Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι κάποια γεγονότα που δεν σου επιτρέπουν να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Φαντάζει ιεροσυλία να γράψω για οτιδήποτε άλλο. Νοιώθω τα μάτια των τρομαγμένων παιδιών από τους βομβαρδισμούς στη Συρία, να με παρακολουθούν. Νοιώθω τον πατέρα που κρατάει το άψυχο κορμί της κορούλας του, και ο θυμός του με διαπερνάει. Η καθημερινότητα, μου φαίνεται γελοία, ακόμα και αυτή η οικονομική κρίση, ωχριά μπροστά στις αγριότητες. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να καλύψω τη στήλη με παλαιότερα κείμενα, η οργή, μου υπαγορεύει άλλα πράγματα να γράψω, και είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα το μετανιώσω. Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Τι φταίνε τα παιδιά;   Στη σιωπή αυτές τις ώρες και στη περισυλλογή. Στους ποιητές που έπνιξαν τη οργή τους, θα Ακουμπήσω. Στους ποιητές εκείνους που απαίτησαν τον παράδεισο. «Άργησα πολύ να καταλάβω», μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέ...

Με αφορμή τις εκλογές στην Αμερική. Καμία έκπληξη. Καμία ανησυχία. Ανησυχία βεβαίως παντοτινή από την διαχρονική εγκληματική στάση τους απέναντι στους λαούς της γης. Ανησυχία από την ιδεολογία τους, που έβαλαν το χρήμα πάνω από τους θεούς τους και καθόρισαν την λειτουργία τους με βάση τις διακυμάνσεις των αριθμών. Εφευρέτες του δικομματισμού, έστησαν ένα σύστημα διακυβέρνησης, με δυο κόμματα δίδυμους δεινοσαύρους, που τίποτα δεν μπορεί να χωρέσει ανάμεσά τους. Η εκλογή Τραμπ αποτελεί τον καθρέφτη ενός Λαού, που τα όνειρα του είναι πράσινα, στο χρώμα του χρήματος. Τα παραπάνω παρεμπιπτόντως, για να είμαστε συμβατοί με την επικαιρότητα και να συνδέσουμε τα πράσινα όνειρα με μια εποχή, που η χώρα μας ζούσε το δικό της όνειρο, το νόμισμα διέφερε. Παρακολουθώντας μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, γύρισα πίσω στη δεκαετία του ’90, σε εκείνες τις εύκολες μέρες που αποπειράθηκαν να ζήσουν οι Έλληνες, πιστεύοντας, τρομάρα τους, ότι έχουν και αυτοί δικαίωμα στο ...