Όταν οι ποιητές είναι μακριά

Είναι αλήθεια η ποίηση δεν χρειάζεται την στήριξη του αναγνωστικού κοινού, αλλιώς δεν θα υπήρχε. Υπάρχει όμως για να φωτίζει και να καθοδηγεί, όχι αυτούς που τη διαβάζουν αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο για να στηριχτούν πάνω τους και να κερδίσουν τόσο χρόνο, όσο αντιστοιχεί σε μια ζωή. Πόσα εκατομμύρια λέξεις χρειάζονται για να αποτυπώσουν ένα στίχο του Ελύτη; “Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως¨ Πόσα; «Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …» λέει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ»

Οι περισσότεροι όμως, δυστυχώς, δεν δείχνουν πρόθυμοι, και αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί, και δεν διστάζουν να θυσιάσουν λέξεις για να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους.
Αυτή η επανάληψη, είναι που σκοτώνει τις λέξεις και έτσι έχουμε τίτλους πινακίδες και σφραγίδες, που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μη θυμόμαστε. Τι κακό π.χ θα είχε μια λέξη όπως ο «εκσυγχρονισμός» αν δεν είχε ταυτισθεί με την ζοφερή οκταετία Σημίτη; Χιλιάδες λέξεις έχουν φονευθεί από την ανάγκη των πολιτικών να τις χρησιμοποιούν και να πράττουν τα ακριβώς αντίθετα από το νόημα τους. Χιλιάδες λέξεις έχουν θυσιαστεί στο βωβό της προπαγάνδας, λέξεις ξέπνοες από την πολλή χρήση, δεν μπορούν να πείσουν ούτε καν αυτόν που τις αρθρώνει, ο οποίος αρκείται στην όλο και πιο κουρασμένη επανάληψή τους.

Και αν δεν υπήρχαν οι ποιητές, που δοξάζουν τις λέξεις, σήμερα θα συνεννοούμαστε με νοήματα.
«Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τις χαρές μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος, άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο, κρέμεται πίσω από την πόρτα, μην χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους.» Τα εντός εισαγωγικών από μια πονεμένη ψυχή που βάζει την ποίηση σημαιοφόρο των τεχνών.