Κανείς δεν θα γλιτώσει απ΄την αγάπη

Από την χρεοκοπία μπορεί να γλιτώσουμε. Από την αγάπη όμως… Κανείς δεν θα γλιτώσει. Ευτυχώς, που υπάρχει και ο έρωτας, σε μια αέναη διαδικασία μέχρι το βαθύ γήρας τελικά. Ευτυχώς που ανανεώνεται κάθε φορά σαν της καρδιάς το αίμα και μας γλιτώνει από τις τετριμμένες λέξεις, από τα προβλήματα, που όσο λιμνάζουν, τόσο μας αφαιρούν την διάθεση για δράση.
Και οι νέοι ερωτεύονται ακόμα, ας μην καταλαβαίνουμε τα σινιάλα τους.
Θυμάστε εκείνη την διαφήμιση που η κόρη μιλάει στον πατέρα αλαμπουρνέζικα; Ο πατέρας απορημένος, την παραπέμπει στη μητέρα, «το είπες στην μάνα σου;»
Η συνέχεια της ιστορίας, που δεν θα παιχτεί στην τηλεόραση.
«Κανείς δεν θα γλιτώσει από την αγάπη. Η κόρη ερωτεύεται. Ο πατέρας ενθουσιάστηκε. Του φάνηκε σαν ο κόσμος να ξανακουρδίζει το ρόλοι του, σαν να ξαναβρήκαν τα τόξα τους οι άγγελοι και βγήκανε σεργιάνι να χτυπήσουνε καινούργιες καρδιές, να ταράξουν νέα στήθη. Υποθέτω είναι όμορφο να βλέπεις την αισθηματική σου αγωγή να

ξαναβιώνεται μέσα από ένα καινούργιο σώμα που προήλθε απ’ το δικό σου το σχετικά παλιό πια. Ένα παιδί ερωτευμένο όπως και να το κάνουμε, είναι ένας κόσμος που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί».
Ευτυχώς που υπάρχει και ο έρωτας, που ξαναγεννάει, που η λέξη όσο και να χρησιμοποιηθεί παραμένει ζωντανή και φρέσκια, που οι κανόνες της αγοράς, όσο και να προσπαθήσουν να αλλάξουν τις λέξεις, αυτή θα μείνει εκεί, ακλόνητη, αναντικατάστατη.
Διάβασα την περασμένη Κυριακή μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη ενός Γάλλου διανοούμενου που μιλούσε για την σημερινή νεολαία. Με απτά επιχειρήματα παρουσίαζε την διαφορά των νέων απέναντι στην εξουσία, και την οικογένεια σε σχέση με παλαιότερα χρόνια. Κατέληγε σε ένα απαισιόδοξο συμπέρασμα: «οι νέοι δεν κάνουν τις προβλεπόμενες ρήξεις και αφομοιώνονται πολύ πιο εύκολα από τις προηγούμενες γενιές, από το υπάρχον σύστημα».
Ευτυχώς όμως, που οι νέοι ερωτεύονται όπως παλιά και όπως παλιότερα και αυτό παραμένει μια σταθερά, που εγγυάται ότι ο κόσμος, όσο και να προσπαθούμε δεν μπορεί να παραμείνει ίδιος…