Τελευταία σελίδα αριστερά

Το ιδεώδες θα ήταν να ζει κανείς σε ένα τόπο, που η εξουσία, τοπική και κεντρική να ήταν τόσο συνεπής, ώστε να μην αντιλαμβάνεται την παρουσία τ ης . Κανείς δεν πιστεύει πια ότι οι πολιτικοί του τόπου μας, είναι ικανοί να επωμιστούν τα προβλήματα της κοινωνίας, ότι τα κόμματα ενδιαφέρονται πραγματικά να δώσουν λύσεις, ότι τέλος πάντων λειτουργεί στοιχειωδώς ο πολιτικός παρεμβατισμός. Θαρρείς ότι όλα κινούνται για να υπηρετήσουν με συνέπεια την επικοινωνία. Ούτε   μια λέξη δε βγαίνει μετά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Αν βγει θα λερωθεί στο βούρκο, που κατρακυλά η πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Και μπορεί να μην περίμενα θαύματα από την αριστερά, δεν περίμενα όμως ποτέ τέτοιο επίπεδο στην πολιτική αντιπαράθεση. Δεν χρειάζεται κ. Πρωθυπουργέ να αφιερώσετε τα αναδρομικά στον κ. Μητσοτάκη, να τα δώσετε σ΄ αυτούς που τα δικαιούνται και μέχρι εκεί. Σεμνά και ταπεινά. .................................................................................

Κρίση κρίση, οι διαφημίσεις όμως για τα νέα μοντέλα κινητών τηλεφώνων και αυτοκίνητων, επιμένουν προκλητικά. Μα έχουμε όλοι κινητά περισσότερα του ενός και τα αυτοκίνητα μας έχουν πνίξει. Έτσι θα ξεπεράσουμε την κρίση. Αυτοί είναι οι κανόνες της νέας οικονομίας. Όσο για την πραγματική… Με τη λατρεία των πραγμάτων, όλοι βρίσκουμε τον μπελά μας. “Η κατοχή δεν ταυτίζεται με τη χρηστικότητα, γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, “ με την αντικειμενική αξία του πρά γματος , κάθε εξορθολογισμός απορρίπτεται· απεναντίας του προσδίδει αξία προ, έμψυχου, σάμπως ο εαυτός του να έχει μοιραστεί σε όλα τα κτήματά του συγκροτώντας μαζί τους όμαιμη οικογένεια. Στο δράμα του κατόχου, το κέντρο είναι η ταλαιπωρημένη επιθυμία που, για να σωθεί από την ελεύθερη πτώση στην πραγματικότητα, παραδίδεται σε λατρευτικές συμμαχίες. Οι αενάως ανανεούμενες λατρείες, η βουλιμική σχέση με την αγορά, ο άσβεστος πόθος γι' αυτό που δεν κατέχουμε, τελικά αποδεικνύονται ισχυρότερα κίνητρα. Πάμε πάντα προς το απ...

Αυτές τις μέρες που δεν υπάρχουν διλήμματα για τον ερχομό του χειμώνα, τα υπαρξιακά προβλήματα, αναδύονται με περισσότερη ένταση. Είναι τα μείον των απολογισμών, η αδυναμία των προϋπολογισμών, τα χρόνια που βαραίνουν και δεν αφήνουν περιθώρια για επενδύσεις. Το «ότι φάμε και ότι πιούμε», δεν μπορούμε δυστυχώς να το πούμε όλοι, οπότε, θα το ρίξουμε στα παραμύθια, αυτά που μας μεγάλωσαν όπως τα μάθαμε, και αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς όπως θέλουμε πλέον εμείς να τα λέμε. Άλλωστε εκείνο το παράπονο, τα παιδιά και τους μεγάλους επισκέπτεται. Το στάδιο των πολλών απαιτήσεων, το έχουμε περάσει προ πολλού. Ούτε δόξα ούτε χρήμα. Πολύ λίγα είναι αυτά που ζητάμε σήμερα, γι' αυτό και το παράπονο. Έτσι είναι κυρία μου, στα παραμύθια όταν το παράπονο μας πνίγει, γινόμαστε και θύτες… «Κάποιος να μας περιμένει. Κάποιος να μας θυμάται. Κάποιος να μας πονάει. Τα κόκκινα σκουφάκια έχουν πάψει να είναι στη μόδα κάτι δεκαετίες τώρα, αλλά η αποπλάνηση συνεχίζει να έλκει τους ανά πάσα στι...

Όταν τούτες οι λέξεις γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ελπίζω να μου είναι και πιο κατανοητές… Ακριβώς όπως γράφτηκε παρακάτω. «Ας είναι. Έτρεξα πολύ μακριά μου τελικά. Με κύκλωσα σαν αγγελία οικίας οικοίας, ευάερης και ευήλιας. Τα τετραγωνικά δεν πρόσεξα κι ίσως γι’ αυτό τώρα να με στενεύουν» Θα συνεχίσουμε με τους κύκλους, για να μην ξεχαστούμε. Σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ο χρόνος αμείλικτος. Οι κύκλοι είναι αυτοί που τα συνοψίζουν και ύστερα από τόση συγκομιδή έφτασε η ώρα της διαλογής. Μέσα στους κύκλους σκέφτομαι να συμπυκνώσω το χρόνο, όλο αυτό το χρόνο της φλυαρίας, το χρόνο το χαμένο. Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Πάντα λάτρευα τους κύ...

Από την χρεοκοπία μπορεί να γλιτώσουμε. Από την αγάπη όμως… Κανείς δεν θα γλιτώσει. Ευτυχώς, που υπάρχει και ο έρωτας, σε μια αέναη διαδικασία μέχρι το βαθύ γήρας τελικά. Ευτυχώς που ανανεώνεται κάθε φορά σαν της καρδιάς το αίμα και μας γλιτώνει από τις τετριμμένες λέξεις, από τα προβλήματα, που όσο λιμνάζουν, τόσο μας αφαιρούν την διάθεση για δράση. Και οι νέο ι ερωτεύονται ακόμα, ας μην καταλαβαίνουμε τα σινιάλα τους. Θυμάστε εκείνη την διαφήμιση που η κόρη μιλάει στον πατέρα αλαμπουρνέζικα; Ο πατέρας απορημένος, την παραπέμπει στη μητέρα, «το είπες στην μάνα σου;» Η συνέχεια της ιστορίας, που δεν θα παιχτεί στην τηλεόραση. «Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη. Η κόρη ερωτεύεται. Ο πατέρας ενθουσιάστηκε. Του φάνηκε σαν ο κόσμος να ξανακουρδίζει το ρόλοι του, σαν να ξαναβρήκαν τα τόξα τους οι άγγελοι και βγήκανε σεργιάνι να χτυπήσουνε καινούργιες καρδιές, να ταράξουν νέα στήθη. Υποθέτω είναι όμορφο να βλέπεις την αισθηματική σου αγωγή να ξαναβιώνεται μέσα από ένα καινούργιο σώμ...