Τελευταία σελίδα αριστερά

Ένα χρόνο μετά τις ημέρες του εγκλεισμού, διαπιστώνω ότι το να ζεις με τον ιό είναι λιγότερο επώδυνο από το φόβο να τον περιμένεις. Κάθε απόγευμα θυμάμαι περιμέναμε το ανακοινωθέν για τα κρούσματα, τους νεκρούς και τους διασωληνομένους. Μέχρι που το συνηθίσαμε. Ήρθε και ο πόλεμος στην Ουκρανία και τελειώσαμε με τους γιατρούς και με αυτούς που έκαναν τους γιατρούς. Το παρακάτω από εκείνες τις μέρες του φόβου, που έκλεινα την τηλεόραση και ταξίδευα με αγαπημένα τραγούδια και παλιές φωτογραφίες. Προλογίζει ο Μάνος Ελευθερίου: «Ένα απόγευμα, που είχα πιει λίγο παραπάνω -για να μην πω ότι ήμουν εντελώς μεθυσμένος- κάθισα κι έγραψα! Εκείνη την εποχή διάβαζα ένα μυθιστόρημα του Γιάγκου Πιερίδη. Αφορούσε ένα ζευγάρι που είχε χωρίσει και συναντήθηκε μετά από χρόνια, κάτω από μία μαρκίζα μία βροχερή μέρα και σχεδόν δεν θυμούνταν ο ένας τον άλλο! Είχα κι εγώ μια εμπειρία: Βροχή κι εγώ στην Πανεπιστημίου βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο, τρέχω κάτω απ' τη μαρκίζα του ξενοδοχείου "Μετρόπολις...

  Σας έγραφα στο προηγούμενο για τον πόλεμο που βλέπουμε μέσα από τη τηλεόραση. Κλεισμένος στο σπίτι αναγκαστικά τουλάχιστον για πέντε ήμερες εξαιτίας του ιού, προσπαθώ να φαντασθώ μέχρι που μπορεί να φτάσει η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου. Μια τεράστια μηχανή προπαγάνδας δίπλα στα πεδία των μαχών επιχειρεί και πολλές φορές το κατορθώνει να παρουσιάσει μια εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τι υποκρισία θεέ μου. Πόσα ψέματα μπορεί να αντέξει ένας τηλεθεατής. Δεν σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα. Δυσκολεύομαι ακόμα περισσότερο αυτήν την περίοδο, γιατί μπροστά στα νεκροταφεία των λέξεων που δημιούργησε η ανυποληψία της πολιτικής, και της επικοινωνίας, χρειάζοντα...

Δημοσιεύτηκε στην αρχή της πανδημίας τότε που δεν γνωρίζαμε τι μας περιμένει. Δύο χρόνια μετά, με τον ιό να με έχει επισκεφτεί από χθες, το διαβάζω διαφορετικά. Ετοίμασα το σπίτι κατάλληλα για να με δεχτεί μόνον. Το φώτισα με κάθε είδους πολύχρωμα κεριά. Ένα στρογγυλό ασημί κομμάτι φωτός, από τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου, ξεχώριζε στο κέντρο της θάλασσας απέναντι, κάποιοι θα μπορούσαν να το εκλάβουν σαν σημάδι και να έδιναν τη δική τους μεταφυσική εξήγηση. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια συγκυρία φυσικών φαινομένων. Η μοναξιά του σπιτιού σε κάνει πρώτο μαθητή, διαβάζεις βλέπεις ταινίες, ακούς Χατζιδάκι και γράφεις. Μόνος στο σπίτι. Έχω την εντύπωση, ότι έζησα ανάποδα. Νομίζω ότι ξεκινάω τη ζωή μου από το τέλος. Νοιώθω λίγο - λίγο κάθε τέτοια ώρα, να αυτοκτονώ και να πενθώ τον παραλίγο θάνατό μου. Υπό το φως των κεριών, που αναδεικνύεται σιγά - σιγά, ύστερα από το βασίλεμα του ήλιου, σου γράφω εσένα φίλε μου, που έφυγες πριν 40 χρόνια. “Ξέρεις μεγαλώσαμε. Νοιώθω τη ζωή να μου ξεφεύ...

Πάντα έτσι συμβαίνει. Ο Μάρτης δεν φέρνει την άνοιξη, την αναγγέλλει όμως και περιμένει το χειμώνα να εκδηλώσει τους τελευταίους του σπασμούς. «Τι θέλω; Τη θέλω, ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς, όπως πρέπει να είναι μια ζωή, σε μια αέναη διαδικασία εναλλαγής, για να μπορείς να τη ζήσεις.» Για τη γυναίκα το έγραψα πριν επτά χρόνια 8 Μαρτίου σαν σήμερα. Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία Τι θέλω; Τη θέλω, να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων, για να δει τι ήταν. Να μην σκεπάζεται με το σύννεφο της ενοχής όσων δεν την πίστεψαν. Να μην είναι δική μου. Να είμαστε ένα. Τι θέλω; Τη θέλω χαρά γεμάτη, να μπορώ να της δώσω όσα δεν πήρα μέχρι σήμερα από μια ζωή. Να δω την αλήθεια της, που τη βασανίζει ακόμα σε λίγα τετραγωνικά, κάτω από τα «πρέπει» και τα «μη», να κάνει φτερά και να πετάξει. Θέλω το επόμενο, γιατί το τωρινό δεν της έπρεπε. Τι θέλω; Τη θέλω Ύμνο στην Ελευθερία και μ’ ένα κόκκινο καπέλο, τόσο κόκκινο, που να σκεπάζει όλο το γκρίζο.