Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν είναι η καλύτερη μέρα για να γράψω. Τι να πω. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί, εμένα συχνά, με αποσυντονίζει η βλακεία. Μιλάς στο ντουβάρι τι απάντηση να περιμένεις; Είμαι οργισμένος, όλο πιο συχνά συμβαίνει τελευταία, και συγχρόνως ανήμπορος να ανοίξω το στόμα μου, αφού είμαι βέβαιος πλέον, ότι όσα λόγια και αν επιχειρήσω, στο τέλος απ’ αυτά που θα ακούσω όχι μόνο κουφαθώ αλλά και θα βουβαθώ. Ας μην συνεχίσω γιατί ξυπνάνε μέσα μου δολοφονικά αισθήματα, όπως «άπαντες στην πλατεία», στην προκειμένη περίπτωση οι βλάκες, το ερώτημα είναι τι να τους κανείς μετά και η απάντηση: να συνηθίσω να ζω και με τους βλάκες. Τέλος. Αν έγραφα σήμερα εκεί θα κατέφευγα στο τυφλό σύστημα επαφής της Κικής. Σε προσκυνώ, γλώσσα, πολλά τα θαύματα σου. Επί κυμάτων σφοδράς εποχής βαδίζουσα - ην γαρ ενάντιος της αλαλίας ο άνεμος - σώα βγήκες στην ακτή και άρθρωση εμφύσησες σε μερικούς τουλάχιστον λόγους κακοποιούς που εξεβίαζαν την επαφή μας να σιωπά. Οι υπόλοιποι δεν πίστεψαν. Έμειναν μέχρι τέλους βουβ...

Είπαμε, ένα δευτερόλεπτο, ο φετινός Ιούνιος όμως τίναξε την μπάγκα στον αέρα. Μόλις ένοιωσε λίγο πιο βιαστικό τον ήλιο, βάλθηκε να τον ξαποστείλει. Είναι, ευτυχώς μικρής διάρκειας, η αυτοκαταστροφική αντίδραση του χρόνου, όταν αρχίζει να μετράει ανάποδα. Μην ανησυχείτε μόλις το συνειδητοποιήσει, θα δεχθεί την σταδιακή αναχώρηση. Είπαμε να αφαιρέσουμε τα περιττά για να μειώσουμε το βάρος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γκρεμίσουμε τα τείχη. Τα θεόρατα τείχη, που εδώ και πολλά χρόνια ύψωσα για να ορίσω τον κήπο του Είναι μου, ώστε βλέποντας τους άλλους, να τους αποκλείω πλήρως και να τους κρατάω άλλους, θα μείνουν απόρθητα, όσο οι βίδες μου κρατούν, και δεν μου επιβάλουν ανούσια ταξίδια. «Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου». Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδρανώς. Το κράτος μπορεί μόνο να με θέλει για κάποια δράση, αν εγώ αρνούμαι να δράσ...

Μπορεί ο Αλέκος Αλαβάνος να μιλάει για συλλογικές ηγεσίες και να δείχνει την αποστροφή του στα αρχηγικά κόμματα, η παρουσία του όμως και η πορεία του, για μας που τον παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια, δείχνει ότι αριστερά στο πρόσωπο του βρήκε τον ηγέτη, τον ηγέτη που δεν διστάζει τα κάνει ρίξεις επιβεβαιώνοντας τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα του χώρου στο οποίο ηγείται. «Ο Αλαβάνος κάνει την διαφορά» έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, και η διαφορά είναι μεγάλη με την μικροκομματική αντίληψη που φρενάρει και περιχαρακώνει τον χώρο της αριστεράς. Το ενδεχόμενο της παραίτησης του, στεναχώρησε και τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ακόμα και η ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού, ένοιωσε για λίγο ορφανή. Ο Αλαβάνος ευτυχώς δεν παραιτήθηκε. Έμεινε για να παλέψει να κάνει πράξη αυτά που ξεκίνησε. Οι ευκαιριακές συμμαχίες ποτέ δεν ωφέλησαν και ο Αλαβάνος ποτέ δεν σκέφτηκε, ότι όλα αυτά τα διαφορετικά αριστερά σχήματα που φιλοξενεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ευκαιριακή συμμαχία. Δεν σκέφτηκε ο Αλ...

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Για τον Ιούνιο μιλάω. Πολλές φορές η στήλη, όταν ανακαλύπτει κάτι, δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της. Και εγώ άργησα να ανακαλύψω τον Ιούνιο. Έφτασα πενήντα, και όσο ανέβαινα σπατάλησα το χρόνο, τώρα που άρχισαν οι μέρες να μικραίνουν, για να ακριβολογώ από την ερχομένη Πέμπτη θα αρχίσουν, η ανάγκη της οικονομίας μπαίνει σιγά σιγά και βασανιστικά στην ζωή μου. Αυτές οι μέρες είναι ο θρίαμβος, η δόξα και η δύναμη του Φωτός. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως, πολύ φως. Παράταση ζωής, αυτές οι πρόσθετες ώρες, πριν από τη δύση. Θερινό ηλιοστάσιο. Ατελείωτη μέρα κι ατελείωτη νιώθεις τη ζωή. Ο Σεφέρη έγραφε: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός». Μόνον αυτός; Όλοι μας. Πλασμένοι από φως και ύλη - όσο περισσότερη ακτινοβολία δεχόμαστε τόσο πιο ζωντανοί. Γεμίζουμε ενέργεια, σαν φωτοηλεκτρικά κύτταρα. Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάψει τα δόγματα, που μας νανούρισαν, επιβεβλημένη. Από την...