Τελευταία σελίδα αριστερά

Ένα, τελευταίο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές. Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Αύγουστος από Δευτέρα να μας τρελαίνει τα μυαλά, να τα κουνάει από τη λάθος θέση τους. «Έχει παγωνιά ο Αύγουστος». Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω”. Για τον Αύγουστο των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία . Μια ερωτική ιστορία – ισχυρίζεται ο Κοέλο – κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά του κόσμου, η πεμπτουσία όμως βρίσκεται στο φινάλε. Αυτό περισώζει τη λύπη κι έτσι μπορεί και την κάνει νοσταλγία. Εκείνο που επιβάλλει τη μοναξιά και έτσι μπορεί να τη κάνει ανάμνηση. Αύγουστος συνέχεια… Και επειδή ο Αύγουστος θέλει αλήθειες, θα πω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν θα με καταλάβει. Φώτα μουσική και πάμε... να ζήσουμε μια νύχτα μαγ...

Αφού φόρτωσαν ένα κάρο ποινές σε όλους τους ενόχους, από ιδρύσεως ελληνικού κράτους και συμφώνησαν ότι “για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες”, έριξαν στο τραπέζι του καφενειακού διαλόγου και την ατομική ενοχή. “Φταίμε και μεις που ακολουθήσαμε τις επιταγές τους, που χορέψαμε στο ρυθμό που μας έπαιζαν όλα τα χρόνια της ευημερίας” και κάπως έτσι τέλειωσε η συζήτηση με την συλλογική ευθύνη να αθωώνει τους πάντες. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και ο ατομικός εγωισμ ός δεν κατάφερε να αντισταθεί στις προσωπικές ενοχές, που εντέχνως εισχώρησαν μέσα του ς , ύστερα από την επιχείρηση αποπλάνησης με σκοπό την αποχή από κάθε είδους αντίδρασης . Αυτό το αναισθητικό ακόμα κρατάει και είναι τόσο ισχυρό που σου αφαιρεί σώμα και ψυχή σε τόσες δόσεις, ώστε να νομίζεις ότι σου κάνουν και χάρη. Μετά το μεγάλο παραμύθι των προηγούμενων δεκαετιών,  ήρθε η ανώμαλη προσγείωση,  φορτωμένη όμως  από  ενοχές. ...

“ Ε ίμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι  που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη. Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα |” . Περισσότερο χαλασμένη από ό,τι νόμιζα, όταν το   έγραφα...   Τα παραπάνω, όπως και τα παρακάτω, προθέρμανση είναι για κάτι που έχω στο μυαλό μου να γράψω, όταν το γεγονός θα το καταστήσει περισσότερο επίκαιρο. Το ό,τι “η πρώτη φορά αριστερά” δεν έχει, ούτε αριστερό ψάλτη να επιδείξει, είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Και δεν μιλάμε για πράγματα ριζοσπαστικά, κάτι... έστω σε επίπεδο συμβολισμού, που να δίνει λίγο φως στο μουντό γκρίζο σακάκι, που φορέθηκε τα χρόνια που προηγήθηκαν . Το δυστύχημα είναι ό,τι οι προ εικοσαετίας ενεστώτες μεταμορφώθηκαν σε μέλλοντες διαρκείας. Μπορεί να χαίρομαι για τις προβλέψεις, απελπίζομα...

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας: δίκες και καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες. Ύστερα από κάθε γεγονός οι εύκολες κρίσεις, χωρίς καμία διάθεση κριτικής, μια επιφάνεια ίσα ίσα για να καλύψει με το χρώμα της αρεσκείας του καθενός, την αλήθεια. Μια επιφάνεια που κρατάει την ιστορία σε απόσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα από την πραγματικότητα. Όσοι προσπαθούσαν να σταθούν κριτικά μέσα στην κάψα των γεγονότων, έθεταν αυτόματα υποψηφιότητα για την συμμετοχή τους στο τμήμα την γραφικής μειοψηφίας. Το ανάθεμα για την περίοδο της μεταπολίτευσης, μέσα στη γενικότητα, αδικεί ένα κομμάτι υγείας, που λειτούργησε πέρα από το δικομματισμό, πέρα από την απαξίωση της πολιτικής, πέρα από την λογική του πελατειακού κράτους. Και μέσα από αυτή τη στήλη, κατά καιρούς έχω στηλιτεύσει και εγώ αυτή περίοδο, όχι μόνο με αφορμή τη κρίση και το δραματικό παρόν, αλλά και τότε που ανθούσε ακόμα το χρηματιστήριο τη δεκαετία του 1990. Τότε που ο Σημίτης, έσπαγε τους δεσμούς με το παρελθόν, τ...