Τελευταία σελίδα αριστερά

Γύρισα πίσω, ξαναδιάβασα όλα τα προηγούμενα «της πρώτης φοράς αριστερά». Το κόκκινο της φωτιάς που χαρακτήριζε τις φωτογραφίες που τα συνόδευαν, κόκκινο της φωτιάς έμεινε. Κόκκινο το ποτάμι, και το καράβι και το τραίνο και το ηφαίστειο και το φουστάνι που φορούσε κόκκινο . Και η αριστερά, που τόσο υμνήθηκε λίγο πριν αναλάβει την εξουσία, «αριστερά» όπως η καρδιά. Ίσως να χρειάζομαι κι άλλο χρόνο. Πώς να συνεχίσω να γράφω σε μια στήλη στην «τελευταία σελίδα» και μάλιστα αριστερά, σβήνοντας ότι προηγήθηκε; Ήρθαν όλα τόσο γρήγορα, ανατράπηκαν όλα τόσο ξαφνικά. Με ξεπέρασαν. Και το κυριότερο, αυτό το διάστημα της απουσίας, δεν υπήρξε μια αλήθεια, να με πάρει από το χέρι. Μέσα σε ένα σύννεφο αμφιβολιών τι να γράψεις και τι να πεις. Ύστερα ήρθε η σιωπή και η απαίτηση κάποιου χρόνου, που θα μας επιτρέψει να βρούμε πάλι κάποιες σταθερές, άλλωστε όταν μπήκαμε στη διαδικασία του ονείρου, κανένας δεν μας εγγυήθηκε. Κατέληξε σε εφιάλτη, συμβαίνει κάποιες φορές στα όνειρα. Πάμε στο επόμενο με ...

Από φόβο είναι η αντίδραση και ας επιχειρηματολογούμε για το αντίθετο. Μπορεί η κάθε ηλικία να έχει τις χάρες της, στην δική μας, όμως έχει επικαθήσει ένας αχρείαστος φόβος, που όσο και να προσπαθούμε να τον κρύψουμε, έρχεται δια ασήμαντον αφορμή να μας υπενθυμίζει, ότι ο χρόνος τελειώνει. Την εξήγηση τη βρήκα στο βιβλίο του 'Ιρβιν Γιάλομ, “ Στο κήπο του Επίκουρου”. Είναι ο φόβος του θανάτου, που από μια ηλικία και ύστερα, χωρίς, να το συνειδητοποιούμε, γεγονότα που στα χρόνια της νεότητας μας περνούν απαρατήρητα, στην ηλικία μας αποκτούν μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητά μας . Και το είδος της γραφής δε μπορεί να μην έχει σχέση με το χρόνο. Έχει ηλικία η γραφή; Από το εφήμερο του ρεπορτάζ στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας, έφτασα να γυρεύω απεγνωσμένα λέξεις, για να φυτέψω κάτω απ' το δέρμα μήπως και τους παρατείνω για λίγο τη ζωή. Είναι ο φόβος του θανάτου τελικά, που δίνει και στις λέξεις την ηλικία  τους κάθε φορά που θέλουν να πουν κάτι. «Ένα ελεύθερο θέμα...