Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Τα Δώρα του Φθινοπώρου

Τα σαββατοκύριακα δεν περνούν με τίποτα. Τώρα το φθινόπωρο ακόμα πιο βασανιστικά. Ένα κείμενο, κάτι σαν ευαγγέλιο του δικού μου φθινοπώρου, που φέτος με αναβάπτισε αθώο. Το δικού μου Σεπτέμβρη που φέτος δεν είναι χάρτινος.
Να φορέσουμε την φθινοπωρινή στολή και να βγάλουμε τη γλώσσα έξω κοροϊδευτικά, στα γκρίζα σύννεφα, πριν προφθάσουν να μας σκεπάσουν. Δεν βρήκα πιο μελαγχολικό κείμενο για να μπω στο κλίμα. Στόχος είναι να πιάσω τη θέση της μελαγχολίας, βάζοντας εκεί που ετοιμάζεται να στρογγυλοκαθίσει, μια ψεύτικη που μόνο εγώ το ξέρω. «φθινόπωρο και Κυριακή» ο τίτλος του και η συνταγή δοκιμασμένη.
Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Νατες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Νάτες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Πάλι Κυριακή πριν λίγα χρόνια έγραφα ότι θα έγραφα και σήμερα, μόνο που σήμερα ξημερώνει Δευτέρα…
«Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα... Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια, βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει.

Πολύ θα ήθελα να είχα την απαραίτητη ανθεκτικότητα και να ξανάρχιζα. Έχω μπει σε ένα ρόλο και χρησιμοποιώ όλη μου την ενέργεια για να σκοτώσω τον καιρό μου. Υπαινίσσομαι την απογοήτευση μου, μέσα σε κοινές φράσεις, «δεν γίνεται τίποτα» η «τώρα είναι αργά». Μια αόριστη επιπόλαιη δυσαρέσκεια, που μου κρατά συντροφιά στις επιτόπιες διαδρομές μου.
Σε κάτι τέτοιες ώρες καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν την τρέλα, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη εικόνα σου, το μαγικό κουτί να ξαναβρείς τον χαμένο σου καιρό.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι να σκεφτώ και τι να πω με όλα αυτά. Δεν με διακατέχουν συναισθήματα αυτολύπησης. Δεν γυρίζω την πλάτη στη ζωή, αλλά να, αυτές οι βόλτες τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες, είναι αυτό που μπορώ να αφήσω. Αυτό είναι όλο και όλο. Επιτόπιες διαδρομές μέσα στη νύχτα, σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, άσκοπες βόλτες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μας.
Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε τον χαμένο χρόνο και την απούσα αγαπημένη, αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να εκθέσω, όλα τα άλλα χάρτινες πανοπλίας, καρναβαλίστικες φορεσιές».

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Άλλοι άνθρωποι

«Πολύ θυμωμένα, πολύ σκληρά τα τελευταία σου κείμενα», μου είπε αναγνώστης της στήλης. Μακάρι να υπήρχαν λέξεις να περιγράψουν όλον αυτόν τον παραλογισμό. Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Μπροστά σε τέτοιους τύπους σηκώνεις τα χέρια ψηλά, δεν υπάρχουν λέξεις να τους αντιμετωπίσεις. Δεν παλεύονται. «Παραδίδομαι» φώναξε ο Οδυσσέας Ιωάννου, ακούγοντας την ομιλία του πρωθυπουργού στην Δ.Ε.Θ. «Εντάξει μωρέ, παραδίνομαι. Δεν έχει νόημα πια. Τι να πεις και τι να γράψεις. Μια δειλή φωνή είπε δειλά λόγια. Αποκαρδιωτικές κουβέντες από πρωθυπουργό σε πάνελ με χαπακωμένες μαριονέτες δίπλα του. Παραδίνομαι. Αλήθεια.
«Στόχος μας, κάθε οικογένεια να έχει έναν, τουλάχιστον εργαζόμενο!». Το άλλο ήταν καλύτερο, το επανέλαβε περήφανα τρεις φορές. «Έχουμε πάρει το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δοθεί ποτέ στον πλανήτη, σε χώρα!»
Μα την Παναγία παραδίνομαι! Πέφτουν οι λέξεις σαν σαπισμένα δόντια.

Είναι άλλοι άνθρωποι, μιλάνε άλλη γλώσσα, νιώθουν αλλιώς, αγαπάνε αλλιώς, ζούνε αλλιώς, είναι άλλοι.» Είναι άλλοι άνθρωποι. Ξένο από την κοινωνία σώμα. Κανένα σημείο επαφής. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Όταν η πατρίδα σου, έχει τέτοια ηγεσία, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο».

