Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Τα ερωτηματικά από ευγένεια

Κάτι φταίει και επειδή δεν είμαι σίγουρος ρωτάω από ευγένεια.
Έτσι θα πάει το Φθινόπωρο τα νέα από Χειμώνα. Οι συχνές εναλλαγές στην θεματολογία της στήλης, μου δίνουν τη δυνατότητα να αντέχω στην καθημερινότητα. Όταν η κουβέντα αρχίζει να πλατειάζει είμαι έτοιμος με την μια τελεία στο χέρι. Άντε τώρα να περιγράψω απ’ αυτό το μονόστηλο τις ευθύνες της πλειοψηφίας και τους παράγοντες για την εκάστοτε συμπεριφορά της. Οι πολιτικοί είναι οι φταίχτες ή ο Λαός που τους επέλεξε; Και ποιος επηρέασε τον Λαό για να πράξει έτσι;
Φταίει η Αμερική ή Ελλάδα που συμπορεύεται στις επιταγές της; Φταίει η ανάγκη, η υγρασία που είμαστε τόσο απαθείς; Είναι μέρες που νοιώθεις περιττός ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
«Η καρδιά μου θέλει να φωνάξει. Δεν χωράω πουθενά. Η πανσέληνος, ο ανάδρομος Ερμής, η κατακόρυφη Αφροδίτη, ο αφρίζω Δίας, δεν ξέρω αν φταίνε τα αστέρια, τα φεγγάρια, ίσως - πάλι φταις και συ - που λέει και το τραγούδι»
Μπορεί η πλειοψηφία να είμαστε εμείς. Συνοψισμένοι σε ένα ορισμό: καταναλωτές. Και σε μια δυνατότητα αναλώσιμοι, όμως που είναι η πλειοψηφία;

Μην περιμένετε συμπεράσματα, μόνο ερωτηματικά μου έρχονται στο μυαλό.
Μπορεί για όλα αυτά να έχουν απαντήσει οι φιλοσοφικές θεωρίες, όμως και αυτές συγκρούονται και άντε να βγάλεις άκρη.
Επιστρέφω στην ακτίνα δράσης μου. Εδώ μπορώ να διακρίνω τα πάντα δια γυμνού οφθαλμού. Επιστρέφω στο προσωπικό που είναι και κοινωνικό.
«Τι περιμένουμε να ανθίσει σε τσιμεντένιους κήπους; Ναι όλα τ’ άσχημα θα συνεχίζουν να γίνονται την ίδια ώρα που εμείς θα μεγαλώνουμε, και θα επενδύουμε στις άυλες μετοχές της ευγενούς ζωής»
Ασκήσεις θάρρους όλα τα παραπάνω, γιατί τα ερωτηματικά στην απελπισία δεν χρειάζονται πάντα μια απάντηση, τα πετάμε στον αέρα για να εισπράξουμε την αντήχηση. Ποιος ξέρει ίσως κάποτε καταφέρουμε να δώσουμε τις απαντήσεις…

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Ο Οδυσσέας, θα έπρεπε να ήταν... Κερκυραίος.

Ο Χρόνος που κερδίσαμε και η Ζωή που τελικά ζήσαμε (και ζούμε)! Οι φίλοι, που είναι, καθρέφτης, τελικά. Και ρίζες μας είναι.

«Στην Κέρκυρα, βρέχει ιστορίες» ήταν ο τίτλος, θυμάσαι; Και αφορμή, βέβαια, ένα “παραμυθένιο” ολότελα κερκυραϊκό θα μπορούσα να πω, βιβλίο. Πριν από τρία; Τέσσερα χρόνια; Αλλά άνοιξη, μια άνοιξη οργιαστική και μαγευτική στο νησί και μια επιστροφή σε ανθρώπους που χρόνια κουβαλώ και για μένα σημαίνουν νόημα, σιγουριά, ευτυχία.
«Για τους ελάχιστους φίλους μου γράφω και για να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου». Εγραφε ο Μπόρχες κι έτσι τον άντεξε και τον νίκησε τον καιρό.
«Ελάτε να πετάμε πέτρες/ να περάσουνε τα χρόνια», ο Τάκης Σινόπουλος.
Το «Χαίρε, παραμύθι μου» δεν είναι παρά «πέτρες / να περάσουνε τα χρόνια». Μια λυσσαλέα νιότη τώρα που «πού πια καιρός». Η ιδεολογία μας είναι που μας πρόδωσε ή την προδώσαμε, σήμερα που έχουμε γίνει πια ένας άλλος. Ο Θεός που δεν μας άκουσε ή δεν τον καταλάβαμε ποτέ, έτσι ελάχιστοι που αποδειχτήκαμε στην πορεία. Ο έρωτας που δεν ολοκληρώσαμε, γιατί στον έρωτα βαδίζει κανείς με «ό,τι δεν είναι». Μια άκρη στο δικό μας δωμάτιο, που δεν έπαψε ποτέ να λαχταρά μιαν άλλη άκρη στο δωμάτιο του άλλου. Τα επίγεια είναι, που δεν τα χορτάσαμε. Ο παρελθών χρόνος που αποδείχτηκε, τελικά, μαγική εικόνα. Έλεγα, μετρώντας εικοσιπενταετίες που έγιναν τριάντα και ευτυχώς πια με διέψευσαν.
Δεν είπα πολλά, εσύ κάτω, όχι δεν θα μετρήσω τα χρόνια. Και πλάι μου, μια γυναίκα που αγαπώ κι εκτιμώ, που γνώρισα όταν ακόμα γύριζε το «Κορίτσι της Μάνης», Μούσα του Φελίνι, άρτι αφιχθείσα από την Ιταλία με αρχιτεκτονικές σπουδές, ήθος σπάνιο, ύφος σαν πριγκίπισσα καλή παραμυθιού, προτού συνεργαστεί με τον Βούλγαρη και πριν να αποφασίσει να διαθέσει καριέρα και εαυτόν στην Κέρκυρα, που πάντοτε λάτρευε, ήταν η μια στις δυο της λέξεις, αλλά δεν έχω γνωρίσει και Κερκυραίο που να μην αγαπά με πάθος αλλόκοτο αλλά όχι ανεξήγητο το γενέθλιο νησί του. Ο Οδυσσέας, κανονικά θα έπρεπε να ήταν... Κερκυραίος.

