Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Το τέλος του δράκου


Αρκετές φορές χρησιμοποιώ την υπερβολή για να τονίσω την πραγματικότητα. Ε! σας το δηλώνω με κάθε ειλικρίνεια, ποτέ η υπερβολή, που προηγήθηκε, δεν θα μπορούσε να αποδώσει την σημερινή εικόνα.
Δεν σας κρύβω ότι καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να βρω λέξεις για να περιγράψω, αυτά που ζούμε.
Η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «απερίγραπτη κατάσταση», άντε τώρα
να βρεις την δεύτερη.
Σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια είχα την ευχέρεια της υπερβολής, που έμπαινε σαν προφητεία για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που ήταν απίθανο να συμβούν για να μην συμβούν τα προβλέψιμα. Πήγαν όλα «στον κουβά». Ποια προβλέψιμα και ποια χειρότερα. "Χε
ίρου χειρότερα"
Με τρομάζουν τα φτηνά προϊόντα από την Κίνα. Τα κινητά που αλλάζουν μοντέλα κάθε μέρα, τα μπλουζάκια πόλο από το καλάθι, τα αυτοκίνητα πενταετίας. Με τρομάζει αυτή η παραγωγή που μας γεμίζει σκουπίδια, αυτές οι εργατοώρες, που πάνε στα σκουπίδια. Με τρομάζουν οι συσκευασίες που είναι πιο ακριβές από το περιεχόμενο. Τα προϊόντα μιας χρήσης.
Έχω την αίσθηση ότι ο σημερινός κόσμος δεν υπάρχει. Μετά από χρόνια φαντάζομαι ότι δεν θα έχει σημεία αναφοράς. Αυτά που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή, υπάρχουν για να μας τη θυμίζουν, η εποχή μας φροντίζει να σβήσει τα σημάδια της, τα στέλνει γρήγορα στις χωματερές. Η Παλαιά σκαλιστή κασέλα του παππού μου, ο κομμός της γιαγιάς μου, το σίδερο με τα κάρβουνα, ακόμα υπάρχουν. Τα σημερινά δεν υπάρχουν και όσα υπάρχουν σε ένα σημείο γράφουν την ημερομηνία λήξεως. Kαι είναι λίγες οι μέρες τους. Θα υπάρξουν και χειρότερα.
Αυτά τα τερατουργήματα του καπιταλισμού, ανέκαθεν μου προξενούσαν τρόμο. Γίγαντες ανώνυμες εταιρίες, εργοστάσια ολόκληρες πόλεις, καραβιά σαν τον Τιτανικό, αυτοκινητοβιομηχανίες ρομπότ. Πλωτά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Ακόμα και οι δρόμοι τύπου Εγνατίας με ζαλίζουν. Τεράστιες αγορές, πολυκαταστήματα σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας ουρανοξύστες δίδυμοι. Χρηματιστήρια τράπεζες σούπερ μάρκετ. Η τελευταία φωτογραφία που πρόσφατα αντίκρισα μου δημιουργεί εφιάλτες, μια θάλασσα
κοντέινερς κάπου στη Κίνα. Ο τρόμος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν βλέπεις αυτούς τους γίγαντες να καταρρέουν. Ποτέ αναίμακτα. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή να λιώσουν οι πάγοι να μολυνθεί εντελώς αέρας, να τρελαθούμε στις μεγαλουπόλεις, να χάσουν την αξία τα αντικείμενα από την υπερπαραγωγή, να γίνουν οι ντομάτες καρπούζια, τα ψάρια κοτόπουλα, η θάλασσα στεριά και η στεριά θάλασσα. Τα δάση πεδιάδες οι ποταμοί ξεροπόταμοι, οι δρόμοι ακίνητα αυτοκίνητα. Να μεταλλάξει τον πλανήτη από παράδεισο σε κόλαση, για να αποφασίσουμε ότι αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα άλλο να καταβροχθίσει; Τι πρέπει να γίνει, να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου πιασμένοι χέρι, χέρι και να πηδήξουμε στο γκρεμό τραγουδώντας «στην στεριά δε ζει το ψάρι ούτε ανθός στην αμμουδιά» για να επιβεβαιώσουμε με τον αφανισμό μας και το τέλος του δράκου. 



Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Αποτυχία! Αναλαμβάνω μέρος της ευθύνης


Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε για λίγο χρήσιμοι. Η απογοήτευση υπολείπεται της θλίψης, για τη στάση μιας αριστερής κυβέρνησης, που έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, δεν έχει να επιδείξει τίποτα.
Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία κάνει ησυχία, η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από τo να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.
Αποτυχία! Αναλαμβάνω μέρος της ευθύνης.

