Τελευταία σελίδα αριστερά

Παρακολουθώ τα απομεινάρια του πάλε ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που έχουν σκορπιστεί στους   πέντε ανέμους, να επιμένουν να τονίζουν την παρουσία τους. Πάντα έχει ενδιαφέρον αυτός ο χώρος, ακόμα και σήμερα που είναι ανύπαρκτος. Ακόμα και σήμερα,   οι αμετανόητοι   είναι ικανοί για το χειρότερο. Χωρίς λαϊκό έρεισμα και ουσιαστικά άστεγοι,   περιφέρονται από χώρο σε χώρο   και θολώνουν τα νερά . Το παρακάτω το έγραψα το 2010,   ρίχτε μια ματιά σ’ αυτά που διαδραματίζονται σήμερα   και πέστε   μου, αν   είχε άλλο δρόμο ο ψυχίατρος...  Η αυτοκτονία ήταν μονόδρομος!  Αυτά που γράφω σήμερα για το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν μια συνέχεια χρόνων, κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν, ο χρόνος που έχει περάσει ήταν αρκετός για να δώσει ένα τέλος. Δυστυχώς η αρρώστια τραβάει, αργά και βασανιστικά, με τραγικές επιπτώσεις για ολόκληρη την κοινωνία. Είναι βαθιά άρρωστο το ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα, τόσο που οποιαδήποτε προσπάθεια για ανασυγκρότηση, ακόμα και σο...

Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από την μια δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με έναν γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε αυτοί και άλλοι, φταίει το σύστημα, για να καταλήξουμε στην ουσία ότι δεν φταίει κανένας. Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Είναι αυτό που συμβαίνει και στις σχέσεις, φταίμε και δυο λέμε, αποφεύγοντας να ψάξουμε τις βαθύτερες αιτίες, κλείνοντας βιαστικά την πόρτα στην αλήθεια, ως που έρχεται κάποια στιγμή, όταν το ...

Παρακολούθησα την περασμένη Δευτέρα,  στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου «στον ενικό», μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, με θέμα «Τα Μ.Μ.Ε και ο ρόλος των δημοσιογράφων στην εποχή του μνημονίου». Οι συμμετέχοντες έγκριτοι δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί,   παρά τις επιμέρους διαφωνίες,   συμφωνούσαν στον άθλιο ρόλο που έπαιξαν   και συνεχίζουν   να παίζουν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα στην χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Το τελικό συμπέρασμα: θα ήταν διαφορετική η κατάσταση της χώρας αν τα   ΜΜΕ ήταν με το μέρος της κοινωνίας.     Τελικά είναι πολύ περισσότερα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στην τηλεόραση απ’ ότι στην πραγματικότητα. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα που μας απασχολούν, στο γυαλί αποκτούν μία άλλη διάσταση. Τα φυσικά φαινόμενα γίνονται ακραία και απειλούν με βιβλικές καταστροφές. Η οικονομική κρίση μας οδηγεί στην χρεοκοπία, η δραματοποίηση της πραγματικότητας δεν ακολουθεί τους δημοσιογραφικούς κανόνες, για το καλύτερο αποτέλεσμα επ...

«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις».   Δεν άντεξε   και   έφυγε νωρίς, ο μεγάλος   Βλαδίμηρος   Μαγιακόφσκι. Μετά από τόσες συνεδριάσεις, τόσες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσες χαμένες ώρες σε ασκήσεις επί χάρτου, κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις. «Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ.   Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο, στεγνώνει ο λαιμός μας, ανεβαίνει η πίεση και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Μια τρύπα στο νερό. Θυμάμαι από τα χρόνια της μεταπολίτευσης εκείνο το περιβόητο «επί της διαδικασίας». Ώρες, μέρες και χρόνια χαμένα για την τήρηση των περιβόητων διαδικασιών. Το αιώνιο πρόβλημα των συνεδριάσεων οι διαδικασίες, αν καταφέρναμε τελικά να συμφωνήσουμε, κάναμε και μια ψιλή κουβέντα για τα βασικά θέματα της ημερήσιας διάταξης. Πέρασαν τα χρόνια, έχουν...

Και ενώ ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει υποψηφιότητες και συνδυασμοί, η τηλεόραση έπιασε δουλειά. Η προεκλογική περίοδος, προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γεμίσει 2 και 3 φορές τα τραπέζια από υποψηφίους,   και για πρώτη φορά ίσως, μέσα στην ίδια προεκλογική περίοδο να δούμε την μεταβολή του σκηνικού, που σε κανονικές συνθήκες έμενε σταθερό τουλάχιστο καθ’ όλη την διάρκεια της προεκλογική περιόδου.   Αυτό το μεταβαλλόμενο τηλεοπτικό τοπίο, ανάλογα, που φυσάει ο άνεμος και το χρήμα, δεν πρέπει να επιβάλλει την επικυριαρχία του στην κοινωνία. Πρόκειται για ένα φαινόμενα που ξεφεύγει από το συνηθισμένο ρόλο της τηλεόρασης και οδηγεί στην ανυποληψία των πάντων. Κανένας δεν ωφελείτε, ακόμα και αυτοί, που πρόσκαιρα νοιώθουν ικανοποίηση για τα κτυπήματα στους αντιπάλους τους, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά τους. Κινούμενη άμμος το τηλεοπτικό τοπίο. Χωρίς πολιτικές αρχές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς σταθερές, με απούσα παντελώς την δημοσιογραφική δεοντ...