Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Και ας μεγαλώσουμε την παρέα...

Όχι άλλο βάρος. Κατά καιρούς δίνω εξηγήσεις, φαίνεται όμως πως δεν επαρκούν. Δεν έχω πρόθεση να μεταφέρω τη θλίψη, που δεν έχω, και να προσθέσω ακόμη περισσότερη σε αυτό το επιβαρυμένο περιβάλλον. Αν με ρωτήσετε πως θέλω να πεθάνω, θα ήθελα στα γέλια, αλλά μπορώ;
Διαβάστε τα κείμενα ανάποδα, ορθά δεν επιτρέπεται αυτές τις ώρες να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε προσπαθούμε, πρωτίστως τον εαυτό μας.
Να αναστατώσω τον εαυτό μου προσπαθώ, αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, που δεν έκανε τίποτα άλλο, πέρα από το να ονειρεύεται. Σε όποιον μου είπε να ζήσω, δεν έδωσα ποτέ σημασία. Ανήκω σ’ αυτό που δεν είναι όπου είμαι και σε αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι. Ποτέ δεν πεθύμησα άλλο απ’ αυτό που δεν μπόρεσα να φανταστώ. 


Και τώρα μέσα από τις λέξεις, που βγαίνουν με δυσκολία πρέπει να 
παραδεχτώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, με την ελπίδα να αποκτήσω παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους παράδρομους… Οι κεντρικές αρτηρίες δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον οδηγούν, εκεί που άλλοι σε οδηγούν. Στην προκαθορισμένη πορεία των προβάτων. Επί σφαγής. Υπάρχουν και μικρές φλεβίτσες, που αν η παρέα μεγαλώσει γεννιούνται αρτηρίες…
Σ’ αυτόν τον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να μπω και να βγω απ’ το μυαλό μου, νικητής. Για τη ζωή που πίστεψα, για τη ζωή που ονειρεύομαι και αγαπάω. Αυτή τη ζωή αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, προσπαθώ να υπερασπιστώ, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές λέξεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Για αυτή τη ζωή έδωσα ότι έχω και δεν έχω. Όλα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Γι’ αυτό τα βήματα εξοκείλουν, διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό, που θα έχεις επιλέξει όμως …

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Ας κάνουμε παρέα

Έχει και συνέχεια ...Νοέμβρης μήνας, η μοναξιά του, σαν ανήμερο θηρίο και φεύγει μ’ ένα κουρασμένο λεωφορείο. Και ο Νοέμβρης σε μια κοινωνία που έχει ξεχάσει να ζει, γίνεται ακόμα πιο σκληρός σαν τον Απρίλη του 1946. Kαι η ανάγκη ακόμα πιο έντονη για να κάνουμε παρέα. Να ξαναβρεθούμε, για να σταματήσουμε την κούρσα της ανόδου των ποσοστών της κατάθλιψης.
«Ένας στους έξι πάσχει από κατάθλιψη» μας προειδοποιεί ο καθ’ ύλην υπεύθυνος τηλεοπτικός μας σύντροφος και όλοι αυτοί ανεξάρτητα από την ανάγκη του «ψωμί παιδεία ελευθέρια».
Να σπάσουμε τις γυάλες με τα χρυσόψαρα για να ξαναβρούμε το χαμόγελο της επικοινωνίας, αυτής που δεν χρειάζεται πληκτρολόγιο και κινητά. Αυτής που έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο, με τα μάτια να εγγυώνται την αλήθεια.

Πώς να ονειρευτείς σ’ αυτό το περιβάλλον του αποκλεισμού που δημιουργήσαμε και καυχόμαστε και από πάνω. "Οι ονειροπόλοι πού ζουν, πού υπάρχουν;" Αναρωτιέται η συντρόφισσα μου στα ραδιοφωνικά της σχόλια. “Εγώ κάτι σώματα σε σχήμα καρέκλας βλέπω, κάτι κεφάλια τετράγωνα με οθόνη TFT και κάτι συνταξιούχους τελειωμένων επαγγελμάτων που περιμένουν τις εκπτώσεις για να ανταλλάξουν τα ευρώ τους με ημέρες ή αν κρατά η τσέπη τους, και εβδομάδες. Τοκισμένα χρόνια βλέπω να βαραίνουν ανήλικους που παραπατάνε στο Ίντερνετ καφέ και αντί να φιλάνε στα χείλη το κορίτσι τους, ψάχνουν στο σώμα του το μπουτόν που θα το κάνει να πηδάει καταρράκτες σαν τη Λάρα Κροφτ. Ποιοι ονειροπόλοι, παιδιά; Προσγειωθείτε, φτάσαμε στο αεροδρόμιο των ανθρωπίνων ομοιωμάτων.”
Πάρτε εισιτήριο. Έξοδος. Ας κάνουμε παρέα, για να  γίνει ο μικρόκοσμος, κόσμος της χαράς.
Η μιζέρια που βιώνουν σήμερα οι δήθεν τακτοποιημένοι τσακίζει κόκκαλα, ούτε οι σκελετοί τους δεν θα μείνουν. Και το χειρότερο... ούτε που θα τα καταλάβουν…
Νοέμβρης μήνας... με ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει...”