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Η κυβέρνηση που δεν λέει ποτέ ΟΧΙ

Ακόμα και ο μισητός Μεταξάς, μπροστά στην πίεση του ελληνικού λαού είπε Όχι. Οι «σωτήρες», που μας κυβερνούν, συσκέπτονται με τους κατακτητές και συνωμοτούν κατά του λαού τους, επιβάλλοντας με τρόπο βασανιστικό κάθε μέρα και νέα μέτρα. Εντολοδόχοι των τοκογλύφων, αναλαμβάνουν τον άχαρο ρόλο του εισπράκτορα, ρουφώντας και τις τελευταίες ρανίδες αίματος, των εξαθλιωμένων πολιτών που ανήκουν στα κατώτερα στρώματα.
Ακόμα και ο κοντός δικτάτορας, άκουσε τον λαό και αρνήθηκε την ταπείνωση. Αυτοί οι κύριοι, με ποιο δικαίωμα, ενεργούν; Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, τους έδωσε την εντολή να κυβερνήσουν, με βάση τις προγραμματικές τους διακηρύξεις, που αν θυμάμαι καλά προέβλεπαν αυξήσεις και όχι απολύσεις. Αντί σήμερα να εκτελούν τις εντολές των ξένων και με συνοπτικές διαδικασίες να υποθηκεύουν το μέλλον αυτής της χώρας, γιατί δεν ρωτούν αυτόν το Λαό αν συμφωνεί; Οι πολίτες ψηφίζουν υπηρέτες, όχι δυνάστες.
Η κυβέρνηση σήμερα αυθαιρετεί. Πορεύεται χωρίς την βούληση του ελληνικού Λαού, παρεκκλίνοντας επικίνδυνα από τα δημοκρατικά πλαίσια.
Ακόμα και ο σύμβουλος του κ Παπανδρέου κ. Τζέφρι Σακς υποστηρίζει ότι: «Η Ελλάδα πρέπει να πει Όχι. Ως εδώ και μη παρέκει. Αν μας πιέσετε περισσότερο, θα οδηγηθούμε σε χρεοκοπία και αυτό δεν θα ωφελήσει κανέναν».
Αυτό το ΟΧΙ που η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε πει από την πρώτη στιγμή. Και αν δεν είχε ψυχή ας ζητούσε, με εκλογές ή με δημοψήφισμα, τη γνώμη απ’ αυτόν που τελικά πληρώνει το μάρμαρο.

Για να επανέλθουμε: Το 1936, ο δικτάτορας Μεταξάς όταν η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας, αρνήθηκε στους δανειστές να αποπληρώσει το χρέος της Ελλάδος, με το αιτιολογικό ότι δεν μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους μισθούς και και συντάξεις των Ελλήνων. Αρνήθηκε να εξυπηρετήσει δάνειο που είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική Τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ).
Η δική έγινε το 1938 και ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της φασιστικής κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά), κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να...».
επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους
Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα.
Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής: Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ
Ένας κοντός φασίστας δικτάτορας είπε Όχι, η παρούσα κυβέρνηση πότε…

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Είναι επικίνδυνοι

Το 1981, μπορεί να μην έγινα έφεδρος αξιωματικός, λόγω πολιτικών φρονημάτων, μετά τριάντα χρόνια όμως, το ίδιο κόμμα, μου ανοίγει διάπλατα το δρόμο να γίνω έφεδρος εργαζόμενος. Καμία κυβέρνηση μεταπολεμικά δεν στράφηκε τόσο απροκάλυπτα εναντίον των εργαζομένων. Καμία κυβέρνηση δεν έδειξε τόση ανεπάρκεια όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και εμείς, που από θέση είμαστε υποψιασμένοι, η φαντασία δεν ήταν αρκετή για να συλλάβει το μέγεθος. Είναι επικίνδυνη.
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να μιλάει στην ΔΕΘ για την κατάσταση της χώρας υπερασπιζόμενος με σθένος τις επιλογές του, ζητάς βοήθεια ψυχίατρου. «Καμία τύχη» έγραφα χθες, «με λάθος συνταγή και κακό μάγειρα» όπως γράφει ο Σταύρος Λυγερός, Δεν υπάρχει διέξοδος
Δυστυχώς έχουμε την ατυχία σε μια τέτοια συγκυρία, να βρισκόμαστε στο έλεος ανικάνων ηγεσιών της Ευρώπης και προπάντων της Ελλάδος.
Και ο λαός αποπροσανατολισμένος και φοβισμένος, ύστερα από μια ήττα, που ακόμα δεν έχει καταλάβει, δεν μπορεί να βρει κοινή πορεία αντίδρασης. Σε εκείνο που συμφωνεί η μεγάλη του πλειοψηφία, είναι οι μεγάλες ευθύνες των κυβερνήσεων που μας οδήγησαν μέχρι εδώ και της παρούσης που συντηρεί την σύγχυση και εμποδίζει την έξοδο από την κρίση.

«Ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια» είπε Πρωθυπουργός σηματοδοτώντας παράλληλα το τέλος της κοινωνίας των πολιτών, το τέλος του κράτους πρόνοιας. Η εργασία δεν είναι πλέον ατομικό δικαίωμα. «Ο μεταμοντέρνος Γ. Παπανδρέου» γράφει ο Ν. Ξυδάκης, εκφράζοντας μια ήττα, σηματοδοτεί την αναγκαστική, άτακτη υποχώρηση του πολίτη - ατόμου, από τον νεωτερικό δημόσιο χώρο και την κοινωνία των πολιτών, στην προμοντέρνα οικογένεια, τη φατρία, το αίμα• από τη σφαίρα της επιθυμίας πίσω, βιαίως, στη σφαίρα της ανάγκης.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο, θα περιορίσουμε τη ζημιά. Δεν υπάρχει κράτος. Μια κυβέρνηση που αγνόησε την λαϊκή εντολή και υπάκουει, τυφλά στις εντολές των τοκογλύφων. Μια κυβέρνηση που πολεμάει τους πολίτες και επιχειρεί να οδηγήσει την κοινωνία δεκαετίες πίσω.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Καμία τύχη

Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος, «δίνοντας το καλό παράδειγμα». Μετά δεν ξέρω και εγώ από πόσα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και έκτατα εισπρακτικά μέτρα, έδωσε και αυτός έναν μηνιαίο μισθό, από την ετήσια αποζημίωση που λαμβάνει σαν Πρωθυπουργός.
«Στοίχημα κάθε αντιξοότητας είναι να γίνει ευκαιρία». Γράφει ο Στέλιος Ράμφος «Το κερδίζουν όσοι προηγούνται του εαυτού τους και ξεκινούν από μέσα τους για να πιάσουν την άκρη του μέλλοντος στο κουβάρι του παρόντος. Όποιος προηγείται του εαυτού του μπορεί να τον παρατηρεί σαν τρίτος και να τον περιλαμβάνει αυτονόητα σε κάθε σχέδιο αλλαγής των πραγμάτων. Αυτός έχει στόφα ηγέτη και όπως οι κρίσεις οφείλονται σε έλλειμμα ηγετικό, όταν τούτο καλυφθεί, καλύπτονται όλα τα άλλα ελλείμματα… Γεώργιος Παπανδρέου.

Αν και προϊόν των περιστάσεων, ο ηγέτης βοηθά το χρόνο να κυοφορήσει, να γεννήσει και να ξαναγεννηθεί. Είναι ο επιβήτορας και η μαμή του χρόνου και με τις ιδιότητες αυτές υποστηρίζει την τύχη του… Γεώργιος Παπανδρέου
Ο ηγέτης αρθρώνει όσα θα ήθελε άναρθρα η ομάδα. Ανοίγει δρόμο στα όνειρά της και αλλάζει τον τρόπο που τα ζει, κάνοντάς την να σκέφτεται, όταν τα βλέπει, πως είναι όνειρα και πρέπει να κάνει κάτι για αυτά. Ανακαλύπτει, δηλαδή, την ιδέα του μόνος του και μαζί της βρίσκει τη δύναμη να ξεπερνά τους περιορισμούς του εαυτού, του παρελθόντος και του περιβάλλοντος. Μπορεί έτσι να περιγράφει κοινούς σκοπούς στην ομάδα, να της προσφέρει ταυτότητα και αυτοπεποίθηση στην αποστολή όπου την καλεί και να γυρνά ενωτικά ένα ισχυρότατο ανεξέλεγκτο συναίσθημα, το οποίο μετέωρο είτε υπολογιστικό καταλαβαίνει μόνο την αυτοκαταστροφική διάσπαση… Γεώργιος Παπανδρέου
Με λόγια των σαμουράι: «ο ηγέτης νικά πρώτα και κατόπιν πολεμά». Άτομο που αντιλαμβάνεται ταχύτατα και αποφασίζει σταθερά, ο ηγέτης ξέρει να επιλέγει συνεργάτες και να τους ακούει. Όμως στην περίπτωσή του ο δείκτης υψηλής φυσικής νοημοσύνης χρειάζεται τη συναισθηματική νοημοσύνη της ωριμότητας…Γεώργιος Παπανδρέου
Τα εξωτερικά δεδομένα είναι το ορατό πεδίο της μάχης. Ο ηγέτης πρέπει, επί παραδείγματι, να δώσει κατεύθυνση στη διάχυτη δυσαρέσκεια των «αγανακτισμένων»… Γεώργιος Παπανδρέου
Ο ηγέτης αφυπνίζει δυνάμεις δημιουργώντας ευκαιρίες και στις πιο ζοφερές κρίσεις, τότε που η υγεία της κοινωνίας κλονίζεται…» Γεώργιος Παπανδρέου
Τι τύχη μπορεί να έχει ένας λαός χωρίς ηγεσία;

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...