Τελευταία σελίδα αριστερά

Το κάνω σπάνια. Σήμερα ξεκινάω από τον τίτλο. « Πάμε πλατεία;» Πάει πολύς καιρός, που ο Λαζόπουλος προέτρεπε τον φίλο του στους «10 μικρούς Μήτσους», να διακόψουν το αραλίκι τους και να το συνεχίσουν με καφέ στην πλατεία. Σχεδόν 20 χρόνια, με την πλατειά να είναι γεμάτη, ασυνείδητα και με νόημα που δεν είχε κάτι από φωτιές, όπως την περίγραψε οι Διονύσης Σαββόπουλος, αλλά από φραπέ. Η πλατεία ήταν γεμάτη από μικρούς Μήτσους, που πίστεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και άφησαν τη χώρα εν λευκώ στην μονοτονία του διχρωματισμού, που ενίοτε έπαιρνε εκείνο το ασαφές γαλαζοπράσινο ή αν θέλετε πρασινογάλαζο. Οι προδιαγραφές του οχήματος «Ελλάς» σταθερές. Όπου και να στρίψει το τιμόνι, μόνο δεξιά πήγαινε και όχι μπροστά, πάντα όπισθεν. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης πέρασαν με αλαξοκολιές και με μια άνευ προηγουμένου οικογενειοκρατία για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ο «Κυνόδοντας» σε συνέχειες. Πότε ο ένας ποτέ ο άλλος. Τελευταίως, Παπανδρέου έχουμε, αν σας διαφεύγει … Πάμε πλατεία; Κ...

Θυμάστε εκείνη τη σειρά των κειμένων για την « άλλη Κέρκυρα»; Αυτή η Κέρκυρα ήταν χθες το βράδυ στο Παλαιό Φρούριο. Η Κέρκυρα του αγώνα. Η Κέρκυρα που αντιδρά, που αναγκάζει την εξουσία να φυγαδεύεται δια θαλάσσης. Που δείχνει την φαντασία της στις διεκδικήσεις. Που δείχνει το θυμό και την αποφασιστικότητα της. Που δείχνει να πρωτοστατεί σ’ αυτόν τον αγώνα των αγανακτισμένων πολιτών. Αυτή η Κέρκυρα δίνει ραντεβού κάθε βράδυ στην Πλατεία Δημαρχείου, κρατώντας αναμμένη τη φλόγα της διεκδίκησης και της ελπίδας. Οι νέοι του νησιού μας το έχουν αποδείξει και στο παρελθόν με τις καταλήψεις των λυκείων, με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρεώσει να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη. Άναψε η σπίθα και στο νησί μας. Οι διαδηλώσεις παίρνουν τη μορφή εξέγερσης, υπάρχει πολύς θυμός για όσα γίνονται τελευταία. Υπάρχει πολύς θυμός γι’ αυτούς που κυβερνάνε, όπως κυβερνάνε αυτ...

Αποσπάσματα παλαιοτέρων κειμένων σε ένα καινούργιο. Διαφορετικές οι αφορμές. Διαφορετικές οι αφετηρίες. Διαφορετικό και το νόημα. Είναι σαν κάποιους στίχους που συναντάει ο ένας τον άλλο με διαφορά χρόνου και γεννούν μαζί ένα καινούργιο, που δεν εχει καμία σχέση με τους παλιούς. Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ότι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος, πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής. Πόσες φορές χρειάστηκε να προκαλέσω τεχνητό χασμουρητό για να εισπνεύσω μεγαλύτερη δόση αέρα φτάνοντας έτσι την ανάσα εκεί που το ααα σε ησυχάζει. «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», μπερδεύονται, ανακυκλώνονται, παραγνωρίζονται, οι άνθρωποι και στο τέλος πεθαίνουν αμίλητοι. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίω...

Δεν είναι στις προθέσεις μου να προσθέσω και άλλο βάρος. Από σεβασμό στα γεγονότα, στρέφομαι στην επικαιρότητα, συμπλέοντας με το κλίμα των ημερών. Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω, ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες. Να γράψω για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας; Για το χρόνο ή τον τόπο; Εκτός τόπου και χρόνου, θα μου πούνε. Γι’ αυτό ψιθυρίζω, συλλυπητήρια. Τι άλλο να πεις στην κηδεία… Δεν είναι μελαγχολία, είναι λύπη, είναι θλίψη, είναι πόνος και οργή. Μέχρι εδώ, άλλωστε η παραμονή στις σκιές της πολιτικής πραγματικότητας, εκτός από επιδείνωση των βαριών συναισθημάτων, μας οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση εκεί, που αδύνατοι να αντιδράσουμε, περιμένουμε, συνεπικουρούμενοι από την αγία απάθεια, με στωικότητα τη μοίρα μας. Μέχρι εδώ,...

Ποτέ μην λες ποτέ και το «Ψωμί παιδεία ελευθέρια» που πριν λίγα χρόνια φάνταζε συμβολικό, σήμερα αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Στις πλατειές της Ευρώπης και της πατρίδας αγανακτισμένοι πολίτες συγκεντρώνονται και απαιτούν αυτό, που όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις, ποτέ δεν τους είχε δοθεί. «Ψωμί Παιδεία Ελευθέρια» «Μη στεναχωριέσαι γι’ αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν στην σημερινή εποχή, θα υπάρξουν και χειρότερα», γράφει σε σχόλιο του αναγνώστης, της στήλης. Καμία αμφιβολία. Ο κύκλος της καταστροφής έχει ακόμα δρόμο. «Ο καπιταλισμός είναι το μέλλον του κόσμου»,Θα υπάρξουν και χειρότερα. Για αυτό το μέλλον μιλάμε και οι ανησυχίες εντείνονται. Με τρομάζουν τα φτηνά προϊόντα από την Κίνα. Τα κινητά που αλλάζουν μοντέλα κάθε μέρα, τα μπλουζάκια πόλο από το καλάθι, τα αυτοκίνητα πενταετίας. Με τρομάζει αυτή η παραγωγή που μας γεμίζει σκουπίδια, αυτές οι εργατοώρες, που πάνε στα σκουπίδια. Με τρομάζουν οι συσκευασίες που είναι πιο ακριβές από το περιεχόμενο. Τα προϊόντα μιας χρήση...