Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν έχει την ευθύνη μόνο το πρωτόκολλο για τον χαμένο χρόνο,   δεν είναι μόνο η υποχρέωση - για να δώσουμε μια μικρή συνέχεια στο χθεσινό - είναι και η σκοπιμότητα που έχει να κάνει με την ανταπόδοση. Εδώ  και κάποια χρόνια,  μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν.  Ίσως και  να  μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό  το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και  το πλάτος του  σκηνικού, που έχει στηθεί   για την κάθε είδους τελετή. Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας. Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την  αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή ...

Γυρίζοντας την Κυριακή το απόγευμα από τη θάλασσα, έπεσα πάνω σε μια καθυστερημένη λιτανεία, ευτυχώς ένας χωμάτινος παράδρομος με γλίτωσε από την ημίωρη καθυστέρηση. Στο διάστημα της πεντάλεπτης αναμονής, παρακολουθούσα τους επισήμους, που ακολουθούσαν με εκείνον τον αργό και εκνευριστικό βηματισμό εικόνες, λάβαρα ιερείς, ψάλτες και αυθόρμητα ψιθύρισα: «άξιος ο μισθός τους». Σοβαρά χωρίς διάθεση ειρωνείας. Κάθε μέρα σ’ αυτόν τον τόπο κάτι εορτάζουμε. Πολλές φορές και από διπλά και από τριπλά. Πανηγύρια λιτανείες κάθε λογής τελετές, επέτειοι και παρά επέτειοι. Ημέρα για το κάθε τι, για το περιβάλλον, για την γυναίκα για την μάννα, για τα ναρκωτικά για την Ευρώπη για την Αμερική. Για την βλακεία δεν ξέρω αν έχει θεσπιστεί. Ι. Ματθαίου, Μαξίμου ομολογ., Ευδοκίας βασιλίσσης, έγραφε την Κυριακή το ημερολόγιο και σήμερα, Φλώρου, Λαύρου, Λέοντος και Ερμού μαρτύρων. Που θα πάμε; Και χίλιες μέρες να είχε ο χρόνος δεν θα έφταναν για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες για εορτασμούς και α...

Τελευταίες μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ τα νέα είναι παλιά. Μια επανάληψη. Μια θλίψη. Μια υποβάθμιση άνευ προηγο υ μ έ νου, αξιών ηθών, θεσμών, ποιότητας ζωής, μια υποβάθμιση βασανίζ ει την αισθητική μου . Μια υπερτίμηση του τίποτα, μια αποθέωση του δήθεν. Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια. Ας επιστρέψουμε στις ανεπίκαιρες, αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια. “Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί με άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θα ’χει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα ή μέλλουσα ζωή...” Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, ο κάθε χρόνος που αποτελεί μια μικρογραφία της ζωής. Αρχίζει με τις ημέρες να μεγαλώνουν και τελειώνει στην έκλειψη του φωτός. Το φθινόπωρο είναι η τελευταία δύναμη της ζωής. Φεύγει ο Αύγουστος, φεύγει το καλοκαίρι. Αν η μελαγχολία αναζητούσε μήνα, τον Αύγουστο θα διάλεγε. Έχω την αίσθηση...

Ήταν Αύγουστος του 2009 και το 2007 το ίδιο συνέβη και πριν δυο χρόνια και φέτος. Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πότε ήταν που περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό; Σήμερα το ίδιο κακό και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί.  Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία. Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι: «Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων. Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου; Οι πληγές της Γης, μεγάλε, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το βαθύ μας πέ...

Για το διαδίκτυο το έχουμε ξαναπεί. Είναι θέμα χρήσης. Δυστυχώς κυριαρχεί η κατάχρηση και τώρα τον Αύγουστο κάνει πάρτι. Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Όχι δεν φταίει ο Αύγουστος. Ο Αύγουστος, για να πάμε κόντρα και στη ρήση του Ουμπέρτο Έκο, πάντα έχει ειδήσεις. Έχει φωτιές και φόνους. Έντονη παραβατικότητα , που φτάνει πολλές φορές στα άκρα, τρελαίνει μυαλά ο Αύγουστος, τα κουνάει από τη λάθος θέση τους. Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Καμία διάθεση σνομπισμού, αγάπης θα έλεγα, που έγινε δίκοπο μαχαίρι. Μέχρι τώρα μου συνέβαινε αποσπασματικά, για πρόσωπα, για μέρη αγαπημένα, για στιγμές, για μήνες και για χρόνια. Τελευταία ο τόπος έγινε πόλη και νησί, και ο χρόνος είναι λίγο πριν λίγο μετά, όπως και οι άνθρωποι λίγο πριν, λίγο μετά… Η άρνηση γενικεύτηκε, αυτός ο τόπος ο ευλογημένος τελικά είναι καταραμένος. Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελ...