Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2019

Που να βρεις έξω τέτοιο κόσμο


Μέσα από τη γρίλια σχήματα φωτός εξασθενημένα καλωσορίζουν τη σιωπή. Πριν η άχαρη νύχτα πέσει μπροστά μου, ανασαίνω την συμφωνία όλων των χρωμάτων, την αίθρια σύνθεση του δειλινού.
Τι να φταίει άραγε; Μπορεί να φταίει η μοίρα μας, που διαρκώς αναζητεί την δυστυχία, άλλωστε τα χωρίς λόγο δάκρυα, από το θάμπος του ήλιου, λίγες στιγμές μας τα χαρίζουν. Μπορεί να φταίει και εκείνο το παιδικό παιγνίδι του Θεού με τον πηλό. Μας έβαλε σε μπελάδες, έπαιξε με τα χρώματα και αποκοιμήθηκε. Το αποτέλεσμα το ζούμε. Όταν ξύπνησε, ήταν αργά, αρκέστηκε σε μια ακόμη εντολή, την 13η ο Μωυσής αρνήθηκε να την ανακοινώσει. “ Μην παίζεται με τα χώματα” του είπε.

Τα παραπάνω με την οικειότητα που νοιώθει κανείς ανάμεσα σε φίλους. Σαν μια επιστολή του Μαγιακόφσκι στην Λίλια Μπρικ. Σαν στο σπίτι μου.
Πολλές φορές αισθάνομαι αμήχανα με το πρόσωπο μου γυμνό.
Ο Ζακ Γκενό , ισχυρίζεται ότι ο συγγραφέας αγαπάει τόσο πολύ το άτομο του, ώστε κάθε τι που του συμβαίνει, να το θεωρεί θέμα γενικότερου ενδιαφέροντος.
Μπορεί ο αναγνώστης να είναι πάντα συνένοχος σ’ αυτές τις συνωμοσίες, κύριος ένοχος όμως είναι ο εαυτός μου, σ΄ αυτόν πρωτίστως απευθύνομαι . Αναζητάω την ηρεμία στο χαρτί. Κάθε μέρα υπογράφω πρωτόκολλο ειρήνης, τελεσίγραφο ανακωχής μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι μειώνει κανείς τον εαυτό του μιλώντας πολύ γι’ αυτόν, έχει ένα ρίσκο η υπόθεση, ακόμη και όταν γίνομαι επικριτικός μη γελαστείτε, μασκαρεμένοι έπαινοι για μένα είναι.
Που είχαμε μείνει ...
Στο σαλόνι βασίλευε γαλήνη, Γύρισα τη πλάτη, Κοίταξα το μισοφωτισμένο δωμάτιο. Χιλιάδες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου φευγαλέα . Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί. Όπως μια χαλασμένη εικόνα στην τηλεόραση. Ήθελα να πω πολλά . Ευτυχώς που είμαι επιρρεπής στις ενοχές Ανακάτεψα την τράπουλα , έκοψα, με σκοπό να απαλλαγώ απ’ αυτές. Δεν τα κατάφερα για άλλη μια φορά εκτίναξα τα λάθη μου στα ύψη και δεν είπα τίποτα.
Για να μπορείς να μιλάς μάθε να σιωπάς . Στη σιωπή κατοικούν οι λέξεις του ποιητή . Εκεί πλένονται εκεί αρωματίζονται εκεί ντύνονται Μπροστά σ΄ αυτά τα λόγια του Οκτάβιο Πας, μου φαίνεται ανούσιος ο κόσμος το θεού . Στα βιβλία στο Θέατρο στο Σινεμά στα παραμύθια, κατοικεί ο κόσμος ο πραγματικός, ο κόσμος του συγγραφέα . Που να βρεις έξω τέτοιο κόσμο.
Τώρα οι λέξεις στα σκοτεινά δωμάτια της σιωπής μου έκαναν τις τελευταίες πρόβες.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2019

Μοναδική ελπίδα εκείνος ο κρυμμένος επαναστάτης


Η μνήμη μου , δεν έχει συγκρατήσει σπουδαία πράγματα, παρ΄ όλα αυτά εκείνα που θυμάμαι , με σπρώχνουν προς τα πίσω, με οδηγούν στην αρχή.
Δεν χρειάστηκα την πρόβλεψη της Ε.Μ.Υ , τα σημάδια προμηνούσαν την επερχόμενη καταιγίδα. Στον ουρανό γινόταν πανδαιμόνιο , λες και οι θεοί ζήλεψαν της δικές μας αντιδράσεις.

