Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Παραμορφωτικός καθρέπτης


«Η τηλεόραση είναι καθρέπτης της κοινωνίας», μου σχολίασε ένας αναγνώστης, θέλοντας να θίξει τις ευθύνες όλων μας. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες.
Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι, η κοινωνία είναι αλλού. Η ελληνική κοινωνία, κατά συντριπτική πλειονότητα, είναι δυσαρεστημένη από την τηλεοπτική ενημέρωση. Δεν ικανοποιείται, δεν ενημερώνεται, δεν μαθαίνει. Μεγάλα τμήματα της και σίγουρα τα πιο αξιόμαχα, δεν αναγνωρίζονται σε αυτόν τον καθρέφτη που εκχυδαΐζει και διαστρεβλώνει.
Οι δραματοποιημένες ειδήσεις, οι τσακωμοί στα παράθυρα, το χυδαίο κουτσομπολιό, τα στημένα τοκ-σόου, προκαλούν αγανάκτηση και εκνευρισμό στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης Ουδείς αξιοπρεπής πολίτης αναγνωρίζει τον εαυτό του σ’ αυτόν τον τηλεοπτικό πολτό, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η είδηση, το πραγματικό, και πού αρχίζει η μυθοπλασία, η υπερβολή, η δραματοποίηση και ο εξευτελισμό.
Αυτού του είδους η ενημέρωση, όχι μόνο δεν αντικατοπτρίζει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε καν την αφορά.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Να το γκρεμίσουμε


Να συνεχίσουμε το χθεσινό, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί Όταν τα μέσα ενημέρωσης γίνονται μέσα χειραγώγησης, επιβολής και εκχυδαϊσμού, τότε πρέπει να επισημάνουμε ότι βλάπτουν και τη δημοκρατία και την κοινωνία. Η ενημέρωση, η κριτική, η έρευνα δεν πρέπει να γίνονται τηλεοπτική ζούγκλα. Γιατί ο κανιβαλισμός των ειδήσεων και των γεγονότων, ο κανιβαλισμός των προσώπων και των θεσμών, τελικά λειτουργεί εναντίον της πολιτικής, εναντίον της πολιτείας και εναντίον της κοινωνίας.
Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος υποστηρίζει:
«Είναι ανάγκη να μπει πλαίσιο. Πλαίσιο αυτορύθμισης, πλαίσιο δεοντολογίας και πλαίσιο νομικών κανόνων. Δεν είναι ποτέ δυνατόν η Ελλάδα να είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έχει αφήσει έτσι ξέφραγο αμπέλι το τηλεοπτικό τοπίο. Το χρέος της η πολιτεία να το κάνει δια της νομοθετικής οδού. Όχι με περιορισμούς και απαγορεύσεις, με νέους νόμους περί Τύπου, αλλά με ρυθμίσεις διαφάνειας και υπευθυνότητας. Και από την άλλη πλευρά, και οι ιδιοκτήτες των Μέσων οφείλουν να ρυθμίσουν την επιχειρηματικότητά τους όταν αυτή η δραστηριότητα διαχειρίζεται δημοσίου ενδιαφέροντος αγαθά, όπως είναι η ενημέρωση, η πληροφόρηση, η ειδησεογραφία. Αλλά και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Κανείς από τους νέους δημοσιογράφους και κανείς από τους παλιότερους, που θέλουν στην πράξη να εφαρμόζουν, να καταξιώνουν το λειτούργημά τους, δεν μπορεί να αισθάνεται περήφανος από ορισμένες πια, εκτροπές. Η είδηση δεν μπορεί να γίνεται σκηνοθετημένο προϊόν και να πλασάρεται προς πώληση με περιτύλιγμα που την κάνει εύπεπτη στην αχόρταγη αγορά της τηλε-διαφήμισης. Το δόγμα που λέει «ό,τι μετριέται, πουλιέται» κάνει τους πολίτες καταναλωτές και τις μετρήσεις, τις διάφορες μετρήσεις τις αναγορεύει σε μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινωνίας και νόθευσης του ποιοτικού τηλεοπτικού τοπίου». Όπως βάλλαμε όλοι το χεράκι μας για να κτισθεί αυτό το τερατούργημα, και πάλι θα χρειαστεί όλοι μαζί να το γκρεμίσουμε.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Έχουν βρωμίσει