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Και οι μαλακίες συνεχίζονται...

Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο να μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Προβάλλουν για δικαιολογία τη συμπεριφορά του αντιπάλου, λες και ανακάλυψαν την Αμερική και από την πλευρά τους ενεργούν προτάσσοντας την επικοινωνία. Όμως η επικοινωνία προϋποθέτει αποτέλεσμα. Αν το αποτέλεσμα είναι μια τρύπα στο νερό, σε τραβάει στον πάτο της και σε πνίγει. Τα εκατομμύρια που φόρτωσε βιαστικά ο Πρωθυπουργός στη βαλίτσα του, για να μοιράσει στην έκθεση της Θεσσαλονίκης, από τις τηλεοπτικές άδειες του πρόσφατου διαγωνισμού, αποδείχτηκαν αέρας κοπανιστός. Το πρόσκαιρο επικοινωνιακό κέρδος μετατρέπεται σήμερα μετά την απόφαση του ΣτΕ σε πολλαπλάσια ζημιά. Το κακό είναι ότι δεν μαθαίνουν. Η πρώτη αντίδραση δια στόματος κυβερνητικής εκπροσώπου υπήρξε μνημείο ερασιτεχνισμού. Η τελευταία να προτείνει για πρόεδρο του Ε.Σ.Ρ τον Βύρωνα Πολύδωρα, δείχνει με τον πλέον σαφέστατο τρόπο ότι οι μαλακίες δεν έχουν τελειωμό. Το ότι η Ν.Δ υποστηρίζει το σύστημα είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Το γνωρίζω. Δεν με ενδιαφέρει. Άλλωστε για τριάντα χρόνια, μαζί με το ΠΑΣΟΚ έτρωγαν και έπιναν με τους καναλάρχες. Η Κυβέρνηση της “αριστεράς και της προόδου ”τι κάνει; Και τίποτα δεν κάνει.


Διαβάζοντας ένα άρθρο που είχε γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου τον Μάη του 2012  παρηγορήθηκα. Εκείνη την εποχή έγραφα και εγώ για το τέλος του δικομματισμού, για την ελπίδα που έρχεται. Σήμερα χωρίς να χάνω την ελπίδα, είμαι αναγκασμένος να αναθεωρήσω κάποια πράγματα.
Υπήρχαν δύο πράγματα που πίστευα πως δεν θα τα ζήσω ποτέ, και θα “έφευγα” πεινασμένος. Το πρώτο το έζησα τελικά το καλοκαίρι του 2004, στην Πορτογαλία. Να πάρει η Εθνική Ελλάδος ένα μεγάλο κύπελο στο ποδόσφαιρο. Το δεύτερο το έζησα χθες. Να βγει ένα αριστερό κόμμα τόσο ψηλά. Και τόσο κοντά στην πρωτιά. Δεν θριαμβολογώ, θα ήμουν αφελής. Δεν αλλάζουν έτσι οι κοινωνίες, ακριβώς όπως δεν άλλαξε τίποτα στο ποδόσφαιρό μας. Αντιθέτως, μετά τον τελικό της Λισαβώνας, απαξιώθηκε όσο ποτέ πριν.
Δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε εν μια νυκτί η ελληνική κοινωνία. Συντηρητική, φοβική και συστημική παραμένει. Έχω ψηφίσει Συνασπισμό σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις βουλευτικών εκλογών. Άλλοτε μόνο και μόνο για να πιάσει το όριο εισόδου στην Βουλή και άλλοτε πιο συνειδητά και πιο σίγουρος. Χάρηκα πολύ χθες. Αλλά έχω γεννηθεί με ένα βαρίδι που πάντα με συγκρατούσε να μη φύγω ψηλά στον αέρα, έναν κόμπο που λογόκρινε μονίμως την χαρά μου. Ψιλοαναπηρία είναι αυτό. Πες το μιζέρια. Ή πες πως έβλεπα πάντα την μεγάλη εικόνα, την προοπτική. Για μια φορά ας μην το κάνω. Ας πιστέψω στο όνειρο.
Ας πιστέψω πως ο πολύ δύσκολος δρόμος της εφαρμοσμένης αριστερής πολιτικής είναι εφικτός. Πως μπορούμε να παίξουμε μπάλα επιτέλους και να μην εξαντλήσουμε την ζωούλα μας στον ρόλο του προπονητή καφενείου...”
Νοέμβρης αύριο, η δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Ο Ηλίας Κατσούλης όταν έγραφε τους στίχους εκεί είχε το μυαλό του.
«Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο
Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία
στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία.
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει.
Νοέμβρης μήνας...»

