Τελευταία σελίδα αριστερά

Ούτε απόλαυση, ούτε δόξα, ούτε εξουσία. Η ελευθέρια, μόνο η ελευθέρια. Το να περνάς από τις οπτασίες της πίστης στα φαντάσματα της λογικής, είναι απλώς σαν να σου αλαλάζουν κελί. …Και μια βαθιά και αηδιαστική περιφρόνηση για όσους εργάζονται για την ανθρωπότητα, για όσους πολεμούν για την πατρίδα και δίνουν τη ζωή τους προκείμενου να συνεχιστεί ο πολιτισμός… …Μια περιφρόνηση γεμάτη αηδία για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα – ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι – ένας καλαίσθητος εφιάλτης, όπως, στα όνειρα, το αποτέλεσμα μια δυσπεψίας του πνεύματος. Η αποστροφή μου προς την προσπάθεια καταλήγει να γίνει φρίκη που χειρονομεί μπροστά σε όλες τις μορφές μιας προσπάθειας προς τους άλλους …Όλα αυτά δεν μου φαίνονται παρά το προϊόν μιας ξεδιαντροπιάς . Και, μπροστά στην υπέρτατη ανωτερότητα της ψυχής μου, όλα όσα είναι χρήσιμα και εξωτερικά μου φαίνονται επιπόλαια και τετριμμένα μπροστά στην κυρίαρχη και απόλυτη μεγαλοπρέπε...

Είναι η εποχή των επαναλήψεων. «Οι στάβλοι της Εριάτας Ζαΐμη» που δείχνει η τηλεόραση αυτήν την εποχή, απόψε μας θύμισαν Χριστούγεννα. Απόψε οι αθεόφοβοι εν μέσω καύσωνα πρόβαλλαν το χριστουγεννιάτικο επεισόδια. Η στήλη δεν κάνει τέτοια. Όχι αυθαίρετες επαναλήψεις. Επαναλήψεις που επιβεβαιώνουν την στασιμότητα και ενισχύουν την άποψη ότι η βλακεία είναι νόσος αγιάτρευτη. Επαναλήψεις λόγω, ζέστης και υγρασίας, αλλά πάνω από όλα, λόγω βλακείας που στις μέρες περισσεύει και επιβάλλεται να το υπενθυμίζουμε. Στον αστερισμό των ηλιθίων, γιατί και πάλι είναι πρωταγωνιστές. Γιατί οι σφραγίδες και οι παλιές ταμπέλες, επιμένουν στους διαχωρισμούς άνευ αντικειμένου. Δεξιοί και αριστεροί, συντηρητικοί και φιλελεύθεροι, οπισθοδρομικοί και προοδευτικοί, δημοκράτες και φασίστες. Τίτλοι αυθαίρετοι, αφού τις νοητικές ικανότητες καθενός εκάστου, ουδόλως έλαβαν υπόψη τους. Διαφορετική θα ήταν η κοινωνία αν δεν υπήρχε το άλλοθι της ταμπέλας, της βιτρίνας που σκεπάζει τον συντηρητικό με τον μανδύα του π...

Το καινούργιο επεισόδιο, στην συνεχιζόμενη τραγωδία, που ζουν όλα αυτά τα χρόνια οι συμβασιούχοι του Δήμου Κερκυραίων αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας. Αναδεικνύει για άλλη μια φορά την αναλγησία του κράτους και αποδεικνύει ότι και οι νόμοι, ακόμα και στην εφαρμογή τους, υπολείπονται της ουσίας. Είναι παράνομο, ότι οι εργαζόμενοι έλαβαν κατά το τρέχον έτος κάποια χρηματικά ποσά έναντι των οφειλών, από το Δήμο Κερκυραίων - να σημειωθεί ότι αυτά τα χρήματα αφορούσαν το προηγούμενο χρόνο - αυτό είναι το κράτος δικαίου. Έτσι αντιλαμβάνεται την παρανομία. Το ότι τους οφείλονται επτά μισθοί και δεν μπορούν σήμερα να πληρωθούν είναι νόμιμο. Την εργασία τους, προηγούμενων χρόνων πληρώθηκαν, δεν πήραν μίζες από τη SIEMENS. Αντί το κράτος να προστατεύσει και να διευκολύνει, ώστε να τελειώσει όσο γίνεται γρηγορότερα αυτή η περιπέτεια, επιτείνει το πρόβλημα, αποδεικνύοντας την ανεπάρκεια της δικαιοσύνης και ενισχύοντας την άποψη ότι ζούμε σε ένα άδικο κράτος, με σαθρό νομικό υπόβα...

Την ίδια εποχή πέρυσι για την ακρίβεια 8 Ιουλίου η στήλη αυθαιρετώντας, πρότεινε να καθιερωθεί η ημέρα του συμβασιούχου. «Εις μνήμην του αγνώστου συμβασιούχου» ήταν ο τίτλος. Επειδή το θέμα είναι επίκαιρο με τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και οι κερκυραίοι συμβασιούχοι, θα επαναλάβουμε τα περσινά, σε μια προσπάθεια να θεσμοθετηθεί και επίσημα αυτή η ημέρα, ώστε να μάθουν και οι επόμενες γενιές τα βάσανα μιας μεγάλης μερίδας εργαζόμενων που σε περίοδο δημοκρατίας, υπάρξανε όμηροι της εξουσίας. Εντάξει αυθαιρετώ αλλά πως θα μάθουν οι επόμενες γενιές γι’ αυτήν την χιλιοβασανισμένη ομάδα της χώρας μας; Αξίζει νομίζω να καθιερώσουμε μια μέρα προς τιμήν τους, εδώ για ασήμαντα πράγματα, η εξουσία φοράει τα μαύρα κουστουμιά της και εκφωνεί λογύδρια, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Ας γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου μπροστά, πολύ μπροστά, γιατί δεν βλέπω να ξεμπλέκουμε σύντομα. Μπροστά στο άγαλμα του άγνωστου συμβασιούχου, μας έρχονται μνήμες από εκείνη...