Τελευταία σελίδα αριστερά

Ποιος θα το πίστευε... Μεγάλη Παρασκευή, σαν μεγάλη Παρασκευή. Νεκρική σιγή. Περπατούσα στην άδεια πόλη. “Είσαι ευχαριστημένος τώρα;” Μ ου φώναξε ένα ς κορωνοϊός που περνούσε από δίπλα μου. “ Και στο λέω εσένα γιατί πριν τέσσερα χρόνια, έγραφες μύδρους για το κερκυραϊκό Πάσχα. “Τα ξέχασες;” Φυσικά και δεν τα ξέχασα, τα ίδια θα έγραφα και σήμερα αν δεν είχες εισβάλει στη ζωή μας και δεν είχε νεκρώσει η πόλη μου. Φυσικά και δεν είμαι ευχαριστημένος μ ’ αυτήν την εικόνα, μου προκαλεί θλίψη η ερημιά, όπως μου προκαλούσε θλίψη και οργή η παράνοια των εορταστικών εκδηλώσεων που ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν θα διαλέξω ανάμεσα στην ερημιά και στην παράνοια, δεν είμαι ανάμεσα σε εκείνο ή σε τούτο, θέλω να ζήσω την κατάνυξη των ημερών, με το βάρος της παράδοσης, τις λ ιτανείες, τις λατρευτικές τελετές, τα έθιμα και τις εκδηλώσεις, που συνθέτουν το μοναδικό κερκυραϊκό Πάσχα. Το δικό μας Πάσχα. Το Πάσχα, που αποτελεί εμβληματικό στοιχεί...

Το μείζον πρόβλημα πλέον που απασχολεί την τοπική κοινωνία είναι αν θα γίνει η περιφορά του Αγίου το Μ. Σάββατο. Πολ ιτικοί , αυτοδιοικητικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί και κοινωνικοί παράγοντες, από τους ομογενείς, τους προσκόπους μέχρι τους “ταμ έ νους” έχουν ξεσηκωθεί και με διαβήματα στην κυβέρνηση, ζητούν να υπάρξουν παρεκκλίσεις και εξαιρέσεις, στην τήρηση των περιοριστικών μέτρων για την Κέρκυρα, τις ημέρες του Πάσχα. Αν ρωτούσα ν τον Άγιο και αν μπορούσε να τους απαντήσει, επειδή υπήρξε ένας αγνός και ταπεινός άνθρωπος και όχι Ν ιοράντες, είμαι σίγουρος , ότι θα τους έλεγε: “ αφ ή στε με εδώ παιδιά μου αυτές τις δύσκολες ώρες και μείνετε και σεις στα σπίτια σας, μέχρι να περάσει αυτός ο εφιάλτης που ζει η ανθρωπότητα” Ακριβώς , μέχρι να περάσει , αυτός ο εφιάλτης, υπάρχουν και άλλες μέρες να γίνει η περιφορά του Αγίου και μάλιστα με την συμμετ οχή των πιστών. Δεν κινδυνεύουν τα έθιμα , αν για κάποιο πολύ σοβ...

Εδώ στην ερημιά μας, όσο και αν προσπαθούμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης, μας ξεφεύγει κάπου το μυαλό και μας τρομάζει. Είναι μέρες που με βασανίζει: θα κυκλοφορούμε σαν αστροναύτες πλέον στη γη. Η μάσκα θα γίνει απαραίτητο αξεσουάρ όχι για τα καρναβάλια αλλά για κάθε μας έξοδο. Αρκετές φορές χρησιμοποιώ την υπερβολή για να τονίσω την πραγματικότητα. Ποτέ όμως η υπερβολή, που προηγήθηκε, δεν θα μπορούσε να αποδώσει την σημερινή εικόνα. Σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια είχα την ευχέρεια της υπερβολής, που έμπαινε σαν προφητεία για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που ήταν απίθανο να συμβούν για να μην συμβούν τα προβλέψιμα. Πήγαν όλα «στον κουβά». Ποια προβλέψιμα και ποια χειρότερα. "Χείρου χειρότερα" Διάβαζα σήμερα ότι ιός εξαπλώθηκε αστραπιαία εκεί που υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη, και μεγάλη διασύνδεση με άλλες χώρες, και αυτό είναι πασιφανές, η ανατολική Ευρώπη μετράει ελάχιστα κρούσματα. Ας μην μην ξεχνάμε ότι μας ήρθε από την Γιουχάν, μι...

Στο κλίμα των ημερών, γιατί η επικαιρότητα αδυνατεί, να καλύψει τις μνήμες, άλλωστε το Πάσχα δεν είναι αυτό που θα ζήσουμε, αλλά αυτά που έχουμε ζήσει. Προσδοκώ ανάσταση νεκρών θα ακουστεί πάλι το μεγάλο Σάββατο στις χωρίς πιστούς εκκλησίες. Τι προσδοκίες και αυτές, αλήθεια το φαντάζεστε; Σε ποια γη να χωρέσουν και τα μεταλλαγμένα που να φτάσουν για να σιτιστούν; Διάβασα μια προσδοκία κάπου, που εμπεριέχει αρκετή δόση ρεαλισμού, αφού πριν την καλέστρα έχει κάνει αρκετό ξεσκαρτάρισμα. Εγώ λέει αν μου έπεφτε λόγος, θα καλούσα πίσω όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν, εκείνους που έφυγαν νέοι και ανερώτευτοι, αυτούς που πάγωσαν πριν γελάσουν, τους ανθρώπους που δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ, δεν αγάπησαν, δεν αγαπήθηκαν, που από φιλί ξέρουν μόνο της μάνας τους στο κρύο μέτωπο τους. Οι άλλοι που έκαναν – όπως και αν τον έκαναν - τον κύκλο της ζωής τους, ας μείνουν να ησυχάσουν και ας μας φυλάνε. Έτσι και αλλιώς την Παρασκευή το βράδυ, στο αεράκι του επιταφίου, θα σκύψουμε πλάι το κεφάλι και θα κλάψο...