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Ο Τραμπ τους αξίζει



Πρόσφατη έρευνα έδειξε, ότι το 90% των αμερικανών πιστεύει στο Θεό, ενώ το 80% πιστεύει και στα θαύματα. Συνήθως λέμε, ότι για ότι κακό συμβαίνει δεν ευθύνονται οι λαοί, αλλά οι κυβερνήσεις τους. Δεν θα το έλεγα αυτό για τους αμερικάνους.
Σε μια έρευνα του περιοδικού «Τάιμ», το 36% των Αμερικανών πιστεύει ότι «η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού και θα πρέπει να παίρνουμε ό,τι λέει στην κυριολεξία », το 59% πιστεύει ότι «οι προφητείες στο Βιβλίο της Αποκάλυψης θα επαληθευθούν», το 35% υποστηρίζει ότι, μετά την 11η Σεπτέμβρη, «παρακολουθεί προσεκτικά τα καθημερινά γεγονότα για να ανακαλύψει συσχετισμούς τους με ένα επικείμενο τέλος του κόσμου»! Το 36% «υποστηρίζει το Ισραήλ, διότι πιστεύει στις βιβλικές προφητείες που θέλουν τους Εβραίους να κυριαρχούν στο Ισραήλ πριν την επιστροφή του Χριστού». Η λαϊκή θρησκευτικότητα στις ΗΠΑ έχει χαρακτηριστεί από αυτές τις δοξασίες ανεξάρτητα από το δόγμα του καθενός.
Αυτή η θρησκευτική παράνοια, επιτρέπει στις επιχειρηματικές, πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ των ΗΠΑ, να επιβάλλουν την πολική τους σε βάρος των φτωχών, των μειονοτήτων, και των εργαζομένων, οδηγώντας έτσι σε μια ιδιότυπη φασιστικοποίηση και απανθρωποποίηση την κοινωνία.

Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, όπως υποστηρίζει σε παλαιότερο άρθρο του ο Συγγραφέας: Θόδωρος Ντρίνιας, «η σύμπλευση των «γερακιών», του λόμπυ της πολεμικής και ενεργειακής βιομηχανίας και των νεοσυντηρητικών κύκλων που ονειρεύονται την «Αυτοκρατορία», με την πολιτική εκπροσώπηση των χριστιανών φονταμενταλιστών, είναι κάτι παρά πάνω από εμφανής. Η περιφρόνηση για τις διεθνείς συνθήκες και τους διεθνείς οργανισμούς βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον που θεωρεί τους διεθνείς οργανισμούς ελεγχόμενους από τον … «666»! Η άσκηση πλανητικής ηγεμονίας και οι ξεδιάντροπες επεμβάσεις όπου γης για την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων κι επιδιώξεων δικαιολογούνται αφού η Αμερική είναι προορισμένη από τον Θεό να δώσει τη μάχη ενάντια στο …Κακό! Η επιβολή του «αμερικάνικου τρόπου ζωής» σε κάθε γωνιά του πλανήτη συναντάει τον ιεραποστολικό ζήλο ενός τηλε – ευαγγελιστή».
Για να επανέλθουμε, στα αποτελέσματα της έρευνας. Πίσω από το γελοίο κρύβεται μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Αυτή η θρησκοληπτική παράνοια «λειαίνει τα μυαλά και την κρίση εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ, ώστε να γίνονται αποδεκτές οι πολιτικές της κοινωνίας των 2/3 στο εσωτερικό και της κτηνώδους επίδειξης δύναμης στο εξωτερικό. Εκτός από το δολάριο και το Χόλιγουντ, η Βίβλος γίνεται το νέο όπλο διείσδυσης των ΗΠΑ σε αρκετές περιοχές του πλανήτη».


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...