Τελευταία σελίδα αριστερά

«Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας», μου σχολίασε ένας αναγνώστης, θέλοντας να θίξει τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες. Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι, η κοινωνία είναι αλλού. Η ελληνική κοινωνία, κατά συντριπτική πλειονότητα, είναι δυσαρεστημένη από την τηλεοπτική ενημέρωση. Δεν ικανοποιείται, δεν ενημερώνεται, δεν μαθαίνει. Μεγάλα τμήματα της και σίγουρα τα πιο αξιόμαχα, δεν αναγνωρίζονται σε αυτόν τον καθρέφτη που εκχυδαΐζει και διαστρεβλώνει. Οι δραματοποιημένες ειδήσεις, οι τσακωμοί στα παράθυρα, το χυδαίο κουτσομπολιό,...

Να συνεχίσουμε το χθεσινό, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί Όταν τα μέσα ενημέρωσης γίνονται μέσα χειραγώγησης, επιβολής και εκχυδαϊσμού, τότε πρέπει να επισημάνουμε ότι βλάπτουν και τη δημοκρατία και την κοινωνία. Η ενημέρωση, η κριτική, η έρευνα δεν πρέπει να γίνονται τηλεοπτική ζούγκλα. Γιατί ο κανιβαλισμός των ειδήσεων και των γεγονότων, ο κανιβαλισμός των προσώπων και των θεσμών, τελικά λειτουργεί εναντίον της πολιτικής, εναντίον της πολιτείας και εναντίον της κοινωνίας. Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος υποστηρίζει: «Είναι ανάγκη να μπει πλαίσιο. Πλαίσιο αυτορύθμισης, πλαίσιο δεοντολογίας και πλαίσιο νομικών κανόνων. Δεν είναι ποτέ δυνατόν η Ελλάδα να είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έχει αφήσει έτσι ξέφραγο αμπέλι το τηλεοπτικό τοπίο. Το χρέος της η πολιτεία να το κάνει δια της νομοθετικής οδού. Όχι με περιορισμούς και απαγορεύσεις, με νέους νόμους περί Τύπου, αλλά με ρυθμίσεις διαφάνειας και υπευθυνότητας. Και από την άλλη πλευρά, και οι ιδ...

Μπορεί σιγά - σιγά η πόλη να ξεβρωμίζει από τους όγκους των απορριμμάτων, που είχαν συσσωρευτεί τις τελευταίες μέρες, από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης, θα πάρει χρόνο για να απαλλαγούμε. Θα απαλλαγούμε όμως, γιατί έχουν βρωμίσει. Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος. Έγραφα πρόσφατα, γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. «Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει». Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται δύναμη από τους εκάστοτε ισχυρούς πελάτες τους, για να την χρησιμοποιήσουν, εναντίον αυτών που δεν μπορούν η δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους. Το κακό παράγινε και δεν έχει ...

Δεν θέλω να γράψω για το ΠΑΣΟΚ σήμερα, άλλωστε με βάση αυτά που προηγήθηκαν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι ο καβγάς έγινε για το Πάπλωμα.. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν υπήρξε καβγάς και σε προηγούμενες συγκρούσεις για κάτι άλλο, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, ιδεολογικές διαφορές στο κόμμα δεν υπάρχουν. Είπα που δεν θα γράψω, αλλά θα σκάσω αν δε εκφράσω αυτό, που αυθόρμητα σκέφτηκα χθες το βράδυ, παρακολουθώντας τα στελέχη στα τηλεπαράθυρα, να προσπαθούν να στρογγυλοποιήσουν τα πράγματα , ύστερα από το αποτέλεσμα. Εκεί στο ΠΑΣΟΚ δεν ξέρουν ούτε να τσακωθούν. Τρέμουν να διαχωρίσουν την θέση τους. Δεν τολμούν τη διάσπαση, δεν περνάει από το μυαλό κάποιων να πάνε σπίτι τους, έστω και για λίγο μέχρι να περάσει ο θυμός. Τελικά δεν θυμώνουν και όταν δείχνουν θυμωμένοι ψεύτικα το κάνουν. ………………………………………………………………………………………….. Γράφτηκε ένα σχόλιο στην ηλεκτρονική μου σελίδα για «Το κόκκινο του Σπύρου Αλαμάνου από την Αλεφ. Το δημοσιεύω, γιατί έχει μεγαλύτερη άξια στο χαρτί., και αυτό αρέσε...