Τελευταία σελίδα αριστερά

«Μας άφησαν στην γωνιά να παίζουμε με τα παιγνιδάκια μας, τα στρατιωτάκια και τις κούκλες όλα αυτά τα χρόνια» δήλωσε στην εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου του ΣΥΝ ο απερχόμενος πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος. Φαίνεται διάβασε ένα παλαιότερο κείμενο μου… …………………………………………………………………………………………. «Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιχνίδι, το σπίτι δεν μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονία και «κάναμε τον διάολο τέσσερα» παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή. Τα παιδιά σήμερα καθηλωμένα στο καναπέ, παρακολουθούν τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι. Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Με τι αντισώματα θα αντιμετωπίσουν τις επιδημίες της εποχής; Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού» θα τρέξουν αργότερα στο μαραθώνιο; Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής ...

Σούπερ Πέμπτη η σημερινή από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Ήδη, έχουμε νέο Αρχιεπίσκοπο. Σε λίγο θα γίνει γνωστό το πόρισμα του εισαγγελέα για την υπόθεση Ζαχόπουλου. Άρχισε το συνέδριο του ΣΥ. Δικάζεται η ένσταση του Ολυμπιακού κατά του Απόλλωνα Καλαμαριάς (ντροπή). Τι κάνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Στην κιβωτό, στο καταφύγιο μου, όταν η επικαιρότητα σφύζει από υποκρισία. Ένα παλαιότερο κείμενο μου, ανασύρεται, για να μου δείξει τις σταθερές αξίες Έχω μια κιβωτό που μοιάζει με εκατό,για γυναίκα πρόκειται, από την τρέλα ως την απόλυτη πειθαρχεία, καμιά περίπτωση να βαρεθώ, δεν φτάνει ο χρόνος να την εξερευνήσω. «πρώτη φορά έβλεπα ολόγυμνη γυναίκα κι ήταν σα να βρέθηκα επιτέλους σ’ εκείνη τη ξένη χώρα που πάντα ονειρευόμουνα να πάω. Ήθελα να τη δω όλη, να τη χαρώ όλη, να την περπατήσω απ’ τη μία άκρη της ως την άλλη. Ήταν γεμάτη λίμνες, σπηλιές, δάση, χαράδρες και πάρκα. Σερνόμουν πάνω της και την εξερευνούσα πόντο πόντο… Είχα την αίσθηση που ήμουν ο πρώτος, όπως με τον ήλιο, που εκατομ...

Από την αρχή της εβδομάδας έκανα απόπειρες, προσγείωσης. Μάταια. Δυσμενείς καιρικές συνθήκες, δεν επέτρεψαν. Ακόμα στον αέρα βολοδέρνω. Η πραγματικότητα από εδώ ψηλά, πολλές φορές φαντάζει αστεία. Βιαστικά μικρά ανθρωπάκια σπρώχνονται για να προφτάσουν, ανάμεσα από σταματημένα μηχανοκίνητα οχήματα, που βλαστημούν την ώρα και στιγμή που φτιάχτηκαν με ρόδες και όχι με φτερά. Καλές οι εναέριες βόλτες στους ενεστώτες, μέλλοντες, αόριστους, παρατατικούς, παρακείμενους και υπερσυντέλικους χρόνους, με την πραγματικότητα να φαντάζει παιγνίδι από εδώ ψηλά, όμως πόσες βόλτες πια… …………………………………………………………………………………………..Απ’ αυτήν εδώ την στήλη έχω υπερασπιστεί μετά μανίας τα δικαιώματα των σκληρά φορολογούμενων πολιτών. Είναι πανθομολογούμενο ότι οι υπηρεσίες που απολαμβάνουν είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτά που πληρώνουν. Προσγειωμένοι πλέον και αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα, θα επαναλάβουμε, αυτά που χρόνια λέμε, με την πεζότητα του λόγου που αρμόζει. Νοσοκομείο, οδικό δίκτυο χώροι στάθμ...

"Καμμιά φορά πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε έναν μακρινό τόπο ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνον το χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμασταν πιο νέοι και πιο φρέσκοι. Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος : φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας" Ευχαριστώ το «ναυτίλο» για τη συμπαράσταση, μόνο που το πένθος για εκείνη την ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει και είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει μέχρι τέλους. Το «Αν ταξιδέψουμε ως εκεί», το ξέρουμε καλά ότι δεν θα γίνει ποτέ. Η νοσταλγία έχει να κάνει με το γεγονός σε εκείνο το χρόνο. Άλλα και αν αποφασίσουμε τελικά το ταξίδι, στον προορισμό της νοσταλγίας, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κάνει λάθος στο χρόνο, οπότε… ………………………………………………………………………………………….. Για να διευκρινίσω στους αναγνώστες της εφημερίδας, «ο ναυτίλος» είναι αναγνώστης της ηλεκτρονικής σελίδας και τα εντός εισαγωγικών της εισαγωγής αποτελούν δικό του σχόλιο στο χθεσινό μου κείμενο… …………………………………………………………………………………………. Και για να...

Από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες, δέκα διαφορετικές ιδέες - αφορμές, πέρασαν από το μυαλό μου για να γράψω, σήμερα δεν θυμάμαι καμία ή ότι θυμάμαι, δεν βρίσκω λόγια να κτίσω ένα κείμενο. Κάτι για την υποκρισία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τον τόνο της φωνής των παπάδων, την δύναμη των λέξεων, το δικομματισμό και κάτι προσωπικό. Με το ξημέρωμα της Δευτέρας ξέφτισαν. Και όμως εκείνη τη στιγμή που μου πέρασαν από το μυαλό, μου έδωσαν την αφορμή να πάω παραπέρα. Είναι ο χρόνος τελικά, που υπαγορεύει το σημαντικό και το ασήμαντο. Είναι η στιγμή, που όταν χαθεί δεν επιστρέφει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο μ...