Τελευταία σελίδα αριστερά

«Η πρόοδος έπρεπε να σταματήσει όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε το ποδήλατο…» Στον πολιτισμένο κόσμο,   εκεί, που   οι άνθρωποι σκέφτονται και λειτουργούν   με ορίζοντα το μέλλον,   εκεί που στέκονται αλληλέγγυοι για τις επόμενες γενιές, υποστηρίζουν με κάθε μέσο, δράσεις που επαναπροσδιορίζουν, τις ανθρώπινες ανάγκες, και βάζουν φρένο στις λογικές της καμένης γης. Ο λόγος και πάλι για τους «ποδηλατοδρόμους» της πόλης,   αυτού του έργου που υποτίθεται έχει ολοκληρωθεί   και δόθηκε σε χρήση, όχι φυσικά για να κυκλοφορούν ποδήλατα αλλά για να σταθμεύον αυτοκίνητα.     Έχουμε   η δεν έχουμε σήμερα Ποδηλατοδρόμους; Η απάντηση: δεν έχουμε και έχουμε.         Όταν πριν τέσσερα   χρόνια,   φρέσκο, φρέσκο το έργο,   άρχισε να δίνεται στην κυκλοφορία, παρά τις επί μέρους αντιδράσεις, υπήρχαν προσδοκίες   ότι οι   ποδηλατοδρόμου θα μπουν σιγά σιγά στη ζωή μας. Τότε άρχισα να διακρίνω σε πολλά σημεία,...

Άντε τώρα να εξηγήσεις,   εκείνα τα  μπερδεμένα λόγια που προηγήθηκαν,  σε αναγνώστες που δεν τους αφορούν.  Δεν σας κρύβω,  ότι κι εγώ σε άλλο χρόνο δυσκολεύομαι να τα καταλάβω. Είναι όπως οι στιγμές, που δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε  και επομένως  υπάρχουν και λόγια που δεν μπορούμε να ξαναγράψουμε. M όνο ν ’ αντιγράψουμε. Από (τα ρω του έρωτα του Οδυσσέα Ελύτη),  το παράπονο του. Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω άλλα είναι εκείνα που αγαπώ γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα. Στ' αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ' ομολογώ. Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά, πάντα πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει. Κάπου εκεί   σε προχωρημένο  φθινόπωρο  με πιάνει, εκεί  που δεν υπάρχουν διλλήματα για τον ερχομό του χειμώνα. Τα υπαρξιακά ζητήματα  αναδύονται με περισσότερη ένταση αυτήν την εποχή. Και επειδή  δεύτερη ζω...

Προσπαθώντας να φωτίσω τη μαυρίλα, που όπως λένε πολλοί αναγνώστες χαρακτηρίζουν τα κείμενα μου, κατά καιρούς δημοσιεύω επεξηγήσεις – αποδείξεις, ότι στο τέλος σχεδόν πάντα στέλνουν αισιόδοξα μηνύματα. Πως θα χαράξει η αυγή αν το φόντο δεν είναι μαύρο; Σε φόντο μαύρο, γιατί έτσι και αλλιώς μαύρο, είναι. Η αλήθεια, είναι ότι έχω προβληματισθεί, γιατί ενώ δεν με διακατέχει, ίχνος απαισιοδοξίας, δίνω την εντύπωση στους αναγνώστες, ότι τα κείμενα γράφονται κάτω από πεσιμιστική διάθεση. Για άλλη μια φορά το δηλώνω: αυτή η διάθεση ποτέ δεν με οδήγησε στην ανάγκη να εκφραστώ. Παραθέτω παρακάτω ένα κείμενο, του Δημήτρη Λιαντίνη που έλυσε τους προβληματισμούς μου. Αποδεικνύεται πως δεν αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα Οι Έλληνες γενικά υπήρξαν πεσσιμιστές, αλλά ο πεσσιμισμός τους είναι χαρούμενος. Εκεί που τελειώνει η άρνηση και η νύχτα, τους εύρισκε έτοιμους πάντα το φως και το ναι. Σίγουρος στην άκρη του φόβου τους περίμενε ο ΄Ελεος. Ο Έλεος δήλωνε την ξανασάρκωση της ζωής επάνω στη μνήμη ...

Για να μη γράψω «γαμώ την αριστερά μου», που αυθόρμητα μου ήρθε στα χείλη, αγανακτώντας για την πολιτική πτώχευση, που είναι περισσότερο επώδυνη από την οικονομική που βιώνει σήμερα ο τόπος, γράφω για ταξίδια. Μας κέρδισαν οι ποσότητες και μείναμε να μετράμε ήττες. Μείναμε να σχολιάζουμε, ποιος από τους φελλούς είναι πιο ικανός για την εξουσία. Αν είχα διαλέξει πράσινο ή μπλε και δεν με τραβούσε το κόκκινο εκείνα τα χρόνια, για το κόμμα και κίτρινο για την ομάδα, τώρα θα ήμουν πρωταγωνιστής. Το τίτλο τον κρατάω για αργότερα και συνεχίσω με κομμένες λέξεις. Δρόμος, Ταξίδι, Χαρά.   Η αναρχία που χαρακτηρίζει τη στήλη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαρακτήρα, που δεν μπορεί να σταθεί ούτε για λίγο στο ίδιο σημείο. Ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω μια συλλογή και να την κλείσω σε κουτάκι. Σε πολλές περιπτώσεις όπως και σήμερα με μπουχτίζει η επικαιρότητα και της γυρίζω την πλάτη. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο μπαίνει ο χαρακτηρισμός «περί ανέμων και υδάτων», γιατί συνηθίσαμε να μ...