Τελευταία σελίδα αριστερά

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω το Σαββατοκύριακο επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Αύξηση του χρόνου εργασίας, μείωση των μισθών, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φορολογίας, αύξηση των βασικών προϊόντων διαβίωσης, αύξηση της βενζίνης, αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης. Ένα ποτάμι που μας πνίγει και εμείς με σταυρωμένα τα χέρια περιμένουμε. Τι περιμένουμε; Αδιευκρίνιστο. Έχουμε γερμανική κατοχή, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τον τρίτο παγκόσμιο σήμερα τον ζούμε και πάλι με τους γερμανούς Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία. Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι...

«Το έβαλε ο θεός», οι αιώνια ερωτευμένοι με τη μαγεία του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι υπάρχει, αγνή, ολοζώντανη, στρογγυλή, απρόβλεπτη, όσο η εικόνα του χθεσινού παιγνιδιού, ΑΕΚ - Παναθηναϊκού, για το Κύπελλο Ελλάδος. Είχαν συμπληρωθεί τα λεπτά της καθυστερήσεως, ένα φάουλ από το κέντρο του γηπέδου και η μπάλα πεφταστέρι, λάμπει ψηλά στον ουρανό, διαγράφει μια καμπύλη τροχιά και χάνεται στο βάθος της εστίας του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού. Το πράσινο έγινε κίτρινο στα πρόσωπο των παικτών και του φιλάθλων του τριφυλλιού. Η Απογοήτευση των Αεκτζήδων, σε κλάσματα δευτερόλεπτου έγινε πανηγύρι. Η μπάλα καταργεί κάθε νόμο των πιθανοτήτων και στέλνει την ΑΕΚ στους τέσσερις του κυπέλλου Ελλάδος Αυτή είναι η δύναμη του ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η δύναμη του παιγνιδιού, όπως θέλουμε εμείς να το βλέπουμε. «Πριν από εφτακόσια χρόνια» γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος «ο Εδουάρδος B’, o βασιλιάς της Aγγλίας, την έθεσε εκτός νόμου. Ο Σαίξπηρ τη διακωμώδησε. Οι «διανοούμενοι» της επιτέθηκαν με μίσος...

Όταν το τυπικό της υπόθεσης, επιχειρεί να υπερκεράσει την ουσία, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Σε μια χώρα παραδομένη στους δανειστές της. Σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, αφού οι όποιες αποφάσεις, δεν αντιπροσωπεύουν, τη λαϊκή βούληση, αλλά υπαγορεύονται από ξένα κέντρα… Μας πειράζει η ντουντούκα; Μας πειράζει η αντίδραση για την δραματική κατάσταση στην παιδεία, που αντιμετωπίζεται σαν να μην υπάρχει; Μας πειράζει η απεργία των φαρμακοποιιών και των εργαζόμενων στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας και δεν μας πειράζει, που ο κόσμος μένει απαθής και δεν βγαίνει μαζικά στους δρόμους, όπως στην Αίγυπτο, να δείξει την αντίδραση του, σε αυτό το καταπιεστικό καθεστώς που βιώνει η χώρα; Το χειρότερο δεν είναι κάποιες φωνές αντίδρασης, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Το χειρότερα είναι ο εθισμός στο άδικο. Και είναι άδικο προβλήματα ζωτικής σημασίας να περιμένουν την σειρά τους. Είναι άδικο ο τύπος να προηγείται της ουσίας. Είναι άδικο την ετοιμοθάνατη παιδεία να την αφήνουμε να περιμένει. «Γι’ α...

Το 1991 είχα διαβάσει ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Ο δήμιος του ερωτά». Το αγόρασα, τότε για το σεξουαλικό του περιεχόμενο, με ενθουσίασε και ακόμα το μνημονεύω. Έχουν περάσει πολλά χρόνια. «Το τείχος έπεσε, η Σοβιετική Ένωση έγινε κομμάτια, η λωρίδα της Γάζας και το Κυπριακό δεσμός γόρδιος, η Αίγυπτος οσονούπω αλλάζει σελίδα, οι μεγάλοι έρωτες πια ντεμοντέ, οι ιδεολογίες «φούσκα» στο χρηματιστήριο, ο Θεός ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά, κι εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου καλά τώρα τελευταία. Να είναι «τα δεδομένα της ύπαρξης», που ούτως ή άλλως όλοι κάποια στιγμή αντιμετωπίζουμε; Να ’ναι η παράδοξη και σχιζοφρενής εποχή που μεγαλώνει τις ρωγμές εντός μας; Το αναπόφευκτο του θανάτου; Η φτηνή ανθρώπινη ζωή; Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία; Η έλλειψη νοήματος; Ζούμε σε καταθλιπτική εποχή. Όλοι το αναγνωρίζουν. Και ο Αλμπέρτ Καμύ όταν έγραφε τον «Μύθο του Σίσυφου», πρώτος, το είχε διαγνώσει: Ο εικοστός αιώνας είναι ο αιώνας του άγχους. Κι ο εικοστός πρώτος, θα είναι ο αιώνας της κατάθλιψης. Όλα μάταια. Τ...

Για χρονογράφημα ξεκίνησα, πολύ γρήγορα όμως τα παράτησα. Το απελευθέρωσα από τη φόρμα, του έλυσα τα δεσμά από τα στενά όρια του νησιού. Το απέτρεψα από κακές παρέες με τους πρωταγωνιστές της τοπικής πραγματικότητας, που ειλικρινά καθόλου δεν εμπνέουν. «Ένα ελεύθερο θέμα για σήμερα», όπως μας έλεγαν στο σχολείο, ανάλογα τη διάθεση και τα ερεθίσματα από το παγκόσμιο χωριό και πάνω απ’ αυτό. Αυτό προσπαθώ κάθε μέρα, ικανοποιώντας πρωτίστως το δικό μου «θέλω να τα πω» με την ελπίδα πάντα, πως ίσως κάπου συναντήσω κάποιους της παρέας. Γιατί, στην πραγματικότητα, το χρονογράφημα είναι η γέφυρα που περνά πάνω από την ξεραΐλα της βιασύνης, της προχειρότητας, της αδιαφορίας και ελαφρότητας που συχνά χαρακτηρίζει την είδηση, το καθημερινό ρεπορτάζ, το πολιτικό άρθρο και καταλήγει στο πιο πλούσιο πνευματικό έδαφος της ευρηματικότητας, της ενδελέχειας, της βραδύτητας, της φαντασίας - σε ό,τι δηλαδή αγγίζει τη λογοτεχνία. «Όμως το χρονογράφημα», όπως λέει ένας βραβευμένος χρονογράφος «α...