Τελευταία σελίδα αριστερά

Η πόλη κόλαση. Οι παραλίες αποτελούν επιπλέον μια δοκιμασία. Πάντα τέτοιες μέρες γεννιέται η απορία. Που πάνε όλοι αυτοί; Παρατηρώντας όσο γίνεται από πιο μακριά, αυτούς τους δύστυχους εκδρομείς, νοιώθουμε ευτυχείς, που ξέρουμε τα κατατόπια. Ναι, υπάρχουν κάποιοι στον πλανήτη που δουλεύουν Αύγουστο. Ιδίως στα νησιά. Αλλά, δεν ζηλεύουμε, δεν φθονούμε. Διαβάζοντας την τελευταία σελίδα αριστερά της ελευθεροτυπίας (2 – 8 – 2008) το άρθρο του συμπατριώτη μας Ευγένιου Αρανίτση παρηγορήθηκα. Είμαστε από τους τυχερούς, απ’ αυτούς, που μπορούν ακόμα να μην φεύγουν για το πουθενά, που την στάση την κάνουμε κίνηση. Είμαστε στη θέση του θεατή καλοκαιρινών περιπετειών, απελπισμένων φυγάδων, που αποδράσανε από την κόλαση χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Παρηγορηθείτε: Στη γλώσσα του σώματος χρωστάμε συμπεράσματα εκατό τοις εκατό αδιάψευστα, μεταξύ των οποίων και η διάγνωση του πανικού κατά τη μετακίνηση των πληθυσμών από τις πόλεις προς τα θέρετρα, όταν δίνεται το πράσινο φως για τις λεγόμενες...

Το παρακάτω απ’ το διαδίκτυο, δε είμαι μόνο εγώ, που έχω έμμονες με το χρόνο, ο Ρόμπερτ Κάπλαν σtο βιβλίο του « 1959: Η χρονιά που όλα άλλαξαν» καταγράφει τα σημαντικά γεγονότα που χωρίς αυτά θα ήταν αλλιώτικος ο κόσμος. Πάλι για τους πενηντάρηδες θα μας γράψεις, όχι, δεν έχει σχέση με την ηλικία, έχει με το σωτήριο έτος 1959, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η χρονιά που «άλλαξαν τα πάντα» είναι τελικά η χρονιά της γέννησης των φετινών πενηντάρηδων. Η χρονιά μου. Στις 2 Ιανουαρίου 1959, ένας σοβιετικός πύραυλος που μετέφερε τον διαστημικό βολιστήρα Λούνα 1- γνωστό και ως Μechta, «το όνειρο»- εκτοξεύτηκε από το Κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ του Τιουρατάμ, στο Καζαχστάν, ανέπτυξε ταχύτητα 11,2 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο (που είναι γνωστή ως «ταχύτητα διαφυγής»), πέρασε τη Σελήνη και ξέφυγε από την τροχιά της Γης. Ήταν η πρώτη συσκευή που είχε κατασκευάσει ο άνθρωπος και περιστρεφόταν γύρω από τον Ήλιο μαζί με άλλα ουράνια σώματα. «Πρόκειται για ένα σημείο καμπής στην ιστορία του ηλιακού συστήμα...

Αύγουστος γαρ και ο χρόνος, ακόμα και αν περισσεύει, δεν είναι κατάλληλος για δημιουργία. Πολύ θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω και άλλον. Με κούφανε η τηλεόραση. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Ευτυχώς που δεν έχουν αποδέκτη το χαρτί, διαφορετικά ο Αμαζόνιος θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος. Θα ταμπουρωθώ στη σιωπή και σήμερα με την προσδοκία, να εμφανιστούν οι ποιητές, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Θα συνεχίσω με τα Αυγουστιάτικα περιμένοντας να δροσίσει… Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπα...