Τελευταία σελίδα αριστερά

Η Καποδιστρολαγνεία που κυριαρχεί τον τελευταίο καιρό στην Κέρκυρα, έχει ξεπεράσει τα όρια της υπερβολής. Έχει πλέον φτάσει πανηγυρικά στην πράξη του αυνανισμού. Πριν 12 χρόνια περίπου, στην Ελβετία πραγματοποιήθηκε τελετή τιμής και μνήμης για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Όχι μόνον δεν πάτησε το πόδι του Έλληνας εκπρόσωπος, αλλά ούτε έφτασε ποτέ έστω μια λιτή, τυπική επιστολή. Ο μεγάλος Κυβερνήτης , ήταν ξεχασμένος στα βάθη της Ιστορίας από τους συμπατριώτες του. Ξαφνικά όμως φοριέται παντού και συνεχώς! Τρέχουν να τον τιμήσουν, από τους κεντρικούς θεσμικούς φορείς μέχρι το τελευταίο πολιτιστικό σωματείο. Κάποιοι μάλιστα ψυχωτικά. «Και είναι απαραιτήτως κακό αυτό;» θα ρωτήσετε. Όχι, αν εκπορεύονταν από αγνά αισθήματα θαυμασμού, σεβασμού και αναγνώρισης για την μεγάλη του προσφορά . Δυστυχώς όμως, τα πανηγυράκια που παρακολουθούμε εμπεριέχουν σκοπιμότητα και εκπορεύονται από την επείγουσα ανάγκη της εποχής για ακόμα μια ευκαιρία επικοινωνίας και προβολής. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν μια από ...

Από κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο μου. Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτούς δηλαδή που δεν άντεξαν την μάταιη φθορά της ψυχής τους. Σήμερα ξύπνησα με ένα όνειρο που ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν ήταν κάτι τρομακτικό, ούτε χαρούμενο ή λυπητερό. Ήταν κάτι παγωμένο, κάτι ξένο. Και ενώ το όνειρο το έχω σχεδόν ξεχάσει, ένα περίεργο συναίσθημα κυριαρχεί ακόμα μέσα μου. ΄Ενα συναίσθημα καινούργιο, ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε φόβος, ούτε θυμός, ένα συναίσθημα μοναδικό που μόνο κοιμισμένος κανείς μπορεί να το νοιώσει. Μπροστά στην έφοδο της πιο μικρής συγκίνησης, όλα τ’ άλλα μοιάζουν χάρτινες αρματωσιές. Η απουσία; Μια παρουσία, σε μια στιγμή, που ανακαλύπτεις, την ανεκτίμητη αξία της ζωής. Σε ένα κόσμο που βασιλεύουν τα πιο βαθιά συναισθήματα. Εκεί που ο γρανίτης άμμος γίνεται … Δεν είχα πάει κάπου. Κάπου χαμένος στο χρόνο γύριζα. Εκεί στο Άλφα, που σβήνει όλα τα βή...

Στην πολιτική πάντα υπήρχε η λογική της αγοράς. «Να πουλήσει». Tι; Φρούδες ελπίδες. Το κακό σήμερα, παράγινε, οι πολιτικοί συνεπικουρούμενοι από τα ηλεκτρονικά κυρίως μέσα ενημέρωσης, πουλάνε σε απίστευτες δόσεις «αέρα κοπανιστό», να φανεί πως κάτι κάνουν και ας μην κάνουν τίποτα. Με εννοιολογικά θραύσματα, λαϊκίστικα στερεότυπα, γενικεύσεις αλλά και υπεραπλουστεύσεις, προσπαθούν να δημιουργήσουν μία εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Πως λοιπόν να αντέξεις μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ψευτιάς και υποκρισίας; Πώς ν’ αντέξεις, μέσα σε ένα θλιβερό «φαίνεσθαι», όταν γνωρίζεις πολύ καλά το «είναι»; Τον ήξερα από το Δημοτικό. Συνέχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τα βήματά του, μέχρι την τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Τον είδα χθες στην τηλεόραση να μιλάει. Έλεγε μεγάλες κουβέντες, απ’ αυτές που χαϊδεύουν αυτιά, που δίνουν λύσεις, εδώ και τώρα. Επικοινωνούσε τις ουτοπίες του, τα ψέματά του . Ήταν ηλίου φαεινότερο, είχε παρακολουθήσει μαθήματα επικοινωνίας. Προσπαθούσε να ξ...

Αφορμή μια μέρα από εκείνες που έγιναν τόσα πολλά, τόσο γρήγορα, που στο τέλος διαπιστώνεις ότι δεν έγινε τίποτα ή για να ακριβολογώ, δεν θυμάμαι τίποτα. Η ταχύτητα, δυναμώνει τη λήθη. Το αποφάσισα: για ένα διάστημα, μέχρι το χέρι να συνηθίσει στα παλιά θα σταματήσω να γράφω στον υπολογιστή. Έρχεται σιγά σιγά χωρίς να καταλάβεις και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι υπάρχει δυσκολία να πιάσεις το μολύβι και με την άνεση που κάποτε είχες, να γράψεις εκείνα τα ωραία καλλιγραφικά. Μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι το χέρι να ξαναθυμηθεί, τα κείμενα θα είναι χειροποίητα. Στο κυνήγι του χρόνου, θα φτάσουμε κάποια στιγμή όχι μόνο να ξεχάσουμε να γραφούμε, αλλά και να μιλάμε. Για τα μαθηματικά δεν γίνεται λόγος. Το ένα και ένα σε λίγο θα τον υπολογίζουμε για έντεκα Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.. Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και α...

Δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και αυτό που περιμένουμε είναι χειρότερο. Να επιλέξω με τη λογική του μη χείρον... Βαρέθηκα. Δεν κυνηγάω το απόλυτο, αλλά κουράστηκα να ζυγίζω λεπτομέρειες ανάμεσα από δυο κακά, πιο είναι το λιγότερο. Μακάρι να υπήρχαν λέξεις να περιγράψουν όλον αυτόν τον παραλογισμό. Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Αν έχεις να κάνεις με τέτοιους τύπους σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο». Δυστυχώς οι περισσότεροι που κατέχουν σήμερα θέσεις στο δημόσιο Βίο, δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν γιατί ως γνωστό, δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση. Ο καθένας είναι ένας κα...

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, όλα αυτά τα κείμενα, τα θυμωμένα, τα μελαγχολικά, τα αισιόδοξα, που κάθε μέρα σας προσφέρω σκέτα, και σας σκοτίζω το κεφάλι, πρέπει να τα συνοδεύσω και από μια πράξη ηρωική. Κάποιες τουφεκιές στον αέρα για την τιμή των όπλων, μια αυτοσχέδια βόμβα, μια απεργία πείνας. Όχι αυτοκτονία, παρότι θαυμάζω τον Μαγιακόφσκι, για ζωή σας μιλάω, μαζί με τις λέξεις μια ισόποση δόση ζωής, γιατί τα πολλά λόγια και η λίγη ζωή έχουν γείρει την πλάστιγγα επικίνδυνα. Μέσα στην δίνη του μυαλού μου πολλές φορές το νοιώθω, δεν το έχω πάθει, το έχουν πάθει όμως πολλοί, ζουν στο κόσμου τους τον χάρτινο και το χειρότερο πιστεύουν ότι αυτή είναι η ζωή, ΟΧΙ. Όταν θα βγουν στο φως του ήλιου θα τυφλωθούν, στο δρόμο της θα σκοντάφτουν. Η ζωή είναι αλλού και κάθε που τελειώνω ένα κείμενο τρέχω να την συναντήσω. Δεν θα εξαντλήσω τη μάχη για ζωή σε ένα πληκτρολόγιο . Δεν θα χωθώ στην καμπίνα προσομοίωσης του αεροπλάνου μου, θα πάω να πετάξω πραγματικά. Να δω τον κόσμο από ψηλά.