Μια ατελείωτη παρτίδα

Που μείναμε; Στην αρχή, έχει δρόμο η παρτίδα, και η βασίλισσα προσποιείται, ότι δήθεν στριμώχθηκε. Είναι ευλογία να βρεις αντίπαλο, σαν την Κυρία που έχω απέναντι μου. Διαβάστε κίνηση:
«Αρχίζει, λοιπόν, να χρυσώνει το χάπι της ήττας με σκέψεις σαν κι αυτήν: "Σε ποια γυναίκα - βασίλισσα δεν αρέσει να κερδίζει μία μία τις μάχες για να χάσει στο τέλος τον πόλεμο από άξιο άνδρα αντίπαλο; Κι όταν θα έρθει η ώρα να προφέρετε το 'Ρο', θα συμπληρώσει πρόθυμα παραδομένη το «Ουά». Όλο μαζί; Ρ-ουααααά! Και κλαίει. Για να κερδίσει μια αγκαλιά σας, όσο θα την παρηγορείτε γλυκά-γλυκά…»
Ύστερα απολογείται
«Τόσες μέρες κυκλοφορώ τσίτσιδη μέσα στον χωρίς επιστροφή χρόνο σας, τα χαμένα σας νιάτα, την μπερδεμένη, εκπτωτική και καθόλου συμφερτική ατμόσφαιρα του προεκλογικού σκηνικού, την γοητεία και τη δύναμη της γραφής σας, τα συναισθήματα θυμού μου για την μοναξιά σας και δεν έχω συναίσθηση της γύμνιας μου μπροστά στα αχόρταγα μάτια σας; Αν το γνώριζα, θα κοιμόμουν σαν άγγελος καλοχτενισμένη με λευκό νυχτικάκι τις νύχτες και θα ξυπνούσα πριν από εσάς το πρωί ντυμένη Εμμανουέλα…»
Ποια η επόμενη κίνηση; Άμυνα γιατί πολλές φορές είναι καλύτερη από την επίθεση. Άμυνα και επιστροφή στην παιδική αθωότητα για να ανοίξει το παιγνίδι από την αρχή και να παίξουμε παράταση. Να μην ξεχνάμε ότι οι στιγμές είναι το κέρδος.
Όταν ανοίξει αυτή η κουβέντα δεν έχει τελειωμό. Περί έρωτος και σήμερα ο λόγος ας θυμηθούμε τον πρώτον. Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρτζιλίκι μου, μόνο γι’ αυτό θα ήταν διαθέσιμο, να παίζει και ξαναπαίζει για να μου δίνει φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι έσπασα το πένθιμο κερί που φάνταζε αναστάσιμη λαμπάδα όταν τα παιδικά βλέμματα συναντήθηκαν, ενώ θα επέτρεπε να κοιτάζουν ταπεινά προς τα κάτω, τι στιγμή, που ο παπάς θυμιάτιζε. Και ξαφνικά αυτή η ιερή ζεστή σιωπή, η ντυμένη μόνο ανάσες και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές μεταμορφώνεται…Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φωνή και σκιρτά έναν …έρωτα…, ένα πάθος δυνατό που προκαλεί ρίγος…, αμηχανία, τρέμουλο, βιαστικό χτύπο στην καρδιά… Μια μελωδία…τι μελωδία…τι ήχοι ακούγονται…τι στίχοι…Λόγια που σίγουρα γεννήθηκαν μονομιάς,… μέσα σε μια στιγμή σα χείμαρρος, χωρίς σκέψη, χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκοπό…Λόγια που μόνο το πάθος της ψυχής γεννά…
Αυτή η παρτίδα έχει ενδιαφέρον και αξίζει της υπομονής μας, ακόμα και αν το κέρδος είναι μόνο μια στιγμή…

Γαμώ την αριστερά μου.

Για να μη γράψω «γαμώ την αριστερά μου», που αυθόρμητα μου ήρθε στα χείλη, αγανακτώντας για την πολιτική πτώχευση, που είναι περισσότερο επώδυνη από την οικονομική που βιώνει σήμερα ο τόπος, γράφω για ταξίδια. Παρότι έχω δεσμευτεί να ασχοληθώ με τα πολιτικά τεκταινόμενα, όταν θα φύγουν οι ζέστες, δεν άντεξα. Μας κέρδισαν οι ποσότητες και μείναμε να μετράμε ήττες. Μείναμε να σχολιάζουμε
ποιος από τους φελλούς είναι πιο ικανός για την εξουσία. Αν είχα διαλέξει πράσινο ή μπλε και δεν με τραβούσε το κόκκινο εκείνα τα χρόνια, για το κόμμα και κίτρινο για την ομάδα, τώρα θα ήμουν πρωταγωνιστής. Το τίτλο τον κρατάω για αργότερα και συνεχίσω με κομμένες λέξεις. Δρόμος, Ταξίδι, Χαρά.
Τι νομίζεται ότι διεκδικούμε κάνοντας τόση φασαρία στη ζωή; Κάποιος να μας θυμάται. Αυτό είναι το γέρας που θέλουμε για τα επί της γης μικρά μας βήματα. Κάποιος να θυμάται το πέρασμα μας και το περίσσευμα καρδιάς που μπορέσαμε να διαθέσουμε σε κάποιους νεότερους. Κάποιος να λέει το όνομα μας και ο ήχος να μην είναι στάχτη αλλά φως…
Με το «γαμώ την αριστερά μου», δεν τελειώσαμε.
Αλλάζω μουσική.


Καλά τα παιγνίδια αλλά για να διεξαχθούν χρειάζεται πάνω απ’ όλα το γήπεδο, χωρίς λακκούβες και ρωγμές. Βάση που να αντέχει τις μάχες.
Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα να γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι ο έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω. Θέλω να μείνω με την απορία της μαδημένης μαργαρίτας…»

Ο δρόμος μου

Ο χρόνος και σήμερα με πρόδωσε, υπάρχουν όμως κείμενα διαχρονικά , όπως και παραστάσεις, που σημάδεψαν το παρελθόν μας, και προσδιόρισαν το μέλλον μας. Με αφορμή το αφιέρωμα του περιοδικού «Πόρφυρας», στο ποιητή Γιώργο Χρονά, το παρακάτω:
Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουνε το όνειρο.
Θα συνεχίσω όμως, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή.
Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο, είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα από τριανταφυλώνες και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσική, κατά τύχη ήταν η ίδια μουσική που ακούγονταν και στην « Οδό Ονείρων». Ο δικός μου δρόμος είχε Έρωτες Θεούς να μας συντροφεύουν και να μας σημαδεύουν με γλυκές πλέον αναμνήσεις.
Είχε και εικόνες που θυμάμαι μόνο, όταν κάποιο σημερινό απομεινάριο μου τις θυμίσει.

Ο δρόμος μου, παραμένει φωτεινός, ευτυχώς δεν το σκίασαν οι πολυκατοικίες, ο ήλιος τον φωτίζει ακόμα, οι άνθρωποι είναι αυτοί που έφυγαν, τον αφήσαν μόνο του, χωρίς παιδιά χωρίς λαλιά.
«Πάω να πω στον ουρανό,/ πάω να πω στα σύννεφο/το πουλί δεν πιάνεται, /το πουλί δεν χάνεται/ πάνω απ’ τον ουρανό/μέσα από τον άνεμο άνθισε χρυσάνθεμο /πέφτουν πέταλα στη γη,/ παν να βρούνε το πουλί/ σκοτωμένο που λαλεί.
Και για τον επίλογο, που δεν σημαίνει το τέλος αυτής εδώ της μαγικής διαδρομής πάλι ο δημιουργός έχει το λόγο:
Εδώ τελειώνει η μουσική για την Οδό Ονείρων.
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε εσείς οι ίδιοι μια βραδιά, δίχως να το γνωρίζετε. Τώρα είναι αργά και όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί. Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’ αυτό το δρόμο, θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούργια όνειρα που θα γεννήσετε, να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μιαν άλλη φορά, πάλι σε μουσική.
Καληνύχτα…

Σαν υποσημείωση

Θα συνεχίσουμε με τους κύκλους, για να μην ξεχαστούμε. Σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ο χρόνος αμείλικτος. Οι κύκλοι είναι αυτοί που τα συνοψίζουν και ύστερα από τόση συγκομιδή έφτασε η ώρα της διαλογής. Μέσα στους κύκλους σκέφτομαι να συμπυκνώσω το χρόνο, όλο αυτό το χρόνο της φλυαρίας, το χρόνο το χαμένο.
Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στα βήματα και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.
Η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν τη χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε.
Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε, όσο για την περιέργεια, ορθά το περιγράφει η Κυρία ας το αποδώσουμε από Κύριο.

«Καλά, αυτό θέλω να το δω. Να έρθει κάποιο σούρουπο ξανά ν’ ανταμωθούμε. Είμαι περίεργος πως θα είναι τα λόγια όταν τους κάνεις κατάψυξη, πως χτυπάει η καρδιά όταν της δείχνεις τα νιάτα και τα χρόνια τα χαμένα της. Θα με πειράξει που θα έχεις μεγαλώσεις τόσο; Θα σε πονέσει που κρατήθηκα σιωπηλός τόσα χρόνια, που δε σου παραχώρησα ούτε ένα τοσοδά βράδυ Σαββάτου; Θα γνωριστούν τα μάτια μας η θα είναι θολωμένα από τις χιλιάδες εικόνες που παρεμβάλαμε προκείμενου να μην κοιταχτούμε; Πλάκα θα έχει. Πλάκα βαριά, σαν εκείνες τις άσπρες, τις παραλληλόγραμμες, που έχουν πάνω τους σκαλισμένα ονόματα και ημερομηνίες σε απόλυτο μαύρο».
Πλάκα θα έχει…
Όσο περνά ο καιρός θαρρείς και περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που απεγνωσμένα προσπάθησα να γίνει μέλλον. Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές…«Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικείας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν.»

Η συνέπεια των επαναλήψεων

Σήμερα Δευτέρα και η δουλειά μου αλλάζει τα σχέδια, όχι όμως και τη θέση μου, να ασχοληθώ με την επικαιρότητα όταν θα δροσίσει.
Ένα παλαιότερο, επίκαιρο μόνο για μένα. Λες και με κυνηγούν οι μέρες και οι μήνες. Στο προσωπικό μου εορτολόγιο, οι επαναλήψεις έχουν μια απίστευτη συνέπεια. Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πτερύγια του ανεμιστήρα. Παρά την φιλότιμη προσπάθειά του, δεν με δροσίζει. Ζέστη και υγρασία. Σαχάρα χωρίς τσάι.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και άλλοι πιο σοβαροί να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα»
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν

Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είσαι αυτό που θα μπορούσες να γίνεις ακριβώς το ίδιο με μένα… « Κι αν δεν με χωράς γίνομαι θάλασσα και σε πνίγω. Κι αν δεν με πονάς, γίνομαι αυτό που σε πονάει και αν δεν είσαι στην ώρα σου, δεν θα είμαι στο χρόνο σου»
Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε. Το κεφάλι μου γυρίσει πιο γρήγορα από τον ανεμιστήρα και με δροσίζει…