Τελευταία σελίδα αριστερά

Ο τόπος μας επαναφέρει, και μην νομίζεται ότι θέλω να προσθέσω μια φωνή διαμαρτυρίας. Από αγάπη το κάνω όταν σκληραίνω τις λέξεις. Είμαστε ένας μικρός τόπος, με ανθρώπους ανασφαλείς, κληρονομιά αιώνων σκλαβιάς, επιδρομών και καταπίεσης. Η έλλειψη σιγουριάς οδηγεί σε μια υπερβολική και αναγκαστική υπερτροφία του εγώ. Το εγώ νιώθει διαρκώς πως κινδυνεύει, οι μηχανισ μοί αυτοπροστασίας θριαμβεύουν, ο εγωισμός γίνεται μέθοδος επιβίωσης. Όσους κύκλους και να κάνουμε όμως, όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε νοερά, από τον μικρόκοσμο μας, η δίνη της καθημερινότητας, μας ρίχνει στην βαθιά λακκούβα της βάσης μας. Ακόμα και σήμερα, που έχουμε δικτυωθεί με τον κόσμο όλον, η πραγματικότητα έχει τη δική της δυναμική. «Το είδα με τα μάτια μου» λέμε και όχι στην τηλεόραση, γιατί εκεί δεν μπορούμε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες. Δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον τόπο, ο πόνος εδώ είναι ζεστός. από την στιγμή που πέρασε τα χωρικά μας ύδατα η οικονομική κρίση, άρχισε να γίνεται κατανοητή. Τ...

Είναι από τις μέρες που δεν γράφεις για κανέναν και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες λέξεις, κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, είναι αυτοί που εύκολα θα τις ξεμπερδέψουν. Κάτι μου κάνει το φεγγάρι. Όχι και λυκάνθρωπο βρε αδελφέ, απλά με αναστατώνει τόσο, ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απ ορία της ύπαρξης. Απόψε το φεγγάρι με πήρε με κακό μάτι. Στέκεται από πάνω μου έτοιμο να με πνίξει. Όχι δεν παραδίδομαι σε κανένα φεγγάρι. Ούτε σε δεκατρία, ούτε στα μαύρα του έρωτα. Ούτε στην αποψινή Πανσέληνο, ένα παράπονο εκφράζω. Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως εκείνου του χρόνου της σιωπής, δίκαιο! Απαλλαγμένος από σκοπιμότητες περιμένεις. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Αλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον άλλο, αλλά από μια φεγγαρόλουστη μέρα του...

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα το τελευταίο διάστημα, αλλά δεν αντέχω... Τρέμουμε τον Κορωνοϊό και αδιαφορούμε που ο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα ξερνάει καρκίνο. Ένα κορυφαίο γεγονός που έχει να κάνει με την υγεία των κατοίκων του νησιού μας, περνάει και χάνεται με την πρέπουσα απάθεια, που χαρακτηρίζει μια κοινωνία που έχει κάνει σημαία της το “μακριά από μας” Όπως έγραφα και παλαιότερα μην νομίζετε ότι το Τεμπλόνι  είναι στις μακρινές Ινδίες. Εδώ πιο κάτω είναι, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη μας “με ανοιχτά σύνορα από αέρος” για να κυκλοφορούν ελεύθερα τα θανατηφόρα αέρια προς όλες τις κατευθύνσεις του νησιού μας και ακόμα παραπέρα. Το δράμα στην πολύπαθη περιοχή του Τεμπλονίου και στην ευρύτερη περιοχή δεν έχει τέλος. Και μην νομίζετε ότι προσωρινή μεταφορά εκτός νησιού θα λύσει το πρόβλημα. Πέρα που δείχνει την παραίτηση μιας κοινωνίας στη προσπάθεια να βρει όλα αυτά τα τα χρόνια μια λύση, για τα δικά της απορρίμματα, εκεί κάτω από το χαλί βρίσκετα...

