Τελευταία σελίδα αριστερά

Τι ανθρωποφαγία θεέ μου μας κατακλύζει, 12 χρονών κοριτσάκι, συνεχίζει να βιάζεται από μια ολόκληρη κοινωνία, που διψάσει για αίμα, ψέμα σπέρμα. Σπάνια παρακολουθώ ειδήσεις από την τηλεόραση. Χθες τα γεγονότα μου έστησαν παγίδα. Το ξέρουμε είναι άσχημα τα πράγματα. Αυτή η καταστροφή όμως, που κάθε μέρα μπαίνει στα σπίτια του κόσμου από τους τηλεοπτικούς δέκτες, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μου δημιουργεί εύλογα ερωτήματα . Είναι δυνατόν να ζούμε ακόμα; Την έκλεισα. Έχουμε ευθύνη , την μεγαλύτερη για αυτήν την άθλια κατάσταση. Αρχίζω να πιστεύω ότι εμείς διαμορφώνουμε αυτήν την εικόνα. Εμείς ζητάμε αυτά τα τηλεοπτικά σκουπίδια. Εμείς ζητάμε τις λεπτομέρειες για το δωδεκάχρονο. Και την φωτογραφία του θα θέλαμε να δούμε, για να διαπιστώσουμε αν έδειχνε μεγαλύτερο. Αυτοί πουλάνε και εμείς αγοράζουμε, αν αλλάξουν οι προτιμήσεις μας , να είστε σίγουροι θα αλλάξουν και αυτοί τα προϊόντα τους . Τώρα γιατί ζητάμε να αγοράσουμε φρίκη, είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα. Δε βαριέσαι, πάντα θα ε...

Εδώ που έχουμε φθάσει, πριν ξοδέψουμε λόγια, που μας χοντραίνουν το πετσί και μεγαλώσουνε την ανοσία, ας τα κρατήσουμε. Αυτά που γράφω δεν είναι αυτά. Αυτά είναι λόγια της σιωπής, που θέλει να με προστατεύσει. Να γράψω κάτι επιπλέον, δεν μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις, που όταν γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ίσως γίνω πιο κατανοητός. Με πνίγει η αντίφαση όπως και τούτη τη πόλη. Βρώμικη μέσα και έξω. Λίγες εξαιρέσεις μόνο να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Έχει μια λάμψη δε λέω, μια αρχοντιά μια ιστορία πονεμένη. Έχει μια ομορφιά κρυμμένη σε κάτι σοκάκια χωρίς λάμπες να καίνε τα βράδια. Με ποιον να συμμαχήσεις ; Ποιανού το μέρος να πάρεις και να ενώσεις τη φωνή σου. Δεν βγαίνει κιχ. Δεν είναι ότι βράζουνε όλοι στο ίδιο καζάνι, δεν βράζουνε με τίποτα. Για την πόλη που όλο και περισσότερο την πνίγει η μοναξιά, για την πόλη που οι πολίτες της αλληλοσπαράζονται σ’ έναν αιμοβόρο χαιρέκακο χορό γράφαμε παλαιότερα. Για τη χώρα που επιτρέπει στους ενόχους της να ντύνοντ...

  Αμφιβάλω Οι νέες σκληρές συνθήκες διαβίωσης, μας βρίσκουν με ένα σούπερ κινητό στο χέρι, και παντελώς ανέτοιμους. Θα μου πείτε η φύση του ανθρώπου είναι να προσαρμόζεται στην νέα πραγματικότητα, μετά όμως απ΄ όλα αυτά που προηγήθηκαν, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω. Και αμφιβάλλω όχι τόσο για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε , αλλά για το πόσο απόθεμα ενσυναίσθησης διαθέτουμε για να αντεπεξέλθουμε. Ό,τι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει. Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα. Ο πόνος κάνει την διαφορά και ορίζει την κατάσταση. «Η μόνη ελπίδα μας, είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το μπαούλο. Μόνον έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέ...

Το έγραψα πριν 4 χρόνια τέτοια εποχή, δυστυχώς, το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται , δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι πλέον ο κανόνας. Σημασία έχει η πρόθεση. Και οι προθέσεις των περισσοτέρων, που κόπτονται για την εξουσία εδώ στη μικρή μας πόλη, κάθε άλλο παρά αγαθές είναι. Μικρά και μεγάλα συμφέροντα, άκρατες φιλοδοξίες και βλακείες, σκοτεινές συναλλαγές και ότι δεν έχει σχέση, με το ζητούμενο, που είναι να υπηρετήσουν την πόλη και τους πολίτες, συνθέτουν ένα προεκλογικό σκηνικό, που αρχίζει πλέον να γίνεται ορατό έναν χρόνο πριν τις Δημοτικές εκλογές. Δεν θέλουν να υπηρετήσουν την πόλη, θέλουν να πάρουν την πόλη. Έχω υποστηρίξει κατά καιρούς, ότι η ενότητα περνάει μέσα από την σύγκρουση. Η δύναμη που θα προκύψει, θα έχει την ανάλογη συνοχή, ώστε να μπορεί να υποστηρίξει τις θέσεις της και να εφαρμόσει την πολιτική της. Η σημερινή «χλαπάτσα», αποτέλεσμα σκοπιμοτήτων, που έχει προκύψει απ’ αυτό το ανακάτεμα, δεν μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην επίλυση των τοπικών προβλημάτων. Και δεν ...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ήττα. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Ούτε «αέρα» δεν ψελλίσαμε. Ούτε μια τουφεκιά, για την τιμή των όπλων. Υπό τοιαύτας συνθήκας, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Μας είχαν υποδουλώσει χρόνια πριν, με δολώματα μας οδήγησαν στη μεγάλη φάκα και ύστερα μας έκαναν πειραματόζωα. Κάθε μέρα και ισχυρότερη δόση δηλητηρίου, μέχρι τελικής πτώσεως για να δούνε πόσο θα αντέξουν τα ποντικάκια. Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν τη διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα . Σαν άσκηση επιβίωσης το παρακάτω που επανέρχεται για να ενισχύσει την αμυντική λειτουργία που είναι απαραίτητη στις μέρες μας. «Συνειδητοποιώ πως αυτήν την εποχή εκείνα που με βοηθάνε να συνεχίζω είναι αυτά που ξεχνάω», έγραφε ο Οδυσσέας Ιωάννου, “όχι τα άλλα. Οι ευτυχισμένες στιγμές, οι εύκολες νίκες, τα γκολ από θέση οφσάιντ που δεν μου ακύρωσαν. Δεν θέλω να θυμάμαι αν κάποτε ζούσα καλύτερα. Τι σημαίνει καλύτερα; Το μόνο μέτρο σύγκρισής μου είναι το παρόν κα...