Είναι επικίνδυνοι

Το 1981, μπορεί να μην έγινα έφεδρος αξιωματικός, λόγω πολιτικών φρονημάτων, μετά τριάντα χρόνια όμως, το ίδιο κόμμα, μου ανοίγει διάπλατα το δρόμο να γίνω έφεδρος εργαζόμενος. Καμία κυβέρνηση μεταπολεμικά δεν στράφηκε τόσο απροκάλυπτα εναντίον των εργαζομένων. Καμία κυβέρνηση δεν έδειξε τόση ανεπάρκεια όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και εμείς, που από θέση είμαστε υποψιασμένοι, η φαντασία δεν ήταν αρκετή για να συλλάβει το μέγεθος. Είναι επικίνδυνη.
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να μιλάει στην ΔΕΘ για την κατάσταση της χώρας υπερασπιζόμενος με σθένος τις επιλογές του, ζητάς βοήθεια ψυχίατρου. «Καμία τύχη» έγραφα χθες, «με λάθος συνταγή και κακό μάγειρα» όπως γράφει ο Σταύρος Λυγερός, Δεν υπάρχει διέξοδος
Δυστυχώς έχουμε την ατυχία σε μια τέτοια συγκυρία, να βρισκόμαστε στο έλεος ανικάνων ηγεσιών της Ευρώπης και προπάντων της Ελλάδος.
Και ο λαός αποπροσανατολισμένος και φοβισμένος, ύστερα από μια ήττα, που ακόμα δεν έχει καταλάβει, δεν μπορεί να βρει κοινή πορεία αντίδρασης. Σε εκείνο που συμφωνεί η μεγάλη του πλειοψηφία, είναι οι μεγάλες ευθύνες των κυβερνήσεων που μας οδήγησαν μέχρι εδώ και της παρούσης που συντηρεί την σύγχυση και εμποδίζει την έξοδο από την κρίση.

«Ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια» είπε Πρωθυπουργός σηματοδοτώντας παράλληλα το τέλος της κοινωνίας των πολιτών, το τέλος του κράτους πρόνοιας. Η εργασία δεν είναι πλέον ατομικό δικαίωμα. «Ο μεταμοντέρνος Γ. Παπανδρέου» γράφει ο Ν. Ξυδάκης, εκφράζοντας μια ήττα, σηματοδοτεί την αναγκαστική, άτακτη υποχώρηση του πολίτη - ατόμου, από τον νεωτερικό δημόσιο χώρο και την κοινωνία των πολιτών, στην προμοντέρνα οικογένεια, τη φατρία, το αίμα• από τη σφαίρα της επιθυμίας πίσω, βιαίως, στη σφαίρα της ανάγκης.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο, θα περιορίσουμε τη ζημιά. Δεν υπάρχει κράτος. Μια κυβέρνηση που αγνόησε την λαϊκή εντολή και υπάκουει, τυφλά στις εντολές των τοκογλύφων. Μια κυβέρνηση που πολεμάει τους πολίτες και επιχειρεί να οδηγήσει την κοινωνία δεκαετίες πίσω.