'Ήταν η πρώτη φορά που είχε εκλεγεί, να το, το βρήκα, αναζητώντας τα λόγια μου, για να κρατήσω τον χρόνο:
«Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, έναν δικό σας και δικό μου άνθρωπο, την κυρία Αντζελα Γκερέκου για το νέο ήθος και ύφος, για την ευαισθησία που έφερε στα πολιτικά μας πράγματα, και για την παρουσία της στη ζωή μου, για όλα όσα εν τέλει για μένα σημαίνει. Διότι όταν παρέδωσα στην Άντζελα αυτό το τελικά ανεπίδοτο κατ’ εμένα βιβλίο, ήταν σαν να έφτανε κιόλας στον παραλήπτη του. Με έναν παράδοξο τρόπο που αδυνατώ αυτή τη στιγμή να σας εξηγήσω, επειδή η Άντζελα γνώριζε κατά κάποιον τρόπο και τον ήρωα αυτού του βιβλίου».
Για να φτάσω σε σένα, και στους... καθρέφτες:
«Εξάλλου, γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Καθρέφτης. Για ν’ αντέχουμε όποτε κοιτάζουμε λίγο πιο μέσα μας, και η υψοφοβία μας υποτροπιάζει. Χωρίς όμως να μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά, Διότι «αν δεν μοιάσεις στον εαυτό σου, θα πάψουν και οι καθρέφτες να σε βλέπουν, και θα σ’ αναγνωρίζει κανείς».
Κι εδώ θα πρέπει να σας πω ότι ο δικός μου καθρέφτης ανάμεσά σας βρίσκεται. Είναι ο χρόνια φίλος μου, τι λέω, ο κολλητός μου φίλος, Μάκης Αρμένης. Ο οποίος μου γνώρισε τον Μαγιακόφσκι και την Κέρκυρα».
Ε ναι, τα θυμήθηκα, τώρα που η Άντζελα ανέλαβε το οικείο σε μένα υπουργείο. Επιλέγοντας κάπως έτσι και να της ευχηθώ, καλή κι επιτυχημένη πορεία.
Όμορφα που είναι να παρακολουθείς με τους ίδιους φίλους τον Χρόνο που μόνο Χαμένος δεν είναι! Να εξακολουθείς να τους εκτιμάς και να τους καμαρώνεις. Σαν Μπορχεσική αλυσίδα που τίποτα μα τίποτα εκ των υστέρων δεν αλλάζεις!
Το παραπάνω δημοσιεύτηκε υπό μορφή σχολίου στην ηλεκτρονική μου σελίδα, από την φίλη μου Ελένη Γκίκα. Για όσους δεν την γνωρίζουν, η Ελένη είναι βιβλιοκριτικός στην εφημερίδα «Έθνος», συγγραφέας και υπεύθυνη της νεοελληνικής σειράς των εκδόσεων «Άγκυρα»

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Να προσέχεις…

Θα ξεκινήσουμε με ευχές για την συμπατριώτισσα μας Άντζελα Γκερέκου, που αναλαμβάνει ένα νευραλγικό Υπουργείο. Πολιτισμός, Τουρισμός, Αθλητισμός, τομείς που η παραμελημένη Κέρκυρα προσδοκά να αναβαθμίσει. Καλή δύναμη στην νέα Υπουργό και να προσέχει. Το παρακάτω παλαιό κείμενο με την ευχή για την ίδια να μείνει στις εξαιρέσεις…
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη. Η πολιτική έχει χάσει τον προσανατολισμός της, ουσιαστικά δεν έχει αντικείμενο, αφού πρωταρχικός στόχος δεν είναι το « εμείς» αλλά το «εγώ».
Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων αγνοείτε παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, θα είχε άξια, αν πίσω δεν έκρυβε ένα σύγχρονο φαρισαίο. Σήμερα συνοδεύεται από τηλεοπτικές κάμερες, για να εξυπηρετηθεί η πολλαπλάσια ανταπόδοση.
Αλήθεια πιστεύει κανείς πλέον, ότι αυτή η πρεμούρα που διακατέχει τους πολιτικούς, έχει σχέση με την αγωνία, των αδυνάτων; Έχει σχέση με την ταλαιπωρία του πολίτη, τη δυστυχία μεγάλου μέρους του λαού που ζει κάτω από το όριο της φτώχεια; Τον εξευτελισμό των συνταξιούχων, την ανεργία που μαστίζει τους νέους;
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον εντύπωση.