Θυμάστε τι έλεγε η σημερινή κυβέρνηση για τα τέλη αυτοκινήτων; Αντί αυτού και από τους ρύπους, και από την παλαιότητα και από την αξία και από την μύγα ξίγκι, για να τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις, ότι τα υψηλά τέλη αυτοκινήτων θα μειωθούν. Μια μικρή αύξηση με αριστερό πρόσημο, που δικαιολογείται από την “ποιότητα” του οδικού δικτύου! Θα μου πείτε, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνω, Χρωστάμε και πρέπει να πληρώσουμε, o τρόπος με ενοχλεί. Θα προτιμούσα από μια κυβέρνηση της αριστεράς να μας μιλήσει ευθέως. Θλίβομαι να τη βλέπω στη θέση του λογιστή, να μετράει τους ρύπους και να προσθέτει τέλη στα γραμμάρια.
Η “αποτυχία ” δεν έχει να κάνει με τις λύσεις, που δεν μπόρεσε να δώσει. Η αποτυχία για όσους μπορούν να διαβάσουν τις λέξεις κάτω από το δέρμα, έχει να κάνει με την εικόνα μας.
Η σημερινή εικόνα δεν είναι αριστερά. Η αριστερά διαπνέεται από ηθική, το λένε και οι εχθροί μας. Η αριστερά δεν μπορεί να λέει ψέματα. Δεν επινοεί καινούργιους όρους, για να πράττει αυτά που πολεμούσε. Δεν ανακαλύπτει λέξεις, για να τις βάζει στη θέση εκείνων που μίσησε ο Λαός και τελικά να κάνει τα ίδια. Οι αναφορές σε αυτά που υποσχέθηκε και έκανε ακριβώς τα αντίθετα δεν εξυπηρετούν, άλλωστε είναι τόσο νωπές, που ακόμα ηχούν στα αυτιά μας.
Ζούμε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Μας καλούσαν να συμμετάσχουμε στη γενική απεργία των εργαζομένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας καλούσε. Παραδίδομαι!
Επιστρέφω κάτω από το δέρμα. Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο, μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα.
Επιστρέψω στην αρχή. "Δυστυχώς, όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018

Είμαστε τα μέσα που χρησιμοποιούμε


Προεκλογική περίοδος και τα επιτελεία των συνδυασμών ετοιμάζονται για μια ακόμα επανάληψη. Μπορεί η τεχνολογία να έχει απογειωθεί, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης να σκίζουν στο επικοινωνιακό πεδίο, η μεθοδολογία όμως εκεί, ίδια και απαράλλαχτη, από την εποχή των “Μαυρογιαλούρων”
Προεκλογική περίοδος και τα επιτελεία έχουν επιδοθεί στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού , ξεσκονίζουν το παρελθόν των αντιπάλων, ελπίζοντας να ανασύρουν από τα βάθη του, μια φωτογραφία μία φράση, κάτι που θα ακυρώσει το παρόν. Οτιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει προθέσεις, να θαμπώσει την εικόνα, να βγάλει στο φως προηγούμενες ζωές.
Μια ανάρτηση στο fb και από κάτω ποτάμι η χολή.  Δεν είναι μόνο ιδεολογικό, είναι αισθητικό το θέμα. “Έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο εύκολο να «ξεβρακώσεις» κάποιους κρίνοντάς τους από τις παρούσες θέσεις τους, που δεν χρειάζεται να γίνεις μπάτσος του παρελθόντος τους. Πολιτική με παλιές φωτογραφίες είναι μια πολιτική μετρίων”γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου. Είμαστε τα μέσα που χρησιμοποιούμε, τίποτα άλλο. Ο σκοπός είναι κάτι τόσο θεωρητικό που δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κανέναν. Δεν αλλάζουμε τελικά, μόνο εκείνες τις φωτογραφίες από τις σοκολάτες καταφέραμε ν’ αλλάξουμε αγαπημένη μου φίλη του ραδιοφώνου. Για να πω την αλήθεια εγώ ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τη συλλογή…

Πώς να πάει μπροστά το καράβι με ναύτες χωρίς βιογραφικά χωρίς ταυτότητα. Θα βουλιάξει.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, κουβαλούν την ιστορία τους και την ιστορία των προγονών τους. Σε ανύποπτο χρόνο, τα ξεβράζει η ιστορία και τότε τρέχουμε να μαζέψουμε θύελλες.
Θυμάστε όταν είμαστε πιτσιρίκια, που φτιάχναμε διάφορες χαζές συλλογές με χαρτάκι τα οποία βρίσκαμε στις σοκολάτες και μετά συγκρίναμε τη δική μας συλλογή με του άλλου παιδιού, κι άμα εκείνο είχε κάποιο χαρτάκι που θέλαμε, το ρωτούσαμε; – Αλλάζουμε; Δεν αλλάζουμε τελικά, μόνο εκείνες τις φωτογραφίες από τις σοκολάτες καταφέραμε ν’ αλλάξουμε. Δεν αλλάζουμε και ας πήγαμε κόντρα στις ροές και ας φεύγαμε πάντα προς την θάλασσα κι ας ξέραμε πως το γλυκό νερό σκοτώνεται στην πρώτη του επαφή με την αλμύρα. Εδώ μείναμε για να επαναλαμβάνουμε όλα αυτά που θέλαμε να αλλάξουμε.




Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...