Μια ερωτική ιστορία – ισχυρίζεται ο Κοέλο – κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά του κόσμου, η πεμπτουσία όμως βρίσκεται στο φινάλε. Αυτό περισώζει τη λύπη κι έτσι μπορεί και την κάνει νοσταλγία. Εκείνο που επιβάλλει τη μοναξιά και έτσι μπορεί να τη κάνει ανάμνηση. Αύγουστος από σήμερα να μας τρελαίνει τα μυαλά, να τα κουνάει από τη λάθος θέση τους. Αύγουστος με σκέψεις φθοράς να μας κυκλώνουν. Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτ ές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Όταν είμαι καλά ξεχνιέμαι, χαλαρώνω, έχω την ψευδαίσθηση που πάντα ήτανε έτσι και πάντα έτσι θα είναι. Χρειάζεται κάτι στραβό κάθε φορά για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Τελικά μάλλον εγώ πρέπει να καθαρίσω. Ν’ αφήσω πίσω μου όσα είναι πίσω μου, να βάλω μια τάξη στις ηλικίες μου, να σουλουπώσω λίγο το μυαλό μου. Ότι θα βρω για άλλη μια φορά τη λύση δεν υπάρχει αμφιβολία. Για άλλη μια φορά όμως είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τη χά...

Και σήμερα θα φροντίσω να μιλήσουμε για το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά. Επειδή “δεν υπάρχει ιδέα δίχως την ανάγκη να ντυθεί μια νεκρή σάρκα, αθανασία δίχως την ανάγκη ενός τάφου και άνδρας δίχως το Μνήσθητι μιας γυναίκας” γράφει η Ρέα Γαλανάκη, σκέφτομαι... το ίδιο θα ήμουν αν έβαζα σήμερα βενζίνη στα ρούχα μου και λαμπάδιαζα σε μια πολυσύχναστη πλατεία, διαμαρτυρόμενος για το συνεχές άδικο, με το να περιμένω μέχρι τα  βαθιά γεράματα να φύγω πλήρης ημερών; Ας ξεκινήσουμε από το τέλος: “Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα ήταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα χωρίς την αυτοκτονίας τους;” μας ρωτάει η φίλη μου η Ελένη σε ένα παλαιότερο κείμενό της. “Ο Χριστός χωρίς την σταύρωση του, η Μονρόε και ο Τζέιμς Ντην δίχως τα νιάτα αλλά με τα γεράματα τους; Ο Κένεντι χωρίς την δολοφονία του, η Μαρία Πολυδούρη αν τα είχε βρει με τον Καρυωτάκη και ο Καρυωτάκης αν δεν είχε μετατεθεί στην Πρέβεζα; Ο Μαγιακόφσκι χωρίς την Λίλια Μπρικ και την αυτοκτονία του, η Μαρία η Μαγδα...

Συνέχεια των επαναλήψεων...“Στην ταράτσα του Βοξ η Μελίνα θα παίζει τη Στέλλα. Ραντεβού θα σου δίνω στα σκαλιά του Εκράν, να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν...” Τα κείμενα δεν είναι μόνο άψυχες λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν, είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα, οι ιδέες, οι σκέψεις . Δεσμοί, σχέσεις , διαδρομές ανθρώπων. “Πάρε τη λέξη μου, δώσ’ μου το χέρι σου” Για τη συνέχεια έσκαψα βαθύτερα. Από το φωτεινό δωμάτιο τράβηξα πέντε λέξεις. Δεν θέλω να γράφω για όλα, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει ο μικρόκοσμος, που ζω. Θέλω να γράψω από εκεί ψηλά, που ίσα - ίσα τον διακρίνω, από εκείνο το σημείο που κάθε λεπτό νοιώθω αθάνατος. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο καθαρά χρώματα συγκεντρωμένα στον ορίζοντα, ακόμα και τα γκρίζα εξέπεμπαν μια παράξενη ένταση και κρατούσαν εξαίσια θέση μέσα στην χρωματική πανδαισία. Σαν ένα γλυκόπικρο παραμύθι να το πάρετε. Ένα παραμύθι ...