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

Οι φωτιές του μέλλοντος μας...

Ήταν Αύγουστος του 2009 και το 2007 το ίδιο συνέβη και πριν δυο χρόνια και φέτος. Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πότε ήταν που περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό; Σήμερα το ίδιο κακό και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί. 
Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία.
Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι:
«Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων.
Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου;
Οι πληγές της Γης, μεγάλε, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το βαθύ μας πένθος.
Ποιος είσαι, ρε συ, που στράβωσες τον άξονα και με τα τοξικά ξαλοίφεις απ’ τα ύψιστα ό,τι θεϊκό θυμάμαι ακόμα.
Κάνεις διπλό κλικ δεξιά, το ξέρω ενώ τ’ αγαπημένα μου χαροπαλεύουν σ’ αλλόφυλο φάκελο.
Όποιος κι αν είσαι ισόθεος η ανάθεμα θα ΄ρθει μαθές η ώρα του Όρθρου…»
Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι άλλο να γράψεις.
Πάνω από την καμένη Αττική, τη Ζάκυνθο τα Κύθηρα , Πάνω από την καμένη Ελλάδα, χορεύουν το χορό του πολέμου για την εξουσία. Ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα.
Και ο Στάθης τότε έγραφε «Τη χώρα δεν την καίει η τρομοκρατία, την καίει και το ίδιο της το σύστημα. Το σύστημα της διακυβέρνησης της. Τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και δεν έχουν φτιάξει κτηματολόγιο και δασολόγιο, τα δυο μεγάλα κόμματα που επιβραβεύουν το καταπατητή, που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις, που εκποιούν δημόσιες γαίες, που δεν έχουν συλλάβει έναν εμπρηστή, αυτά καίνε τη χώρα. Το πρόβλημα της ανικανότητας να αντιμετωπισθεί η καταστροφή έπεται. Είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος βαθύτερου δομικού: του τρόπου με τον οποίο κυβερνιέται αυτή η χώρα τα περισσότερα χρόνια από την Μεταπολίτευση και μετά. Και της ιδεολογίας που έχει παράξει αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης» εξ Ηλείων μαρτυρία, για το μαρτύριο της χώρας… από έναν Στάθη θλιμμένο στην καρδιά έως θανάτου.
Δυστυχώς εκείνες οι φωτιές που κατέκαψαν την Πελοπόννησο επαναλαβαίνονται κάθε χρόνο σε διάφορα σημεία της χώρας και το σύστημα διακυβέρνησης που περιγράφει ο Στάθης, φόρεσε πρόχειρα ένα ροζ κουστούμι και ξανά προς την δόξα τραβά.
Είμαστε πλέον βέβαιοι θα ξανακαούμε! Ναι, μιλώ για τις φωτιές του μέλλοντος. Του εγγύς μέλλοντος!
Και συνεχίζει ο Στάθης για τις προηγούμενες φωτιές τις ίδιες με τις σημερινές “Όταν θα καίγεται (αύριο) ό,τι δεν πρόκανε να καεί (σήμερα) - για την ακρίβεια: ό,τι δεν προλάβανε να κάψουνε σήμερα, θα το κάψουνε αύριο.
Κάθε φορά, την επαύριο μιας μεγάλης φωτιάς μιλάμε για αυτήν καμιά δεκαριά μέρες και μετά συνεχίζουμε τις business as usual - και οριοθετούμε τα νέα οικοπεδάκια, γίνονται οι πρώτες ενθαρρυντικές καταπατήσεις, πέφτουν τα πρώτα μπετά, φτιάχνει και ο κύριος Υπουργός το ανάλογο ρυθμιστικό σχέδιο - και η ζωή συνεχίζεται όλο και πιο αβίωτη, όλο και πιο άχαρη, όλο και πιο φτωχή...
Για την επόμενη φωτιά, δεν μιλά κανείς. Ώσπου να ξεσπάσει. Αύριο λοιπόν νέες φωτιές θα κατασπαράξουν απ' το σώμα της χώρας ό,τι δεν θα προλάβει να κατασπαράξει η σημερινή. Που με τη σειρά της αφανίζει ό,τι κι όσα δεν αφάνισαν οι προηγούμενες.
Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Ούτε μία! Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τρίχες! Βγήκε κάποιο πόρισμα ευθυνών για τους δεκάδες νεκρούς; Νέκρα! Απλώς κάθε φορά που επέρχεται η συμφορά «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» και, μπροστά στις κάμερες, άλλοτε φορώντας «τζάκετ της αεροπορίας» κι άλλοτε ένα «άδειο σακκάκι», λαμβάνει μέρος σε συσκέψεις του κώλου, κάτω από χάρτες κατόπιν εορτής (της καταστροφής) και πάνω από άδεια τραπέζια, όπου μόνος εξοπλισμός (ρουφιάνα κάμερα) βόσκει ένα (αριθμός: 1) ορφανό μολύβι.
Κάτι ανθρωπάρια (η πολιτική εξουσία) που κρύβονται πίσω απ' τον ηρωισμό των χειριστών, των πυροσβεστών, των εθελοντών - ανίκανοι οι ίδιοι, μοιραίοι και θλιβεροί. Επιβλαβείς και ολετήρες.
Από το 1985, το '87, το '93, το '97, το 2002, το 2005, το 2007 βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τις φωτιές - όχι όλοι όμως, άλλο εμείς που καιγόμαστε κι άλλο αυτοί που μας καίνε. Αυτοί είναι οι εμπρηστές!”

