Τελευταία σελίδα αριστερά

Η ανεργία θα ξεπεράσει το 14% το 2011. Όλοι οι δείκτες της ημιθανούς Ελλάδος, δείχνουν ότι οι «γιατροί», που μας κυβερνούν, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα της κατάστασης. Η δραματική μείωση των μισθών, η ληστρική φορολογία, η αύξηση του Φ.Π.Α, μπορεί από τη μία να αυξάνουν τα κρατικά έσοδα και εξυπηρετούν τους τοκογλύφους, από την άλλη όμως, φράζουν κάθε διέξοδο για το ξεπέρασμα της κρίσης και αποκλείουν κάθε προοπτική για να σταθεί, έστω και μακροπρόθεσμα, η ελληνική οικονομία στα πόδια της. Όχι δεν έχουμε Πόλεμο, στον πόλεμο, ζούμε ή πεθαίνουμε, αλλά παλεύουμε, ενεργούμε. Σήμερα περιμένουμε το αναπόφευκτο και αυτό είναι πιο οδυνηρό. Η εικόνα των κλειστών καταστημάτων - 300 περίπτερα και 400 ψιλικατζίδικα έκλεισαν την περασμένη χρονιά στην Θεσσαλονίκη - δείχνει ανάγλυφα την παρακμή, πέρα από τους δείκτες, πέρα από τους καθησυχασμούς. Η Ελλάδα «ενοικιάζεται» ή πωλείται», μόνο το κόκκινο ξεγελάει για να ταυτίσουμε τα πωλητήρια ή τα ενοικιαστήρια με τα αγγελτήρια θανά...

Τα ξημερώματα το διάβασα ξυπνώντας από έναν εφιάλτη. Ο εφιάλτης; Είδα να ανατινάζονται κομμάτια του σπιτιού, όχι το σπίτι. Ένα παράθυρο πέταξε στο διπλανό οικόπεδο, το τραπέζι έγινε πύραυλος και ο θερμοσίφωνας έκανε φτερά. Ξύπνησα. Ήταν όλα στη θέση τους. 03: 56 έγραφε το κινητό και το μήνυμα 02:36 «Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά σ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα» Μια Μαρία Νεφέλη ήταν και πριν καλά καλά συνέλθω αντιφώνησα… Παντού την είδα να κρατάει ένα κουτάκι μπύρα, να κοιτάζει στο κενό, ν’ ακούει μουσική. Να περπατάει στο δρόμο με ένα μαύρο παλτό μέχρι τα νύχια. Να κλοτσάει πεζοδρομία και να καπνίζει αμέτρητα στριφτά τσιγάρα. «… Είναι χλωμή και ωραία, μ’ αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου, σαν να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή τ’ ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφικτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα...» Γιατί νομίζετε εί...

Πως συνεχίζουμε; Εδώ είναι ο τόπος, βουνά και θάλασσες. Σ’ αυτόν τον τόπο που πέρασε περιπέτειες και είναι εδώ για να μας θυμίζει την πορεία ενός Λαού που δεν διστάζει να πατά το κουμπί της επανεκκίνησης. Η περιπέτεια που ζούμε, δεν είναι η πιο τρομερή. Ο περασμένος αιώνας, έφερε καταστροφές, λιμούς, πολέμους και εμφυλίους, ηρωισμούς, ταπεινώσεις. Κάθε καταστροφή και ένα νέο ξεκίνημα. «Μια επανεκκίνηση της κοινωνίας λοιπόν» γράφει μεταξύ άλλων ο Νίκος Ξυδάκης. «Που θα είναι οδυνηρή όμως: η επανεκκίνηση θα τελεσθεί επί των ερειπίων του παλαιού. Ακριβώς αυτά τα ερείπια πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα: πώς θα είναι λιγότερα, αφενός, πώς θα τα αξιοποιήσουμε, αφετέρου. Πώς θα πάρουμε στα χέρια μας προσεκτικά τα όστρακα, τα θραύσματα, για να τα συντηρήσουμε, να τα συγκολλήσουμε, να ανατάξουμε ό,τι αξίζει να σωθεί: το σχήμα των προσώπων. Σαν αρχαιολόγοι του μέλλοντός μας, σαν ιστορικοί άνθρωποι, σαν κληρονόμοι βαριάς κληρονομιάς, σαν τυχεροί κάτοικοι τόπου ευλογημένου, ταγμένοι να σ...

Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι παραδίδονται στην μεγάλη αγκαλιά του Καλλικράτη. Εκδηλώσεις που επιβάλει η εθιμοτυπία σε όλη την επικράτεια, σηματοδοτηθούν την αρχή μιας νέας εποχής. Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια. Πρώτες μέρες του χρόνου, του χρόνου που τρέχει, πιο γρήγορα για τους μεγάλους και τους αναγκάζει σε τεχνάσματα. Φέτος πρόσθεσα στην ηλικία μου τρία χρόνια. Για τρία χρόνια θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δεν πάει να τρέχει αυτός, εγώ δεν κουνιέμαι ρούπι. Για ποιον κεφαλικό φόρο μου μιλάτε. Αν δεν πληρώσεις προκαταβολικά τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, μέχρι την καταληκτική ημερομηνία. ο φόρος διπλασιάζεται. Αυτό θα πει δίκαιο φορολογικό σύστημα. Πρώτες μέρες του χρόνου και η επικαιρότητα,...