Τελευταία σελίδα αριστερά

Μέσα από τη γρίλια σχήματα φωτός εξασθενημένα καλωσορίζουν τη σιωπή. Πριν η άχαρη νύχτα πέσει μπροστά μου, ανασαίνω την συμφωνία όλων των χρωμάτων, την αίθρια σύνθεση του δειλινού. Τι να φταίει άραγε; Μπορεί να φταίει η μοίρα μας, που διαρκώς αναζητεί την δυστυχία, άλλωστε τα χωρίς λόγο δάκρυα, από το θάμπος του ήλιου, λίγες στιγμές μας τα χαρίζουν. Μπορεί να φταίει και εκείνο το παιδικό παιγνίδι του Θεού με τον πηλό. Μας έβαλε σε μπελάδες, έπαιξε με τα χρώματα και αποκοιμήθηκε. Το αποτέλεσμα το ζούμε. Όταν ξύπνησε, ήταν αργά, αρκέστηκε σε μια ακόμη εντολή, την 13η ο Μωυσής αρνήθηκε να την ανακοινώσει. “ Μην παίζεται με τα χώματα” του είπε. Τα παραπάνω με την οικειότητα που νοιώθει κανείς ανάμεσα σε φίλους. Σαν μια επιστολή του Μαγιακόφσκι στην Λίλια Μπρικ. Σαν στο σπίτι μου. Πολλές φορές αισθάνομαι αμήχανα με το πρόσωπο μου γυμνό. Ο Ζακ Γκενό , ισχυρίζεται ότι ο συγγραφέας αγαπάει τόσο πολύ το άτομο του, ώστε κάθε τι που του συμβαίνει, να το θεωρεί θέμ...

Η μνήμη μου , δεν έχει συγκρατήσει σπουδαία πράγματα, παρ΄ όλα αυτά εκείνα που θυμάμαι , με σπρώχνουν προς τα πίσω, με οδηγούν στην αρχή. Δεν χρειάστηκα την πρόβλεψη της Ε.Μ.Υ , τα σημάδια προμηνούσαν την επερχόμενη καταιγίδα. Στον ουρανό γινόταν πανδαιμόνιο , λες και οι θεοί ζήλεψαν της δικές μας αντιδράσεις. Η πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες , που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. ‘Άρχισα να μελετάω τον “ οδηγό επιβίωσης για έναν αδιάκριτο κόσμο” έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες , γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ ΄ ό,τι εγώ ο ίδιος. Έζησαν παιδί τη χούντα και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός χωρίς προσωπεία , ένας φασισμός που μου απαγόρευε να ακούω μουσική Θεοδωράκη, που μου έλεγε τις ειδήσεις ανάποδα, αλλά εγώ μπορούσα να τις αντιστρέψω και να μάθω την αλήθειά. Έζησα ένα φασισμό που σκότωνε εν ψυχρώ, ήξερα όμως τον απέναντι και έφτιαχνα πυρομαχικά για την σύγκρουσή, με προκαλούσε ...

Θα ξεκινήσουμε από μια απλοϊκή σκέψη, ποιο είναι το κίνητρο κάποιων που βάζουν  υποψηφιότητα; Το ερώτημα πηγάζει από την διαπίστωση της απουσίας, εκείνης της εσωτερικής ανάγκης για ανιδιοτελή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Δεν βλέπω κάποιο φλογερό πάθος, απόρροια, κάποιων αξιών που τους επιστρατεύουν στη μάχη για έναν κοινό σκοπό. Σε λίγο οι υποψηφιότητες θα πέφτουν β ροχή και το παραπάνω ερώτημα, πιστεύω ότι θα είναι χρήσιμο για έναν γόνιμο προβληματισμό. Τι γράφω... λες και βρίσκομαι ακόμα στην εποχή της αθωότητας, στα χρόνια της επανάστασης, λες και δεν έχω αντιληφθεί, ότι όσοι κάνουν τέτοιες σκέψεις, έχουν μείνει εδώ και εκεί, σαν ξεχασμένες σημαδούρες ανενεργών ηφαιστείων καταμεσής του ωκεανού που σκέπασε την Ατλαντίδα. Σε λίγο θα γεμίσουμε κήρυκες, να υπόσχονται την καλύτερη ζωή,την ανάπτυξη του τόπου, τη διαφάνεια την ισονομία, το νοικοκύρεμα, “τη βασιλεία του ουρανού”. Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους σωτήρες. Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί εί...

Να επανέλθουμε σιγά σιγά, με ρυθμούς αργούς, όπως χρειάζεται για να αντέξει ο οργανισμός μας. Για να ζεσταθούμε. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έφυγα, τ αξίδεψα εκεί που ξεκουράζεται η ψυχή. Για ν’ αντέξει. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; Πως ν΄ αντέξεις το δριμύ ψύχος των ημερών αν δεν επικαλεσθείς τα καλοκαίρια που έζησες. Αυτές οι μνήμες μας κρατάνε και όλα αυτά τα ιδεατά που πιστέψαμε... Δεν γράφω κάτω από το βάρος των κομμάτων. Τα στρατόπεδα των οπαδών, δεν ασκούν ουδεμία επιρροή σ΄ αυτά που αποτυπώνονται στο χαρτί. Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Δυστυχώς, ακόμα και έτσι , λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. Στη λήθη στηρίζεται η πολιτική επιβίωση Αν κατακρίνουμε τους σημερινο...