Τελευταία σελίδα αριστερά

Εδώ σ’ αυτό το μικρό χώρο της στήλης κατοικώ. Εδώ ζω χωρίς τις προσωπίδες, που αναγκάζομαι κάθε μέρα να φοράω. Εδώ αναπνέω τον καθαρό αέρα, απαραίτητη προϋπόθεση, για να αντέξω τη μπόχα εκεί στον έξω κόσμο. Δεν είναι τα νέα μέτρα, δεν είναι η αναμονή των χειρότερων, είναι η εξαφάνιση κάθε χρονικού ορίζοντα. Δεν υπάρχει τελειωμός, ούτε στάση, ατέλειωτη ανηφόρα. Όταν συναντιούνται οι άνθρωποι κουνούν το κεφάλι, κανείς δεν αρθρώνει λέξη. Οι περισσότεροι δεν έχουν τι να πουν. Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να ζήσουν. Τι κάνουμε; Τι άλλο από μοναχικές πτήσεις. Αφού τόσα χρόνια δεν καταφέραμε, να συνεννοηθούμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε ατομικά, όχι για να επιβιώσουμε, αλλά για να κερδίσουμε τη ζωή. Όταν μιλάμε για εγωισμό της κοινωνίας, ο συλλογικός χαρακτηρισμός οδηγεί στον κατακερματισμό. Παρακολουθώντας τις προσπάθειες   τοπικών πολιτικών παραγόντων, με ματιά θετική, και διάθεση ερευνητική, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόνη...

Αυτοί που γράφουν κάθε μέρα θα με καταλάβουν, υπάρχουν μέρες που δεν σου χρειάζονται λέξεις, μπορεί καλύτερα να εκφραστείς, με   μια αποστροφή του προσώπου, μια ματιά, μια κίνηση του χεριού που δεν θα χαιρετάει, μια κλωτσιά, μια φτυσιά. Παραμονή εθνικής επετείου. Για άλλη μια φορά το μπλε μου φέρνει αποστροφή, αποστροφή για τα όσα προηγήθηκαν. Αποστροφή, που στο βωμό του εθνικού ιδεώδους,   εγκλημάτησαν , στέρησαν την ανθρώπινη ελευθέρια. Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας και οι αποχρώσεις του, του ουρανού. Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις.    Και όμως,   σ’ αυτήν την επέτειο   τιμάμε   τους νέους με τα «πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες ». Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές;   Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χ...

  «Όπως, κάποιοι εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω…» Και τι να πω;   Ξεκινάω καλοπροαίρετα, χωρίς υποψίες και σχεδόν πάντα συναντάω μικρές νοθείες. Ψέματα καλυπτόμενα με άλλα ψέματα, και πορείες χωρίς κανένα προσανατολισμό. Το χειρότερο; Δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν έχουν όνειρα, δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν συναίσθημα. Μια συνήθεια ακολουθούν. Τους είπαν ότι είναι σπουδαίο πράγμα η εξουσία και αυτοί γαντζώθηκαν, για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, να σκεπάσουν τις πομπές τους,  να ικανοποιήσουν   τα κόμπλεξ τους και την ανεπάρκεια τους.   Αυτά γενικά… Αν εδώ και κάποια χρόνια, εμείς οι «αιρετικοί» αμφισβητούσαμε το δημοκρατικό πολίτευμα, σήμερα στην πλειοψηφία του Λαού, έχει γίνει ολοφάνερο, ότι δημοκρατία δεν υπάρχει. Η   κρίση, που βιώνει με ιδιαίτερη σφοδρότητα η χώρα μας,   έσβησε και τις τελευταίες αμφιβολίες, σε όσους πίστευαν στην δημοκρατική λειτουργία. Πως αλλιώς από παρωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί μια κυβέ...

 Και εκεί   που περιμένεις κάτι να γίνει   για να κοπεί αυτή η πορεία προς την καταστροφή,   ακούς μια λέξη που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των θυμάτων και η απάντηση στο «από ποιους», σε γεμίζει απογοήτευση και   απαισιοδοξία.     Δυστυχώς έχει προηγηθεί εκπαίδευση μέχρι ανωτάτου βαθμού .Πες, πες, κάθε μέρα το συνηθίσαμε το έγκλημα. Το συνηθίσαμε το αίμα. Μας είχαν προετοιμάσει, τα χρόνια που προηγήθηκαν για να μη μας πιάνει πόνος. Μας περιόρισαν στα στενά όρια του ατομικού. Μας κατακερμάτισαν. Μας έβαλαν, αδέλφια απέναντι. Μας αφαίρεσαν κάθε σκέψη αλληλεγγύης. Ύστερα πήραν την μεγάλη σκούπα, μας έκαναν σωρό στη γωνία και ετοιμάζονται να μας μεταφέρουν στη χωματερή.    Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκ...

Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη   να μιλάω,   ούτε να ακούω και πολύ περισσότερο να γράφω.  Από   κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο. Δευτέρα σήμερα,   μήπως να αντικαταστήσω τις λέξεις με σύμβολα, που κάθε σύμβολο θα έχει χίλιες λέξεις; Ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι, ένα ηφαίστειο μια θάλασσα έναν φεγγάρι έναν ήλιο, ένα βλέμμα… Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία;   Προς τι να γράψω για την Πατρίδα μας, που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα πόσα μέτρα βάθους. Προσπαθώ, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια, που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της μικρής μας κοινωνίας - με μεγάλη δυσκολία δεν λέω -   να ερμηνεύσω όλα αυτά που συμβαίνουν και πιάνω τον εαυτό μου να καταφεύγει σε ανορθόδοξες μεθόδους.   Να σας πω μια αλήθεια, δεν έχω τίποτα με αυτούς που βγαίνουν κάθε βράδυ, για το καλό μας, μπορεί και να το πιστεύουν, όταν η ανεπάρκεια θέτει περιοριστικούς ό...