Σε πολλές περιπτώσεις η όλη διαδικασία στηρίζεται στην αδυναμία του Λαού που συμβάλει με την σειρά του στην παγίωση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, με την ελπίδα να γλύψει κάποιο κοκαλάκι στο τέλος απ’ αυτό το μεγάλο φαγοπότι.
Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες, πολιτικούς από τα διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα, μου δημιούργησαν την εντύπωση ότι την ώρα που βρίσκονται μόνοι, η αγωνία τους, δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά. Μου φανέρωσαν ένα ξεχωριστό βασίλειο, που για να είναι ισχυρό και να υπάρχει χρειάζεται να τραφεί από τον πόνο την δυστυχία το αίμα αυτού του Λαού. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας, οι εξαιρέσεις πνίγονται.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

«Για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες»

Οι ώρες της μετεκλογικής μέθης, του άκρατου ενθουσιασμού για τη νίκη ή της πικρίας για τα την ήττα, δεν παρέχουν την απαιτούμενη ασφάλεια για δηλώσεις. Τόσα χρόνια που παρακολουθώ το πριν και το μετά των εκλογικών αναμετρήσεων, έχω διαπιστώσει, ότι χρειάζεται ένας αναγκαίος χρόνος, που θα εξανεμίσει τη συναισθηματική φόρτιση, ώστε αυτά που θα ειπωθούν να έχουν μια βάση λογικής.
Αφορμή η δήλωση του υποψηφίου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργου Καλούδη. Όλα συνηγόρησαν για τον κ Καλούδη ώστε να μην εκλεγεί για ακόμα μια φορά βουλευτής.
Έφταιγε το ΚΚΕ, που κράτησε την έδρα, η Λευκίμμη που το στήριξε, η Ν. Δ, που όπως καταγγέλλει στη δήλωση του, το ενίσχυσε. Έφταιγε η κ. Γκερέκου, που για τρίτη φορά εκλέγεται πρώτη και με μεγάλη διαφορά. Έφταιγαν οι φιλόδοξοι μνηστήρες της εξουσίας οι πρώην και οι επόμενοι, που στήριξαν την Άντζελα Γκερέκου και ο βρώμικος και ανήθικος πόλεμος που εξαπέλυσαν εναντίον του. Έφταιγαν οι έμμισθοι εκτοξευτήρες λάσπης που έστησαν από τη μια πλευρά το ΚΚΕ και από την άλλη η κ Γκερέκου. Έφταιγε και ο Κερκυραϊκός Λαός για την επιλογή του, το τελευταίο δεν το είπε.
Κανένα ίχνος αυτοκριτικής. Ίσως αν άφηνε τον αναγκαίο χρόνο, να σβήσει την πίκρα από την ήττα, ο κ Καλούδη θα σκεφτόταν διαφορετικά.
Θα σκεφτόταν την αλλοπρόσαλλη πορεία που ακολούθησε από ένα σημείο και μετά και από πρωταγωνιστής της πάλαι ποτέ εσωκομματικής αντιπολίτευσης και του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, οδηγήθηκε στο απέναντι στρατόπεδο. Θα σκεφτόταν τις επιλογές του, που σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκαν όχι από τις ιδεολογικές διαφορές, αλλά από τις αξιοθαύμαστες επιδόσεις της κ. Γκερέκου.

Ο κ. Καλούδη πληρώνει τα αλλεπάλληλα λάθη του, τα οποία, κατά διαβολική σύμπτωση, όλα έγιναν σε λάθος χρόνο. Η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια πρέπει να καταγράφει σε εγχειρίδιο με τίτλο: «το εγχειρίδιο του κακού υποψηφίου», ώστε οι μελλοντικοί υποψήφιοι να γνωρίσουν τι πρέπει να αποφύγουν.
Φαίνεται ότι κ. Καλούδης στα χρόνια που ήταν απέναντι, από τους σημερινούς του συμμάχους, τους αντίκριζε με δέος και σήμερα που κόντυναν, ακόμα τους βλέπει ψηλούς.
Αυτά από έναν τρίτο, που δεν έχει υποστεί τις συναισθηματικές προκλήσεις, όπως οι πάλαι ποτέ φίλοι του, που σήμερα δικαιολογημένα, βρίσκονται απέναντι του.
Συνήθως δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη, το επιχειρώ καλοπροαίρετα, γιατί πιστεύω ότι στην πολιτική, ο σωστός χρόνος αποτελεί προϋπόθεση και ο Γιώργος Καλούδης, έχει την ικανότητα να επιλέγει πάντα το λάθος χρόνο.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...