Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν έφτασαν οι 300 λέξεις, έχω κι άλλα για τη μοναξιά. Ο φόβος για τη μοναξιά τελικά παραμένει η πιο μεγάλη μοναξιά μας. «Κι έτσι εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμών. Σε επίπεδο φιλίας, επαγγέλματος και νοσταλγίας, σε επίπεδο έρωτα, επιδιώξεων, κοινωνίας. ‘Ο,τι μάθαμε, μάθαμε και ας μην ταράξουμε τις σταθερές μ ας. Ο, τι πάθαμε, πάθαμε και ας παραμείνουμε εδώ να γλείψουμε τις πληγές μας . Αλλά στο μεταξύ τρέχει ο χρόνος, εις βάρος μας». Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία κάνει ησυχία, η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από τι να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει. Γύρισα χρόνια πίσω τότε που γράφαμε εναλλάξ με την Ελένη, στη εφημερίδα «γνώμη» τη στήλη « Ιδεολογικά Ύποπτοι», μπορεί και να μην το πίστευα τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να σιγουρευτώ. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σο...

Αυτές οι μέρες του Φθινοπώρου, μου δοκιμάζουν τις αισθήσεις. Ένα στρώμα βελούδο έχει καθίσει σε ότι με περιβάλλει και σμιλεύει ότι αιχμηρό έχει προηγηθεί. Ακόμα και το νερό της θάλασσας αποκτάει μια βελούδινη υφή. Και η μοναξιά διαφορετική μου φαίνεται. Έχει χρώματα , έχει αρώματα, έχει μνήμες. Έφυγα μακριά από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος . Μακριά από τα σκουπίδια της τηλεόρασης, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς. Εδώ στον ήρεμο όρμο, όλα είναι πραγματικά...Η θάλασσα φτάνει ως πέρα. Το καρνάγιο βουβό και νεκρό. Το κύμα αφρίζει φθινόπωρο αναποφάσιστο. Τα σπίτια κυκλώνουν τον όρμο. Στο χρώμα της ώχρας. Παλιά. Τριακόσια χρόνια εκεί. Παράθυρα ανοιχτά. Τείχη ερείπια. Στενά που εμπορεύονται μνήμες. Τα χνάρια εδώ. Τα σημάδια στους τοίχους. Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι; Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού. Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδ...

Τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολειά. Ο Σεπτέμβρης γίνεται πιο μελαγχολικός. Πριν δεκατρία χρόνια στα «παράδοξα» ο Ευγένιος Αρανίτσης έγραφε για τις τσάντες των μαθητών. Παραθέτω τον επίλογο για να αναφερθώ σε ένα άλλο βάρος πιο επώδυνο από αυτό της τσάντας. «… Η ίδια καταστροφή, πλήττει τον ηθικό και πολι τισμικό προσανατολισμό της λεγόμενης παιδείας, η οποία ευδοκιμεί ως εκπαίδευση, δηλαδή σαν τεχνική μύησης των ατόμων στη χρήση μηχανισμών διαχείρισης της πληροφορίας. Όσο πιο γρήγορα φθίνει το νόημα των γνώσεων που διδάσκονται τόσο ταχύτερα αυξάνει ο όγκος και ο αριθμός των βιβλίων. Παιδιά οκτώ και εννιά ετών κουβαλάνε τσάντες είκοσι κιλών, κυκλοφορώντας στους δρόμους, το μεσημέρι, σαν ετοιμόρροπες μαριονέτες ενός εγκληματικού και βλακώδους συστήματος που επιδιώκει να μας πείσει ότι η μεταφορά πρέπει να διαβάζεται σαν κυριολεξία και ότι, ιδού, το βλέπετε, το βάρος της γνώσης υπάρχει ακόμη, η γνώση είναι τόσο βαριά ώστε μας ζητάει να συμπεριφερθούμε σαν αχθοφόροι». Στα δεκατρία χρόνια που π...

