Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

«Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας»



Όταν γράφτηκε  το παρακάτω, δεν  μπορούσα να φανταστώ ότι  έχει και άλλο παρακάτω.  Δεν  μπορούσα να φανταστώ   ότι η δίψα για μια θέση, στο όπου να ’ναι, θα είχε αυτήν την οδυνηρή κατάληξη.  Μια απόλυτη μουτζούρα.  Μαύρη μουτζούρα.
Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και οι συνθήκες, τους  είχαν δώσει μια άλλη διάσταση. Το παρακάτω με αφορμή την υποψηφιότητα της κ. Άντζελας Γκερέκου. Αυτή τη φορά με την Ν.Δ!!!
Μόλις διάβασα τη δήλωση υποψηφιότητας, κατάλαβα ότι η Άντζελα, μεγάλωσε  μέσα στο ΠΑΣΟΚ,  πονήρεψε, έγινε μέρος του, μέρος της λογικής ενός κόμματος που ακόμα ταλαιπωρεί τη χώρα.  «Επιστροφή στην παιδική αθωότητα» ήταν ο τίτλος, τότε που η Άντζελα  ήταν 10 χρόνια   νεότερη στην ηλικία  και «αθώο παιδάκι»  μέσα  σε ένα διεφθαρμένο κόμμα. Λίγα χρόνια χρειάστηκαν για να αλέσει η πολική κρεατομηχανή τις «αθώες προθέσεις».


Από τότε μέχρι σήμερα,  κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι, μέσα σ’ αυτό διάστημα η εξέλιξη ήταν εντυπωσιακή, δυστυχώς προς εκείνη την κατεύθυνση και  με εκείνους τους όρους, που επιβάλλει  το απαξιωμένο πολικό σύστημα. H   Άντζελα έκανε τους εχθρούς της φίλους και τους νέους της φίλους πάλι εχθρούς, ό,τι επέβαλε κάθε φορά το πολιτικό συμφέρον. Ψήφισε και καταψήφισε μνημόνια, έκανε συμμαχίες σε κεντρικό επίπεδο και σε τοπικό,  τέτοιες που δεν την ξεχωρίζουν πλέον από το την πεπατημένη.  Έκανε τους ψηφοφόρους, του ΠΑΣΟΚ σήμερα, όσους έχουν απομείνει,  να δουν στο πρόσωπο της, εκείνο  το πρόσωπο  του συστήματος που τους οδήγησε τότε να την υπερψηφίσουν ας μην λέμε  ονόματα.  Η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη…   

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.


Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Λίγες μέρες χρειάζονται και μια κάλπη



Το έγραψα  στις προηγούμενες εκλογές,  Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής, τότε που ο καπιταλισμός ήταν ορατός, ακόμα και κρυμμένος πίσω από τις ανώνυμες πολυεθνικές εταιρείες. Τι να γράψουμε σήμερα; Ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει κάτι, κάπου ν’ ακουμπήσει, κάπου να ελπίσει. Μια ολόκληρη εποχή σβήνει βίαια τα σημάδια της και δυσκολεύει το ξεκίνημα της νέας. Και όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι σεισμός, να μας ενώσει όλους πάνω από τα συντρίμμια που αφήνει. Η κρίση κρύβει πίσω της «ανθρώπους». Κρύβει την τελευταία γενιά τεράτων – παρανοϊκών καπιταλιστών, απέναντι από την κοινωνία, έτοιμους να την κατασπαράξουν, φουσκώνοντας την κοιλιά τους σε σημείο τέτοιο, λίγο πριν να σκάσουν.

Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας, δυσκολεύει και όλους εμάς, που προσπαθούμε να περιγράψουμε την κατάσταση και να δώσουμε απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα της κοινωνίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόσμο, στην Ευρώπη και το βιώνει η Ελλάδα από τη χειρότερη θέση, μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από την φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.
Ότι λέγαμε και ότι γράφαμε, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μια χοντρή κόκκινη γραμμή κλείνει την προηγούμενη περίοδο, του υπαρκτού καπιταλισμού και μας μεταφέρει στο μεσοδιάστημα του κανιβαλισμού, από καπιταλιστές τέρατα με πολλά κεφάλια, και μια κοινωνία σαστισμένη, πολυκερματισμένη, αδύνατη, ασύντακτη, που μόλις ξύπνησε και κοιτάζει πως θα αντιδράσει.
Θα αντιδράσει; Αυτό είναι βέβαιο. Και σύντομα.
Λίγες μέρες χρειάζονται  κα μια κάλπη.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Τον θέλουμε τον χρόνο μας



Κάθε χρόνο τα ίδια, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Με αρνητικά πρόσημα  σε ό,τι ελπίσαμε σε ό,τι ζητήσαμε σε ό,τι υποσχεθήκαμε σε ό,τι θα αλλάζαμε και δεν αλλάξαμε… επιμένουμε.   Όσο και η εμπειρία να συνηγορεί αρνητικά και το παρελθόν να έχει αποδείξει  ότι η ευχή συνήθως ευχή μένει, τα «Θέλω»  και τα «μη» αποτελούν πάγια αιτήματα σε κάθε ξεκίνημα, σε κάθε αρχή.
Και σήμερα θα φροντίσω να μιλήσουμε για το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά.
«Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που με σέρνει, αλλά το ποτάμι είμαι εγώ. Είναι ένας τίγρης  που με σπαράζει, αλλά εγώ είμαι ο τίγρης. Είναι μια φωτιά που με καίει, αλλά η φωτιά  είμαι εγώ. Ο κόσμος δυστυχώς είναι πραγματικός, εγώ δυστυχώς, είμαι ο Μπόρχες» Αλλά και εγώ να είμαι το ίδιο ακριβώς  κάνει. Εξάλλου ο ποιητής υπήρξε ανακουφιστικός: «Θα είσαι ό,τι πρέπει να είσαι, κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα» 
Από παλαιοτέρους  χρόνους  η αναφορά,  τότε που το «ιδεολογικά ύποπτη» της φίλης μου της Ελένης, το κάναμε  τίτλο στο πληθυντικό, και γράφαμε εναλλάξ σε μια εφημερίδα:  «Ιδεολογικά Ύποπτοι».  


Διότι εμείς στα ανθρώπινα  το θέλουμε το χρόνο μας, για να χαθούμε  ή να σωθούμε, για να αποδώσουμε δικαιοσύνη  ή να αποδείξουμε ακόμα μια φορά  πως  συγχωρούμε και λησμονούμε.  Γυρίζουμε εύκολα σελίδα  στη πρώτη ευκαιρία. Όχι από αδιαφορία ελπίζω,   αλλά από απελπισία.  
Αρχιτέκτονες της ζωής μας, είμαστε εμείς  κι εκείνο το σαθρό οικοδόμημα,  που στοιβάζεται  σε μια ζωή,  που σαν να ’ναι ξένη  μοιάζει, δικό μας είναι,  μεσ’  στο χρόνο μας. Που από την πρώτη στιγμή μετρά αντίστροφα.
Είπε ο Σικελιανός τη  ζωή «σπουδή θανάτου». Κανείς  όμως από εμάς τους "αθάνατους"  δεν τον άκουσε. Μονίμως αναβάλλοντας.  Ευθύνες  και λαχτάρες, χρέη και επιθυμίες,  αγάπες  και όνειρα ζωής. Κι εξάλλου «κανένα πεπρωμένο δεν είναι κατώτερο από το άλλο».  Το θέμα είναι να βρει κανείς το πεπρωμένο του. Μονίμως σαν Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που απαντά στην κάμπια: «Τουλάχιστον ήξερα ποια ήμουν μέχρι χθες. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη για αύριο ποια θα ’μαι.
Κι όμως «θα είσαι ότι πρέπει να  είσαι, κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα».
Κι όμως «θα είσαι ότι πρέπει να  είσαι, κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα».
Και είναι ο χρόνος ένα ποτάμι που με σέρνει «Αλλά το ποτάμι είμαι εγώ». Ο κόσμος δυστυχώς είναι πραγματικός. Κι εγώ, δυστυχώς, ο Μπόρχες. Και εγώ, εγώ δυστυχώς. 

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...