Τελευταία σελίδα αριστερά

Που μείναμε; Στην αρχή, έχει δρόμο η παρτίδα, και η βασίλισσα προσποιείται, ότι δήθεν στριμώχθηκε. Είναι ευλογία να βρεις αντίπαλο, σαν την Κυρία που έχω απέναντι μου. Διαβάστε κίνηση: «Αρχίζει, λοιπόν, να χρυσώνει το χάπι της ήττας με σκέψεις σαν κι αυτήν: "Σε ποια γυναίκα - βασίλισσα δεν αρέσει να κερδίζει μία μία τις μάχες για να χάσει στο τέλος τον πόλεμο από άξιο άνδρα αντίπαλο; Κι όταν θα έρθει η ώρα να προφέρετε το 'Ρο', θα συμπληρώσει πρόθυμα παραδομένη το «Ουά». Όλο μαζί; Ρ-ουααααά! Και κλαίει. Για να κερδίσει μια αγκαλιά σας, όσο θα την παρηγορείτε γλυκά-γλυκά…» Ύστερα απολογείται «Τόσες μέρες κυκλοφορώ τσίτσιδη μέσα στον χωρίς επιστροφή χρόνο σας, τα χαμένα σας νιάτα, την μπερδεμένη, εκπτωτική και καθόλου συμφερτική ατμόσφαιρα του προεκλογικού σκηνικού, την γοητεία και τη δύναμη της γραφής σας, τα συναισθήματα θυμού μου για την μοναξιά σας και δεν έχω συναίσθηση της γύμνιας μου μπροστά στα αχόρταγα μάτια σας; Αν το γνώριζα, θα κοιμόμουν σαν άγγελος καλοχτενισ...

Για να μη γράψω «γαμώ την αριστερά μου», που αυθόρμητα μου ήρθε στα χείλη, αγανακτώντας για την πολιτική πτώχευση, που είναι περισσότερο επώδυνη από την οικονομική που βιώνει σήμερα ο τόπος, γράφω για ταξίδια. Παρότι έχω δεσμευτεί να ασχοληθώ με τα πολιτικά τεκταινόμενα, όταν θα φύγουν οι ζέστες, δεν άντεξα. Μας κέρδισαν οι ποσότητες και μείναμε να μετράμε ήττες. Μείναμε να σχολιάζουμε ποιος από τους φελλούς είναι πιο ικανός για την εξουσία. Αν είχα διαλέξει πράσινο ή μπλε και δεν με τραβούσε το κόκκινο εκείνα τα χρόνια, για το κόμμα και κίτρινο για την ομάδα, τώρα θα ήμουν πρωταγωνιστής. Το τίτλο τον κρατάω για αργότερα και συνεχίσω με κομμένες λέξεις. Δρόμος, Ταξίδι, Χαρά. Τι νομίζεται ότι διεκδικούμε κάνοντας τόση φασαρία στη ζωή; Κάποιος να μας θυμάται. Αυτό είναι το γέρας που θέλουμε για τα επί της γης μικρά μας βήματα. Κάποιος να θυμάται το πέρασμα μας και το περίσσευμα καρδιάς που μπορέσαμε να διαθέσουμε σε κάποιους νεότερους. Κάποιος να λέει το όνομα μας και ο ή...

Ο χρόνος και σήμερα με πρόδωσε, υπάρχουν όμως κείμενα διαχρονικά , όπως και παραστάσεις, που σημάδεψαν το παρελθόν μας, και προσδιόρισαν το μέλλον μας. Με αφορμή το αφιέρωμα του περιοδικού «Πόρφυρας», στο ποιητή Γιώργο Χρονά, το παρακάτω: Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουνε το όνειρο. Θα συνεχίσω όμως, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή. Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο, είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα από τριανταφυλώνες και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσική, κατά τύχη ήταν η ίδια μουσική που ακούγονταν και στην « Οδό Ονείρων». Ο δικός μου δρόμος είχε Έρωτες Θεούς να μ...

Θα συνεχίσουμε με τους κύκλους, για να μην ξεχαστούμε. Σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ο χρόνος αμείλικτος. Οι κύκλοι είναι αυτοί που τα συνοψίζουν και ύστερα από τόση συγκομιδή έφτασε η ώρα της διαλογής. Μέσα στους κύκλους σκέφτομαι να συμπυκνώσω το χρόνο, όλο αυτό το χρόνο της φλυαρίας, το χρόνο το χαμένο. Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στα βήματα και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη. Η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τ...

Σήμερα Δευτέρα και η δουλειά μου αλλάζει τα σχέδια, όχι όμως και τη θέση μου, να ασχοληθώ με την επικαιρότητα όταν θα δροσίσει. Ένα παλαιότερο, επίκαιρο μόνο για μένα. Λες και με κυνηγούν οι μέρες και οι μήνες. Στο προσωπικό μου εορτολόγιο, οι επαναλήψεις έχουν μια απίστευτη συνέπεια. Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πτερύγια του ανεμιστήρα. Παρά την φιλότιμη προσπάθειά του, δεν με δροσίζει. Ζέστη και υγρασία. Σαχάρα χωρίς τσάι. Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και άλλοι πιο σοβαροί να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα» Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο το...