Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου αλλού γραμμένη, με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά. Εδώ μια συνάντηση με την Ευγενία Λουπάκη από την "Αυγή" Όταν εκτέλεσαν τον συνομήλικό σου, το θείο μου το Στέφανο, προδωμένο απ΄ τους ταγματαλήτες στους Γερμανούς, εκεί κοντά στο Γαλατά, στην Αγιά, κρατούσε ένα λεύκωμα Μίκη μου. Απ’ αυτά τα αθώα που γράφατε τα παιδιά εκείνης της εποχής: «Τί εστί έρως;» «Τί εστί φιλία;» Κι από κάτω τα κορίτσια σας που πένθος μες στους αιώνες απέκτησαν μετά και τ’ αγόρια που ακόμα ούτε τουφέκι κρατούσαν, μήτε κάτεχαν, γράφανε τις υπαινικτικές ρομαντικές απαντήσεις τους. Το συγκλονιστικό Μίκη μου, είναι ότι σ’ αυτό το λεύκωμα, που τό 'χω ακριβό φυλαχτό στο κομοδίνο μου, συνέχισαν να γράφουν και μετά την εκτέλεση του ομορφόπαιδου, του λε...

Στον ουρανό γεμάτες βαριές μάζες σύννεφα, Αυτή την ώρα της ημέρας που άρχισε φανερά να μικραίνει, χαραμάδες ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από μυρωδιές του φθινοπώρου, που επιβεβαιώνει την παρουσία του και του καλοκαιριού που φεύγει, διαπερνούν την ατμόσφαιρα. Και τι άλλο από μια αναμονή είναι το φθινόπωρο; Μακάρι να έμπαινε κατευθείαν ο χειμώνας. Να ξεμπερδεύουμε. Γιατί ως γνωστόν οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα. Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη είναι κάτι εντελώς ακαθόριστο. Δεν είναι εποχή το φθινόπωρο, είναι προθάλαμος, είναι το περίμενε για κάτι που θέλεις να το ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται. “Αυτές τις μέρες μαλώνουνε οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες.” Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη. Με τα άκρως απαραίτητα. Απαλλαγμένοι από όλα εκείνα τα περιττά μιας χρήσης και εφοδιασμένοι με όλα εκείνα τα χρήσιμα, για μια ζωή. Σ’ αυτά θα στηριχτούμε, που δεν ξεβάφουν με την πρώτη σταγόν...

Τι άλλο, τον Θεοδωράκη έχω συνέχεια μπροστά μου αυτές τις μέρες. Τι πάθος! Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι του πάθους. Μ’ αρέσουν αυτοί που φτάνουν στα άκρα. Απεχθάνομαι τη χρυσή τομή. Δεν είναι το μυαλό, δεν είναι ο τρόπος, δεν είναι η λογική, δεν είναι η τεχνική, δεν είναι η δημιουργία, δεν είναι η τακτική. Είναι η Ψυχή. Και ο Θεοδωράκης είχε ψυχή, που τον έκανε μοναδικό. Δε μου αρέσουν οι «ανάμεσα». Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι, που φωτίζουν, ακόμα και όταν έχει συννεφιά… Ο άνθρωπος που δεν καθοδηγείται από μέσα του, βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κόσμους, μετέωρος, ικανός για τα πιο αντίθετα πράγματα, μανιακός για κάτι όσο και αδιάφορος, μα πάνω απ’ όλα ανασφαλής. Πιστεύει ότι η αποδοχή, του προσφέρει εκείνο που δεν έχει. Ο Θεοδωράκης δεν χρειάστηκε την αποδοχή, πάντα είχε να δώσει , μας έδωσε πολλά και θα συνεχίσει να μας δίνει. Τα παραπάνω σκεφτόμουνα πηγαίνοντας, σε εκείνη τη παιδική χαρά, για να δω τον ήλιο να δύει και να ταξιδέψω πίσω για να εισπράξω εκείνο το συναίσθημα της ηλικίας της μονοψήφιας...

Μια μετακόμιση η αιτία, που προστέθηκε στις τόσες, που αντιστέκονται στο γενικό εφήμερο της ζωής. Αυτές οι μέρες του Φθινοπώρου, μου δοκιμάζουν τις αισθήσεις. Ένα στρώμα βελούδο έχει καθίσει σε ότι με περιβάλλει και σμιλεύει ότι αιχμηρό έχει προηγηθεί. Ακόμα και το νερό της θάλασσας αποκτάει μια βελούδινη υφή. Και η μοναξιά διαφορετική μου φαίνεται. Έχει χρώματα, έχει αρώματα, έχει μνήμες. Πάντα φθινόπωρο μου συμβαίνουν. Ρήξεις, μετακομίσεις, τέλος και αρχή. Δεν θυμάμαι πόσες μετακομίσεις έχω κάνει, εκείνο που θυμάμαι, είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος να έχει χαθεί στο δρόμο. Το σίγουρο... ακόμα είμαι αρτιμελής. Όπως και να 'χει, η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα. Κι ας ετοιμάζεσαι και για τα δύο, χρόνια πολλά πριν, για να τα συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκό...

“θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς και όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σαν να μ' αγαπάς” Οδυσσέας Ιωάννου τους στίχους, ο Θάνος Μικρούτσικος τη Μουσική και ο Χρήστος Θηβαίος σε άμεση επαφή με την φωνή του, βράδυ αργά. “Δε νομίζω ο χωρισμός να έχει άλλο τέτοιο τρυφερό τραγούδι για πάρτη του.” σχολιάζει η Κυρία του Ραδιοφώνου. “Ούτε αίματα ούτε φωνές ούτε καν δάκρυα. Θα μου πεις ότι ο άνθρωπος περιγράφει το πριν –όπως στις διαφημίσεις. Το μετά, το γαία πυρί μιχθήτω που θα συμβεί 9 φορές στις 10 όταν η πόρτα θα έχει κλείσει και θ’ ακούγονται τα βήματα που απομακρύνονται, θα μας το πει κάποια άλλη φορά. Ούτως ή άλλως το μετά, είναι του καθενός αίμα. Συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου που έφυγε. Γκρινιάζουμε, έχοντας γνώση για όλα αυτά τα καλά που ζήσαμε. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα ...