Τελευταία σελίδα αριστερά

Τελεία. Ιούνιος. Για τις εκλογές έχουμε χρόνο. ΄Έναν Ιούνιο το έγραψα, που είχε όλες τις προδιαγραφές του φετινού. Που είχαμε μείνει; Στο χρόνο, που αλλού. Όταν συνάντησα το βλέμμα τους, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η επόμενη συνάντηση θα έπαιρνε τόσο χρόνο. Είκοσι χρόνια μετά. Πέντε διαφορετικές γυναίκες, που σε ανύποπτο χρόνο φωτογραφήθηκαν στο μυαλό μου, τις γνώρισα φέτος τον Ιούνιο. Απαλλαγμένες από υποχρεώσεις και διαθέσιμες. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη συνεχεία, βρίσκεται στο γεγονός. Η εκδίκηση του χρόνου, δε μπορώ να δώσω διαφορετική ερμηνεία, σ’ αυτήν την πενταπλή σύμπτωση. Κάτι συνέβη, κάτι μαγικό. Ήταν απασχολημένες τότε, αμφιβάλλω αν με είχαν προσέξει και καταλήγω ότι η δική μου επιθυμία εκπλήρωσε την μεταχρονολογημένη συνάντηση. Και το έκανε σε μένα, τον άπιστο που μόνο σε σύμπτωση ρίχνω την εξήγηση, αλλά πενταπλή; Παλαιοτέρα είχα κάνει μια αναφορά στην ανεκπλήρωτη στιγμή, την επαναλαμβάνω για όσους τους   ενδιαφέρει η...

Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια. Πάλι από την αρχή. Και είναι η αφετηρία που μηδενίζει το κοντέρ. Που αντισταθμίζει το βάρος του χρόνου. Από την αρχή, με ό νειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. Ανακεφαλαιώνω κάθε τόσο γιατί η απάθεια είναι κολλητική. Τα ξαναγράφω για να τα διαβάζω, φωναχτά, για να πετάγομαι εκείνη την κατάλληλη στιγμή που θέλει να με πάρει ο ύπνος. Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω θα προτιμούσα καλύτερα να ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Ανασύρω από το διαδ...

Εκλογές στις 7 Ιουλίου . Με την αριστερά όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις να ξαναφέρνει πάλι την δεξιά. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά μετά από όσα προηγήθηκαν. Το έγραψα πριν τέσσερα χρόνια, την ήμερα που ο ο Υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων κ. Σπίρζης, Με “πόνο ψυχής” όπως είπε έβαλε την υπογραφή του, για τη χαριστική βολή στο ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Να πονέσουμε και μεις μαζί του. Να πονέσουμε για τη δοκιμασία που υφίσταται η κυβέρνηση να κάνει την πόρνη, συναλλασσόμενη με τους κατακτητές, για το καλό της πατρίδας. Μου θύμισε εκείνες τις ελληνικές ταινίες που η ωραία Ελληνίδα πρωταγωνίστρια, με πόνο ψυχής πηδιόντανε με Γερμανούς αξιωματικούς για να δίνει πληροφορίας στην αντίσταση “Κατάσκοπος Νέλλη”, “Γυναίκες στην αντίσταση”, “Η μεσόγειος φλέγεται” , “Κονσέρτο για πολυβόλα” και πολλές άλλες. Αν το δούμε απ' αυτήν την άποψη, επιμηκύνονται τα όρια της υπομονής μας, άλλωστε κατοχή έχουμε και σήμερα. Η μόνη διαφορά είναι ότι σε εκείνη την...

Είναι αλήθεια η ποίηση δεν χρειάζεται την στήριξη του αναγνωστικού κοινού, αλλιώς δεν θα υπήρχε. Υπάρχει όμως για να φωτίζει και να καθοδηγεί, όχι αυτούς που τη διαβάζουν αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο για να στηριχτούν πάνω τους και να κερδίσουν τόσο χρόνο, όσο αντιστοιχεί σε μια ζωή . Πόσα εκατομμύρια λέξεις χρειάζονται για να αποτυπώσουν ένα στίχο του Ελύτη; “Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως¨ Πόσα;  «Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …» λέει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» Οι περισσότεροι όμως, δυστυχώς, δεν δείχνουν πρόθυμοι, και αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί, και δεν διστάζουν να θυσιάσουν λέξεις για να χαϊδέ...

Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι… Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα όποιος άλλωστε  τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε. Σας το γράφω κομψά γιατί το τέλος πονάει, είτε ήρεμα γίνει είτε με συγκρούσεις. «Εκ του αποτελέσματος θα μετρήσουμε τις αγάπες μας;» αναρωτιέται η κυρία που ομορφαίνει τα τραγούδια, «Δεν πολυσυμφέρει. Οι ισολογισμοί μπατάρουν. Όσο άσχημα και να τελειώσει κάτι, ξεχνάει κανείς την υπέρτατη τρέλα του ξεκινήματος, την απίστευτη φόρα, εκείνο το μαγικό χαλί που σε αρπάζει και σε τριγυρνάει στον ουρανό της ουτοπίας σου; Οι αρχές έχουν πάντα μια άλλη χαρά και δύναμη, έχουν το ακαταλόγιστο, ...

Πολύ βαρύναμε, ας επιστρέψουμε στα καλοκαίρια , τότε που δεν ήταν μασκαρεμένα, τότε που δεν μελετούσαμε σενάρια καταστροφής.  Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία κείμενα είναι ντυμένα στα μαύρα, παρότι εγώ φοράω τα αγαπημένα μου κάτασπρα λινά. Διάλειμμα. Η παραλία σήμερα απαλλαγμένη από τις ενοχλητικές φωνές, Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούρ αση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος, δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές. Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια/ τα μάτια, όπου και να κοιτάξουμε γαλάζιο/ Χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/ Απαλή μουσική, των κυμάτων ήχος/ Και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται.(η πρώτη απόπειρα να γράψω στίχο)  Πέρασε για λίγο ο Τσίρκας με τη «Λέσχη» του. Και ύστερα ήρθε η λύτρωση σαν καταιγίδα, με καλέσματα γλαρών και αστραπές. Βιαστικοί αγέρηδες έφερναν μυρωδιές από τριανταφυλώνες ψ...

Καμιά πραγματικότητα δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις αυτή την ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου, να τα παίξεις όλα για όλα. Πολλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους τελικά. Και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, τη γοητεία που μου ασκούσε η μοναξιά. Ένα παράξενο, φλερτ, που μου έδινε την ευκαιρία να επικοινωνήσω, όχι μονάχα με τον εαυτό μου, αλλά με αυτούς  κυρίως που θα ήθελα να ήταν δίπλα μου. Τους δικούς μου ήρωες, τους δικούς μου μύθους, που δεν ήταν χάρτινοι, αλλά φτιαγμένοι με τέτοια στέρεα υλικά, που δεν μου έδιναν καμία αφορμή να αποδράσω. Θα ήταν ψέμα να υποστηρίξω ότι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω λαμπερές στιγμές. Υπήρχαν και υπάρχουν. "Αν η ζωή είναι ένα αστραφτερό κέρας της Αμαλθείας , όχι μόνο δεύτερη αλλά άπειρες ευκαιρίες προσφέρει. Κάθε μέρα κάθε ώρα, οι εκδοχές ζωής που μας δίνονται είναι ατελείωτες. Όταν ζω αυτές τις λαμπερές στιγμές λέω πως ούτε χίλια χρόνια δεν μου ...