Τελευταία σελίδα αριστερά

Οι θεσμικοί φορείς του νησιού να πάρουν άμεσα θέση για το προσφυγικό Αυτές τις μέρες με αφορμή τo προσφυγικό και το ενδεχόμενο να δεχτεί και η Κέρκυρα ένα μικρο αριθμό προσφύγων, χύνεται πολύ δηλητήριο. “Πρώτα έρχεται η πανανθρώπινη ταυτότητα και μετά η εθνική ταυτότητα" μας λέει η Ελένη Γλυκάτζη Αρβελέρ. Αλήθεια, ποια ταυτότητα μπορεί να είναι σημαντικότερη από την ανθρώπινη; Η ανθρώπινη χωρά τα πάντα, το φυσικό και ζωικό βασίλειο και όλη την ανθρωπότητα. Μόνο τα κτήνη μένουν απ’ έξω. Και για να τελειώνει αυτή η συζήτηση, το Δημοτικό, το Περιφερειακό Συμβούλιο, οι Βουλευτές του Νομού και τα κόμματα, που εκπροσωπούν τον φιλόξενο κερκυραϊκό Λαό, να πάρουν άμεσα θέση. Να σταματήσουν όλα αυτά που γράφονται στο διαδίκτυο, αυτά που διχάζουν και δηλητηριάζουν την τοπική κοινωνία. Δεν περιποιεί τιμή στην Κέρκυρα αυτή η εικόνα. Το νησί μας έχει δείξει ιστορικά, ότι βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Όποτε χρειάστηκε είμαστε μια ζεστή αγκαλιά. Με τους Σέρβους το...

Εμείς που μάθαμε να δίνουμε σημασία στα ψιλά γράμματα και στις υποσημειώσεις, η καυτή επικαιρότητα μας αποπροσανατολίζει. Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο, μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα. Προοίμιο χειμώνα με σκέψεις φθοράς. Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω. «Χωρίς βουλή χωρίς Θε ό» που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούσαν το εφήμερο του παρόντος του. Γράφω γιατί δεν έχω τι να πω, είναι και οι απέναντι τοίχοι, που όχι μόνο δεν ακούν αλλά είναι και ανίκανοι να προκαλέσουν αντίλαλο. Αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση. Καμία λαμπρή ιδέα, δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία κατά την διάρκεια των γεγονότων. Γράφω καθυστερώντας τις λέξεις…«Λάμπα σβησμένη που ο χρυσός της λάμπει στο ...

Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω. Και είναι ο εγωισμός που διακατέχει την πολιτική λειτουργία, βασική αιτία, γι’ αυτή την πορεία. Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρη κτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα την πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξεφτίλα, η ανεργία, η μόλυνση του πλανήτη, η μετάλλαξη της φύσης; Δεν είναι, οπισθοδρόμηση η μειωμένη απασχόληση, η μείωση του ελεύθερου χρόνου, η αποστήθιση της μάθησης; Δεν είναι οπισθοδρόμηση οι εκπτώσεις στην υγεία, στην παιδεία, στις κοινωνικές παροχές; δεν είναι οπισθοδρόμηση να μας πνίγουν τα σκουπίδια; Δεν είναι οπισθοδρόμηση, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πεινάνε να διψάνε και να πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη; Αρκετά εξελίχτηκαν τα κινητά και τα μοντέλα...

Εκεί που ψάχνεις κάτι να πεις με όλη την αγωνία να βρεις κάτι στέρεο να πατήσεις, έρχεται ένας στίχος που στα κάνει όλα εύκολα. Βλέπεις μέσα του το “είναι σου”, διαβάζεις την ιστορία σου. Αυτό που ήθελα να πω και δεν ήξερα σαν σχήμα, σαν μορφή, σαν απόδειξη, τώρα ξέρω, που έχει φωνή, έχει ψυχή, έχει την αποφασιστικότητα εκείνη, που δίνει κουράγιο να ξεκιν ήσει την εξερεύνηση. Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες, βάζεις τη θάλασσα μπροστά και βγάζεις τα κρυφά σου μυστικά. Την κόλαση και τον παράδεισο μαζί. Την αρχή. “Ο έρωτας Το αρχιπέλαγος Κι η πρώρα των αφρών του Κι οι γλάροι των ονείρων του Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει Ένα τραγούδι” Με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε. Ας είναι, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων.

Όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότι περισσεύω σε ένα παρελθόν που προσπάθησα να γίνει μέλλον, γιατί αυτό που ήθελα, ήταν μόνο το μέλλον του.Στο νου μου έρχονται εκείνα τα παραμύθια, που μας μετέφεραν σε κόσμους, που όλα καλώς καμωμένα ήταν και αναρωτιέμαι, πως καταλήξαμε... Δεν είμαστε οι κακοί και όμως χάσαμε. Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φ αίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές; Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως. Πως αλλιώς, θα μπορούσαμε να πορευτούμε; Πως αλλιώς θα βγει αυτή η ανηφόρα, αν εκεί στο τέρμα, δεν μας περίμενε ένα ποτήρι νερό; Και φως υπάρχει στον ορίζοντα… Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή. Από εδώ πάνω φαίνεται καθαρά. Και προχωράμε, σ’ αυτήν ...