Τελευταία σελίδα αριστερά

Η επανάληψη αυτή την εποχή, δημιουργεί μια στασιμότητα απαραίτητη, για να καθηλωθεί ο χρόνος   σε επίπεδα   τέτοια, που ακόμα να   μας δημιουργεί προσδοκίες. Όσο και αν προσπαθώ να τον   ξεγελάσω ,    ξεκινώντας από το ένα,   έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω. Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και όσο υπάρχει πρέπει να είναι πλήρης, όχι ημερών, αλλά   στιγμών. Να τον σταματήσουμε   το χρόνο δεν μπορούμε,   μπορούμε όμως, να τον ξεγελάσουμε. Από το   Μάη αρχίζει το μέτρημα. Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε, αυτό που ξέρουμε καλά. Με στιγμές μάθαμε να μετράμε τη ζωή μας, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες. Από το Μάη αρχίζει το μέτρημα,   και οι μνήμες   κάνουν κύκλους, γίνονται χρόνια. Αυτά είναι που μας βαραίνουν και ό...

Θα συνεχίσουμε… Όχι από εκεί που μείναμε, αυτή η ιστορία δεν έχει στάσεις,   δεν κάνει διαλείμματα,   λειτουργεί όσο και η ζωή, όσο και η καρδιά. Άντε λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά, λειτουργεί όμως. Μια φορά να   σταματήσει,   θα είναι η πρώτη. Και η τελευταία.         Χρειάζομαι και άλλες λέξεις,   όσο και να συμπυκνώνω δεν   αρκούν.   Μπορεί το παράπονο να   τα σκέπασε όλα, μπορεί να τα πλάκωσε   με   δέκα μέτρα χιόνι, χιόνι όμως, λειώνει. Κάποια στιγμή   έρχεται ο εαυτός μου, εκείνος ο αυστηρός,   γυμνός από δικαιολογίας     και ζητάει τα άδικα του.   Απελευθερωμένος από το βάρος, με το «Εγώ» να έχει γίνει χαλκομανία, τον στήνει στα δέκα μέτρα και τον πυροβολεί, τον άλλον, εκείνον τον   οπλισμένο με παράπονο,     τον θριαμβευτή της πρώτης μάχης, τον   καλά κρυμμένο στα βάθη της μοναξιά του.   «Ο πιο καλός μου φίλος κι ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτό...

Λόγος αφαιρετικός όχι από τσιγκουνιά. Από ανάγκη να πούμε περισσότερα. Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Με παλαιότερα κείμενα ξεγελώ απουσία. Και όσο η οθόνη, παίζει παρελθόντα χρόνια, μαζεύω μαζεύω, για ταινίες προσεχώς. Με κοκκινίζω για να μη με χάσω. Κάθε επανάληψη, ακόμα και να μην της λείπει ούτε γράμμα, δεν είναι ίδια. Ημέρες επαναπροσδιορισμού,   αυτές   της κρίσης. Της κρίσης μιας κοινωνίας που βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξαθλίωση. Επαναπροσδιορισμού της θέσης μας και της στάσης μας, απέναντι στον εαυτό μας πρωτίστως. Να πονέσουμε για να νοιώσουμε. Να εκπαιδεύσουμε τα αισθήματά μας, σε συνθήκες δυσκολίας, γιατί οι ευκολίες που μας μπαστάρδεψαν και μας έβγαλαν από το δρόμο των κατακτήσεων, ανήκουν στον παρελθόν.   Νοιώθω μέσα απ’ αυτό το κοκτέιλ συναισθημάτων, ν’ αφαιρώ εγωισμό, να μη με ακολουθούν δικαιολογίες σε κάθε απόπειρα καταλογισμού ευθυνών προς τον εαυτό μου. Να γίνομαι πιο ελεύθερος και ο αέρας της εισπνοής να φ...

Όταν ξεκίνησα αντίκρισα ένα ποταμό.   Σ’ αυτόν   τον τόπο, μπορεί να έλειψε το ψωμί και η ελευθέρια, το τραγούδι όμως πάντα μας ζέσταινε. Μας μεγάλωσαν τα τραγούδια,   κάποια απ’ αυτά μας σημάδεψαν, γιατί δεν ήταν μόνα τους, ήταν κομμάτι της ζωής μας. Έντυσαν γεγονότα, έβαλαν ήχο στις σιωπές, έγιναν ύμνοι προσωπικοί με αξία εθνική για τον καθένα.   Τα τραγούδια,   μας ψυχανάλυσαν, σκάλισαν μέσα μας   κάτι αδιευκρίνιστο   και χάραξαν καινούργιους δρόμους για τη ζωή. Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη,   κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος   έγινε φιλί, έγινε   βλέμμα, έγινε συνάντηση   και χωρισμός,  έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωριστό για τον   καθένα.   Έγινε επιτυχία. Είναι δικά μας τα τραγούδια όταν φύγουν από τα χέρια των δημιουργών,   γίνονται τραγούδια της παρέας, της μοναξιά μας, της θλίψης μας. Το ίδιο τραγού...