Τελευταία σελίδα αριστερά

  Όλα τα καλά και τα κακά πάντα φθινόπωρο μου συμβαίνουν. Ρήξεις, μετακομίσεις,   μετακινήσεις, απολύσεις,     καταλήψεις!   Πάντα φθινόπωρο, αυτές οι επώδυνες επαναλήψεις.   Πάντα φθινόπωρο αυτές οι γλυκόπικρες αλλαγές. Δεν θυμάμαι πόσες μετακομίσεις έχω κάνει, εκείνο που θυμάμαι, είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος να έχει χαθεί στο δρόμο. Το σίγουρο; Ακόμα είμαι αρτιμελής. Το παρακάτω το έγραψα με την σιγουριά του εργαζόμενου,   το επαναλαμβάνω από τη θέση του ανέργου. Μέρες που είναι, πρέπει να βάλουμε στην θέση των αριθμών ανθρώπους, για να δείξουμε σ’ αυτούς που κάνουν τους λογαριασμούς,  που «λογαριάζουν χωρίς το ξενοδόχο»     Σε λίγο σ’ αυτή τη χώρα δεν θα δουλεύει κάνεις. Να το πω καλύτερα. δεν θα υπάρχει δουλειά για να δουλέψει. Κάθε δέσμη νέων μέτρων, δίνει και μια κλωτσιά προς τα πάνω, στα ποσοστά ανεργίας, επιβεβαιώνοντας όχι την αναποτελεσματικότητα τους, αλλά την αποτελεσματικότητα να καταστήσουν πολύ σύ...

Εντελώς προσχηματικά επικαλούμαστε την «Ελληνική Δημοκρατία».   Το αστικό πολίτευμα με όλες τις αδυναμίες του,   ποτέ δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα παρέκκλισης όπως τα σημερινά . Ούτε ελληνική,   Ούτε δημοκρατία   έχουμε.       Διαβάζοντας χθες το τελευταίο διάταγμα « Μανιτάκη» προς τους Δημάρχους,   από μπροστά μου, πέρασαν αυτόματα   σκληρές εικόνες από εκτελέσεις, που έκανα οι   γερμανοί,   κατά την διάρκεια του 2 ου Παγκόσμιου πολέμου,   για παραδειγματισμό. «Διάλεξε δέκα συντρόφους σου για εκτέλεση, διαφορετικά αν αρνηθείς, θα διαλέξω   εκατό». Η κυβέρνηση μετέρχεται γκεμπελικές μεθόδους, προκειμένου να κάμψει τις όποιες αντιστάσεις, του λαού απέναντι,   σ’ αυτό τον παραλογισμό των ισοπεδωτικών μέτρων που επιχειρεί να επιβάλλει. Κάποιοι δεν άντεξαν κύριοι Μανιτάκη,   (να χέσω την "αριστερά" που πιστεύεις),       δεν περίμεναν   τη σειρά τους,   έτσι:       ...

Το κείμενο είναι παλαιότερο, στηριγμένο σε ένα ραδιοφωνικό σχόλιο και δημοσιεύτηκε  τότε με αφορμή τοπικούς παράγοντες, που προκαλούσαν   με την στάση τους, το γέλιο και το κλάμα. Τελικά πρέπει να μεγαλώσουμε για να   ξεφύγουμε από τους φοιτητικούς έρωτες, εκείνους που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά όσες καταγγελίες και να έκανε το πάθος έκλεινε τα μάτια. Χαθήκανε οι γυναίκες, όμως αυτός εκεί, ερωτευμένος με την Παπαρήγα. Είναι τα μάτια τα δίχως δόλο που κοιτάζουν ευθύβολα και χάνουν τα πέριξ. Και τα αυτιά που δεν ακούν στα χρόνια της νεότητας. Έπρεπε να περάσει ο καιρός για αντιληφθούμε το λάθος των επιλογών μας. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα ο ξεπεσμός δεν αντέχεται.   Κείμενα, που   διαχρονικά έξυναν   πληγές, τα επαναλαμβάνουμε για να μη θρέψουν.   Αφιερωμένο στους αριστερούς που έγιναν δεξιοί για το καλό μας… «Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους, που με τη ζωή ή το έργο τους ανέθρεψαν τη ψυχή και το μυαλό μας και μας οδήγησαν σε μια επιλογή ζωής, ...

Φέτος   δεν θα διηγηθούμε   παραμύθια στα παιδιά,  για να γλυκάνουμε τον βαρύ   χειμώνα,   όπως συμβαίνει   συνήθως τέτοιες μέρες. Και ο χειμώνας του 2013 θα είναι σκληρός,   πολύ πιο σκληρός από το περυσινό . Μέρες προσγείωσης, μας τέλειωσαν τα παραμύθια. Η εξέλιξη ήταν προδιαγραμμένη, η περιέργεια όμως να γίνουμε μάρτυρες της καταστροφής ακόμα πιο δυνατή. Όπως καταλάβατε ούτε και σήμερα θα μπορέσω να ξεφύγω. Μπορεί να είναι ανώφελο να συνεχίσουμε, έχοντας απέναντι μας ανθρώπους από πάγο, όμως χρειάζεται η επανάληψη για την δική μας, επιβίωση. Μην με ρωτήσετε την αφορμή για το παρακάτω. Θα σας την πω στο τέλος…     Σύμφωνα με την ιστορική παράδοση, ένας άσημος πολίτης της Εφέσου – ονόματι Ηρόστρατος - πυρπόλησε το ναό της Αρτέμιδος με την εκπεφρασμένη φιλοδοξία να καταστήσει το όνομα του αθάνατο. Για να εκμηδενίσουν αυτήν την προσδοκία, οι κυβερνήτες της πόλης απαγόρευσαν επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος του, ενώ ο κοσμάκ...

Είναι ανώφελο να συνεχίσουμε.   Τα επιχειρήματα   είναι χρήσιμα, όταν έχουμε να κάνουμε με κανονικούς ανθρώπους. Με ανθρώπους που γνωρίζουν ότι πίσω από τους    αριθμούς   κρύβονται άνθρωποι. Άνθρωποι που πεινάνε που κρυώνουν, που φοβούνται,   που λυπούνται, που νοιώθουν. Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, που φουσκώνει η φλέβα τους από θυμό, γιατί από εκεί περνάει ζεστό   αίμα.   Που χαμηλώνουν το βλέμμα   μπροστά στο δράμα, που δεν είναι από μάρμαρο!   Είναι ανώφελο, να επισημαίνουμε τα αυτονόητα, με λέξεις άγνωστες, στους απέναντι. Είναι σαν να παραμιλάμε για να μην τρελαθούμε, σαν να τσιμπιόμαστε   για να επιβεβαιώσουμε   ότι δεν πρόκειται για εφιάλτη, που αναστάτωσε τον ύπνο μας, αλλά για έναν κατακλυσμό,   που απειλεί να μας αφανίσει. Τι κάνουμε;   Τι άλλο από να κρατηθούμε όρθιοι   και να προσηλωθούμε ο καθένας στον στόχο του.   Γι’ αυτό που μπορεί να δώσει για τον εαυτό του και για όλ...