Μπορεί σιγά - σιγά η πόλη να ξεβρωμίζει από τους όγκους των απορριμμάτων, που είχαν συσσωρευτεί τις τελευταίες μέρες, από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης, θα πάρει χρόνο για να απαλλαγούμε. Θα απαλλαγούμε όμως, γιατί έχουν βρωμίσει. Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος.
Έγραφα πρόσφατα, γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων.
«Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει».
Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται δύναμη από τους εκάστοτε ισχυρούς πελάτες τους, για να την χρησιμοποιήσουν, εναντίον αυτών που δεν μπορούν η δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους.
Το κακό παράγινε και δεν έχει τα χαρακτηριστικά του παρελθόντος. Οι δοσίλογοι κάλυπταν το πρόσωπο τους, όταν παρέδιδαν τους πατριώτες στον εχθρό. Αυτοί καλύπτονται πίσω από παραποιημένους ρόλους και ρουφιανεύουν μαζικά, ακουμπώντας στην εγκυρότητα του μέσου. «Το άκουσα στην τηλεόραση» επικαλούνται οι τηλεθεατές, «άρα είναι αλήθεια». Ε! λοιπόν δεν είναι αλήθεια και η αξιοπιστία των μέσων, με τέτοια διαχείριση θα πάει περίπατο.
Πόσες φορές δηλαδή, πρέπει να δούμε το έργο, για να σχηματίσουμε ένα μέτωπο αντίδρασης απέναντι τους; Η το έχουμε δει τόσες πολλές φορές που πιστέψαμε ότι έτσι πρέπει να είναι;
Δυστυχώς αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση σε λίγο θα τους επιτρέπουμε να παίρνουν μάτι και στο κρεβάτι μας.
…………………………………………………………………………………………..Κύριε Κάρτερ, μπορεί να είναι και χειρότερα τα πράγματα στο χώρο μας, απ’ αυτά που περιγράφετε στο βιβλίο που μου στείλατε.







.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Ο ψεύτικος θυμός




Δεν θέλω να γράψω για το ΠΑΣΟΚ σήμερα, άλλωστε με βάση αυτά που προηγήθηκαν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι ο καβγάς έγινε για το Πάπλωμα.. Τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν υπήρξε καβγάς και σε προηγούμενες συγκρούσεις για κάτι άλλο, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, ιδεολογικές διαφορές στο κόμμα δεν υπάρχουν.
Είπα που δεν θα γράψω, αλλά θα σκάσω αν δε εκφράσω αυτό, που αυθόρμητα σκέφτηκα χθες το βράδυ, παρακολουθώντας τα στελέχη στα τηλεπαράθυρα, να προσπαθούν να στρογγυλοποιήσουν τα πράγματα , ύστερα από το αποτέλεσμα.
Εκεί στο ΠΑΣΟΚ δεν ξέρουν ούτε να τσακωθούν. Τρέμουν να διαχωρίσουν την θέση τους. Δεν τολμούν τη διάσπαση, δεν περνάει από το μυαλό κάποιων να πάνε σπίτι τους, έστω και για λίγο μέχρι να περάσει ο θυμός. Τελικά δεν θυμώνουν και όταν δείχνουν θυμωμένοι ψεύτικα το κάνουν.
…………………………………………………………………………………………..
Γράφτηκε ένα σχόλιο στην ηλεκτρονική μου σελίδα για «Το κόκκινο του Σπύρου Αλαμάνου από την Αλεφ. Το δημοσιεύω, γιατί έχει μεγαλύτερη άξια στο χαρτί., και αυτό αρέσει και στο Σπύρο. Το δημοσιεύω επίσης, γιατί αρκετά με το ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν και άλλα πράγματα σ΄ αυτήν ζωή που χρειάζονται την προσοχή μας.
…………………………………………………………………………………………..
«Το ξέρεις ότι το κόκκινο, είναι χρώμα του πένθους στο Μεξικό γι' αυτό και όποτε πενθώ είναι με κόκκινο? Οτι το νεκρολούλουδό τους είναι η δική μας κατακκόκινη χριστουγεννιάτικη Αλεξανδρινή, άρα το κόκκινο στο μαύρο είναι πένθος στο πένθος? Για το Παιδί που ήταν κάποτε ο ζωγράφος, για το παιδί που είμαστε κάποτε κι εμείς και δεν θα σταματήσει και ποτέ να μας ζητάει ρέστα! Εμείς, αλήθεια, τί υπήρξαμε? 'Ανθρωποι - δρόμοι ή άνθρωποι- θάλασσα? Μπα, για αθώους δεν μας έκρινα ποτέ! Πάλι δεν ξέρεις! Από την αμαρτία του μπορεί κανείς να βγει χιλοτραυματισμένος κι ολοφώτεινος, ο πιο αθώος! Φιλιά σε όλους εκεί! (Σου το 'πα ότι έχω βάψει κόκκινο βυζαντινό τον ένα τοίχο στο σαλόνι? Τον τοίχο στην κρεβατοκάμαρα μπλε σα νύχτα, καθώς και το ταβάνι της κουζίνας μπλέ σκούρο σα θάλασσα το σούρουπο (αλλά θα τα δεις). Λαβέ το σχόλιο, λοιπόν, παραγγελία. Και γράφε συχνότερα (παραγγελία).
…………………………………………………………………………………………..
Ο Γιώργος είπε ότι θα πρέπει να βάλουμε την ηθική στην πολιτική για να δούμε;

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...