Και δυστυχώς ακόμα μας καίνε. 

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Ο Αύγουστος, έχει ειδήσεις. Έχει φωτιές και φόνους...

Για το διαδίκτυο το έχουμε ξαναπεί. Είναι θέμα χρήσης. Δυστυχώς κυριαρχεί η κατάχρηση και τώρα τον Αύγουστο κάνει πάρτι.
Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Όχι δεν φταίει ο Αύγουστος. Ο Αύγουστος, για να πάμε κόντρα και στη ρήση του Ουμπέρτο Έκο, πάντα έχει ειδήσεις. Έχει φωτιές και φόνους. Έντονη παραβατικότητα, που φτάνει πολλές φορές στα άκρα, τρελαίνει μυαλά ο Αύγουστος, τα κουνάει από τη λάθος θέση τους.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Καμία διάθεση σνομπισμού, αγάπης θα έλεγα, που έγινε δίκοπο μαχαίρι. Μέχρι τώρα μου συνέβαινε αποσπασματικά, για πρόσωπα, για μέρη αγαπημένα, για στιγμές, για μήνες και για χρόνια. Τελευταία ο τόπος έγινε πόλη και νησί, και ο χρόνος είναι λίγο πριν λίγο μετά, όπως και οι άνθρωποι λίγο πριν, λίγο μετά…
Η άρνηση γενικεύτηκε, αυτός ο τόπος ο ευλογημένος τελικά είναι καταραμένος.
Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένες λέξεις, όπως «ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα», διαφάνεια. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στη διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στη δίνη του τίποτα, στον τόπο του πουθενά, στην κοινωνία του δήθεν.
Είναι ο τόπος τελικά ο μίζερος, που όλα τα κάνει να μοιάζουν ίδια. Πώς να πας μπροστά σε δυο μέτρα γης, άλλο ένα βήμα και κει πλέον δεν περπατάς κολυμπάς. Όταν δεν έχω τι να γράψω γυρίζω πίσω, σε κείμενα που έγραψα πριν πολλά χρόνια. Είναι σαν να τα είχα γράψει
χθες, δεν ήταν τα κείμενα μου διαχρονικά, διαχρονικά ήταν τα χάλια μας.
Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 40 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς. Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής. Συνειδητή η αποχή από την φασαρία του τίποτα, από την πόλη του δήθεν. Όχι δεν θα κρυφτώ…
«Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...