Ελάχιστοι συμμερίστηκαν τη θέση μου όταν έγραψα το παραπάνω και πάτησαν τον χεράκι με τον αντίχειρα, που έδειχνε ότι συμφωνούν μαζί μου. Ούτε οι αριστεροί, ούτε οι δεξιοί. Ούτε οι παναθηναϊκοί ούτε ολυμπιακοί. Ούτε οι ορθόδοξοι ούτε οι καθολικοί. Με το δίκιο τους. Αεκτζής και μάλιστα ανοργάνωτος σε μια πόλη “δήθεν”, δεν υπάρχεις. Ούτε  σε κόμμα, ούτε σε “στοές”, ούτε σε φιλαρμονικές, ούτε σε χορωδίες. Και τι ζητάς; Ούτε στο κατηχητικό, ούτε στους προσκόπους , ούτε με τους ορθόδοξους ούτε με τους καθολικούς . Δεν σου έχουν πει, αν δεν φοράς στολή, η έστω κάποια διακριτικά που να σε εντάσσουν σε μια ομάδα, υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας για σένα; Υπερβολές; Υπερβολές τα παραπάνω, για να τονίσουμε τα παρακάτω. Αν δεν είσαι με την εξουσία και παράλληλα απέχεις από κοινωνικές συμπεριφορές, που σε ταυτίζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας, προφανώς βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση. Κάπου εκεί αιωρούμαι κάνοντας άσκοπες βόλτες, σε ένα ενδιάμεσο περιβάλλον, που δεν σου δίνει δυνατότητες για βαθιέ...

Πως έχουν τόση σιγουριά στα λεγόμενα τους . Κοίταζα το φεγγάρι στην αρχή της χάσης του και άκουγα την ομήγυρη παρά την θέλησή μου. Δε γλιτώνουμε γαμώτο! Άκουγα κάτι γενικεύσεις του κερατά που μου σηκώθηκε η τρίχα «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι κλέφτες», «όλοι απατεώνες» όλοι και όλες εκτός απ’ αυτούς, τους αδέκαστους κριτές των πάντων. Μια ντουζίνα άνθρωποι, που δίκασαν καταδίκασ αν, έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα και πάτησαν και την σκανδάλη. Δεν γλιτώνουμε και αυτό το βεβαιώνουν οι αριθμοί. Είναι η πλειοψηφία ρε γαμώτο. Γύρισα στο σπίτι μόνος. Απόγευμα Κυριακής, πώς να μη σε τυλίξει η μοναξιά. Έκανα ένα κρύο ντους να φύγει ο θυμός, καλύτερα να είχε μείνει, γιατί το γύρισε σε απογοήτευση. Έβαλα ένα ποτήρι κρασί. Δεν μπορεί ο καθένας μόνος του, να λέει τέτοιες καραμπινάτες μαλακίες, μάλλον η ψυχολογία του όχλου θα φταίει. Και έπρεπε να βρω απαντήσεις που, θα μου επέτρεπαν σε κάποια δεδομένη στιγμή να τους υπερασπιστώ. Όχι σήμερα. Είναι γνωστό ότι στην συμπεριφορά του όχλου επικρατεί περι...

Με απασχολεί έντονα και όχι τώρα, σχεδόν από τα χρόνια της εφηβείας, τότε από το αντίπαλο στρατόπεδο. Αντίπαλο; Ναι για να μην πω εχθρικό. Δεν χρειάζονται επιχειρήματα για να σας πείσω, όλοι το έχουμε νοιώσει, χθες που είμαστε έφηβοι, σήμερα που είμαστε γονείς. Το παλεύω αλλά δεν μπορώ. Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με την εφηβεία, παθαίνω ένα είδος αμ νησίας. Αφορμή για το παρακάτω το κλείσιμο του προχθεσινού κειμένου “Τη λύση πάντως θα την δώσουν αυτοί που σήμερα δε ξέρουν…” το επαναλαμβάνω όταν κάθε φορά ο πειρασμός δεν με αφήνει να δω την νομοτελειακή πορεία των πραγμάτων. “Εμείς στην ηλικία τους λέμε” και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει παίρνουμε τις αποστάσεις εκείνες, που διευρύνουν το χάσμα, επιβεβαιώνοντας ότι η κάθε γενιά αντιμετωπίζει την επόμενη με καχυποψία. Μια καχυποψία που έχει να κάνει πάντα, με μια ανησυχία ότι ο νέος δεν μπορεί, να ανταποκριθεί στις δεδομένες υποχρεώσεις του. Βλέπουμε τα παιδιά σαν ξένα, Τα παιδιά μας!!! Και μόνο αν γίνουν σαν και εμάς μπορεί να τα θε...