Η πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες , που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. ‘Άρχισα να μελετάω τον “ οδηγό επιβίωσης για έναν αδιάκριτο κόσμο” έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες , γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ ΄ ό,τι εγώ ο ίδιος.
Έζησαν παιδί τη χούντα και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός χωρίς προσωπεία , ένας φασισμός που μου απαγόρευε να ακούω μουσική Θεοδωράκη, που μου έλεγε τις ειδήσεις ανάποδα, αλλά εγώ μπορούσα να τις αντιστρέψω και να μάθω την αλήθειά. Έζησα ένα φασισμό που σκότωνε εν ψυχρώ, ήξερα όμως τον απέναντι και έφτιαχνα πυρομαχικά για την σύγκρουσή, με προκαλούσε και με οχύρωνε. Με έκανε να λειτουργώ ενωτικά με συσπείρωνε.
Σήμερα νοιώθω το φασισμό να με τυλίγει. Ένας πολυδιάστατος φασισμός, χοροπηδάει σε κάθε μας βήμα. Πότε με τη μορφή του προοδευτικούλη, που μου ανεμίζει το λάβαρο της δημοκρατίας . Τον συναντάω στη δουλειά μου , στο λεωφορείο, στην εφορία, στο γήπεδο , στο σχολείο , στο κόμμα , στην εκκλησία, στο σούπερ μάρκετ , στον υπολογιστή , στο κινητό, δίπλα μου .
Νόμισα πως τον νίκησα, γελάστηκα . Η χούντα, άλλα και οι σημερινοί δηλωμένοι οπαδοί της, είναι αστεία υπόθεση μπροστά στο φασισμό με τα χίλια πρόσωπα. Έχετε αντικρίσει εκείνο το ιδιαίτερα απεχθές της δήθεν πληροφόρησης ; Μικροί Γκεμπελίσκοι , επικίνδυνοι δικτατορίσκοι, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία , δηλητηριάζουν τη ζωή μας , προσπαθώντας να παρουσιάσουν την υστερία για πρόοδο και το προσωπικό για γενικό.
Πως να τους αντιμετωπίσεις ; Σκορπίζουνε οι άνθρωποι  και βρίσκονται να κάνουν άλλα, αντί άλλων. Παρέα με ανθρώπους αδιάφορους , με έρωτες ευκαιριακούς με γάμους συμβατικούς και δουλειά μονάχα για το καρβέλι. Μοναδική ελπίδα εκείνος ο κρυμμένος επαναστάτης , που υποπτεύομαι ότι κάπου θα υπάρχει.

Προσοχή στους κήρυκες


Θα ξεκινήσουμε από μια απλοϊκή σκέψη, ποιο είναι το κίνητρο κάποιων που βάζουν  υποψηφιότητα; Το ερώτημα πηγάζει από την διαπίστωση της απουσίας, εκείνης της εσωτερικής ανάγκης για ανιδιοτελή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Δεν βλέπω κάποιο φλογερό πάθος, απόρροια, κάποιων αξιών που τους επιστρατεύουν στη μάχη για έναν κοινό σκοπό.
Σε λίγο οι υποψηφιότητες θα πέφτουν βροχή και το παραπάνω ερώτημα, πιστεύω ότι θα είναι χρήσιμο για έναν γόνιμο προβληματισμό.
Τι γράφω... λες και βρίσκομαι ακόμα στην εποχή της αθωότητας, στα χρόνια της επανάστασης, λες και δεν έχω αντιληφθεί, ότι όσοι κάνουν τέτοιες σκέψεις, έχουν μείνει εδώ και εκεί, σαν ξεχασμένες σημαδούρες ανενεργών ηφαιστείων καταμεσής του ωκεανού που σκέπασε την Ατλαντίδα.
Σε λίγο θα γεμίσουμε κήρυκες, να υπόσχονται την καλύτερη ζωή,την ανάπτυξη του τόπου, τη διαφάνεια την ισονομία, το νοικοκύρεμα, “τη βασιλεία του ουρανού”. Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους σωτήρες. Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους.

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019

Ζέσταμα


Να επανέλθουμε σιγά σιγά, με ρυθμούς αργούς, όπως χρειάζεται για να αντέξει ο οργανισμός μας. Για να ζεσταθούμε. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έφυγα, ταξίδεψα εκεί που ξεκουράζεται η ψυχή. Για ν’ αντέξει. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; Πως ν΄ αντέξεις το δριμύ ψύχος των ημερών αν δεν επικαλεσθείς τα καλοκαίρια που έζησες.
Αυτές οι μνήμες μας κρατάνε και όλα αυτά τα ιδεατά που πιστέψαμε...
Δεν γράφω κάτω από το βάρος των κομμάτων. Τα στρατόπεδα των οπαδών, δεν ασκούν ουδεμία επιρροή σ΄ αυτά που αποτυπώνονται στο χαρτί. Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Δυστυχώς, ακόμα και έτσι , λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. Στη λήθη στηρίζεται η πολιτική επιβίωση Αν κατακρίνουμε τους σημερινούς για την ασυνέπεια και το ψέμα, τι να πούμε για τους χθεσινούς, που αντί να κρυφτούν, κάτω από το βάρος των “εγκλημάτων” που διέπραξαν, ετοιμάζονται να κυβερνήσουν.
Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην.
Δεν είναι τυχαίο, που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα και φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.


































Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...