Τελευταία σελίδα αριστερά

  Δεν υπάρχει ούτε ανάσα δροσιάς για να περάσει  από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Πλάνο  από το «Τσάι στη Σαχάρα».  Τα κουνούπια με έχουν κάνει άθελά μου αιμοδότη. Κάτω από τον ανεμιστήρα ξαπλωμένος ανάσκελα, ακολουθώ τη φορά των πτερυγίων  και εστιάζω τη σκέψη μου στο κέντρο.  Αυτό που περίμενα τόσα χρόνια αυτό είναι;   Όλη αυτή η φασαρία για «πρώτη φορά αριστερά»  αυτό ήταν; Δεν θα ξεκολλήσω τα μάτια μου  από το κέντρο του ανεμιστήρα αν δεν πάρω μια απάντηση. Έβαλα ένα παράδειγμα στην άκρη  του ενός πτερυγίου  και άρχισα υπομονετικά να λύνω την εξίσωση. Το ποντικάκι – χάριν πειράματος το ζώο – άρχισε  ν’ αλλάζει συνεχώς θέσεις , ακολουθώντας  τη φορά των πτερυγίων. Και εκεί που άρχισε να λύνεται η απορία , άλλαξε πορεία . Πηδούσε με χάρη προς όλες τις κατευθύνσεις  και μου έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα . Το μόνο που μπορούσα με βεβαιότητα να συμπεράνω  ήταν η χαρακτηριστική  αστάθεια στη διαδρομή του ...

Του φεγγαριού το παρακάτω. Δυστυχώς όχι από εκείνες τις «νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά…»     από εκείνες τις νύχτες που το φεγγάρι σε πήρε με κακό μάτι από την αρχή.   Η συνέχεια αναμενόμενη. Το τέλος είναι μεταξύ φωτιά και πάγου έγραφα. Διάλεξε... Πουθενά δεν χωράω … πουθενά, που να με πάρει… είναι και αυτό το γαμημένο φεγγάρι από πάνω μου, έτοιμο να με πνίξει. Όχι δεν παραδίδομαι σε κανένα φεγγάρι. Ούτε σε δεκατρία, ούτε στα μαύρα του έρωτα. Ούτε στην αποψινή Πανσέληνο, που πάντα τέτοια εποχή, μου την έχει φυλαγμένη. Δεν σου είπα να μη γράφεις θυμωμένος… λεβέντη μου; Με τον εαυτό μου η διένεξη, που αυτές τις μέρες με προδίδει. Από ότι φαίνεται δεν θα ξεμπερδέψω εύκολα μαζί του. Ας τα ρίξουμε απόψε όλα στο πάτο του ποτηριού, αυτού του ποτηριού, που ανταποκρίθηκε στη συνέχεια της βραδιάς, μπας και πνιγούν. Πόσο όνειρο σπατάλησα; Πόση ζωή ξόδεψα; Και σε όλα, μια απάντηση πια χωρά. Δεν ήταν. Νικήθηκα. Ναυαγός εκ των προτέρων. Δέθηκα σε ό,τι δεν πίστεψες. Δ...

Ζέστη, υγρασία και Δευτέρα πρωί. Φονικός συνδυασμός!  Μην δίνεται σημασία. Μην τρομάζετε, το παραμιλητό της ζέστης είναι, όχι κάτι ποιο σοβαρό. Οι διεκδικήσεις που επανέρχονται στο προσκήνιο, στην εποχή μας την άκρως βιαστική, δεν ζητούν ούτε ένα ευρώ, μόνο χρόνο, πολύ χρόνο. Λίγο πριν τελειώσει  το καλοκαίρι να φυλάξουμε κάποιες μνήμες, μπορεί να μας χρειαστούν. Για άλλη μια φορά άφησα, τους δικούς μου φόβους, για να μπω στους φόβους των άλλων, όμως άλλαξαν οι εποχές. Μεγάλωσαν! Κάποιοι μου λένε πως δεν έχω φιλοδοξίες. Έχουνε δίκιο, η μόνη φιλοδοξία μου είναι, να μην είμαι απολύτως τίποτα. Σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε με την ελπίδα να καταφέρουμε «Κάτι». Τον Αύγουστο του 15 έγραψα το παρακάτω. Το θέλω  και σήμερα. Και επειδή ο Αύγουστος θέλει αλήθειες, θα πω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν θα με καταλάβει.   Φώτα μουσική και πάμε... να ζήσουμε μια νύχτα μαγική.  « Τον Αύγουστο που μου χρωστά τον ξέχασες…» Και τώρα, απόψε, ...

Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες, δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή. Και πάλι απ’ την αρχή «Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο για το τραγούδι, γι’ αυτό που συνηθίζουμε να λέμε έγινε επιτυχία. Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος. έγινε φιλί, έγινε βλέμμα, έγινε συνάντηση και χωρισμός, έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωριστό για τον καθένα. Έγινε επιτυχία. Το παράτησα πέρυσι το θέμα με το τραγούδι, γιατί πρέπει να γίνει βιβλίο, τι λέω, βιβλία και ο χώρος και ο χρόνος, που είχα στην διάθεση μου, ούτε ένα ποτήρι με νερό δεν μπορούσαν να γεμίσουν. Όταν ξεκίνησα αντίκρισα ένα ποταμό....