Όταν ο εαυτός μου διχάζεται, ανάμεσα στο σάπιο δημόσιο και τις απολύσεις, στους φοροεισπράκτορες και τους φοροφυγάδες , στη νέα και την παλιά γενιά , στην εξουσία και την κοινωνία, τρέχει πίσω ολοταχώς. Και πάλι απ’ την αρχή. Στράτα στρατούλα, από τα πρώτα βήματα μέχρι το σημερινό μπάχαλο. Τι έφταιξε; Και έφταιξαν πολλά και διαφορετικά, τόσα που δ εν μου επιτρέπουν σήμερα να βάζω κόκκινους σταυρούς δίπλα σε ό,τι με χαλάει. Όχι δεν ανέδειξε η οικονομική κρίση την κοινωνική. Το αντίθετο. Η κρίση θεσμών και αξιών είχε προηγηθεί χρόνια πριν. Και μπορεί η οικονομική κρίση να ξεπεραστεί, η κρίση όμως που βιώνει η κοινωνία θα πάρει χρόνο πολύ. Οι διαπιστώσεις , για το τι συμβαίνει, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια φωτογραφία της στιγμής. Έχουν προηγηθεί κεντρικοί σχεδιασμοί, βραχυπρόθεσμοι ,μεσοπρόθεσμοι, μακροπρόθεσμοι . Μαζική πλύση εγκεφάλου, καμένα μυαλά, πρόθυμα να ανταποκριθούν στις καινούργιες ανάγκες που ανακαλύπτει κάθε τόσο η λογική των αγορών. «Η αγορά» να μια σταθερά αιτία κακού. Θα...

Η πλειοψηφία των ενηλίκων του διπλανού τραπεζιού είχε συμφωνήσει. Και αυτοί που δεν συμφωνήσαν δεν πήραν θέση. ” Οι νέοι δεν ερωτεύονται, δεν διασκεδάσουν, δεν φλερτάρουν, δεν χορεύουν”. Όχι δεν θα συμφωνήσω. Οι νέοι ερωτεύονται, ας μην καταλαβαίνουμε τα σινιάλα τους. Θυμάστε εκείνη την διαφήμιση που η κόρη μιλάει στον πατέρα αλαμπουρνέζικα; Ο πατέρας απορημένος, την παραπέμπει  στη μητέρα, «το είπες στην μάνα σου;» Η συνέχεια της ιστορίας, που δεν θα παιχτεί στην τηλεόραση. «Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη. Η κόρη ερωτεύεται. Ο πατέρας ενθουσιάστηκε. Του φάνηκε σαν ο κόσμος να ξανακουρδίζει το ρολόι του, σαν να ξαναβρήκαν τα τόξα τους οι άγγελοι και βγήκανε σεργιάνι να χτυπήσουνε καινούργιες καρδιές, να ταράξουν νέα στήθη. Υποθέτω είναι όμορφο να βλέπεις την αισθηματική σου αγωγή να ξαναβιώνεται μέσα από ένα καινούργιο σώμα που προήλθε απ’ το δικό σου το σχετικά παλιό πια. Ένα παιδί ερωτευμένο όπως και να το κάνουμε, είναι ένας κόσμος που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί». Από την χ...

Επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, δεν έχω ψευδαισθήσεις, τούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Δυστυχώς ο μικρόκοσμος που ζούμε, φαντάζει οικουμένη, στο μέγεθος των ενδιαφερόντων των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ. Ονόματα θέλουν να διαβάζουν οι αναγνώστες, στην εποχή του ατομισμού, οι ιδέες πάνε περίπατο. Πως λέμε το όνειρο που δεν ακολούθησε το δρόμο των επι θυμιών; - Εφιάλτη! Σε συνέχεια των εσωτερικών διεργασιών, χωρίς την εν κατακλείδι, απαραίτητη δικαιολογία. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου, κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια… Η πόλις είναι ελεύθερη, και η αέναη προσπάθεια από τους ιθαγενείς της συνεχίζεται. Μπορεί να έχει χάσει το μπούσουλα της, μπορεί να μπέρδεψε τα μπούτια της, μπορεί να κοιμάται αλλά αναπνέει, είναι ακόμα ζωντανή. Το να προτάσσουμε τη συλλογική ευθύνη, από τη μια δ...