Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες



Το χθεσινό κείμενο το έγραψα πριν τα γεγονότα  που  διαδραματίστηκαν στο Νοσοκομείο  του νησιού μας,  έγραφα για τους τύπους που έχουν υπερκεράσει την ουσία.  Το τυπικό στην υπόθεση του ελέγχου στο νοσοκομείο, έφτασε σε σημεία πρόκλησης .  Οι ελεγκτές  έψαχναν «ψύλλους στ’ άχυρα», τη στιγμή που   ιατρικό και  νοσηλευτικό  προσωπικό, δίνει  μάχη  για να μπορέσει να έχει μια υποτυπώδη  λειτουργιά το ίδρυμα.  Οι αντιδράσεις στη λογική,  «εδώ  κόσμος καίγεται…», όσο για την στάση του ακροδεξιού Υπουργού,  με αφορμή τα γεγονότα, κανένα σχόλιο. Και καμία συνέχεια σε ένα θέμα,  που  προβλήθηκε δεόντως  από την κυβερνητική προπαγάνδα για να κρύψει της πομπές της.  
Ένα άλλο θέμα της επικαιρότητας.  Δεν γνωρίζουμε αν τελικά θα διασπαστεί ο ενιαίος Δήμος της Κέρκυρας  -  Το νομοσχέδιο αναθεώρησης του «Καλλικράτη»  αποσύρθηκε άρον άρον, θα επανέλθει μετά από διαβούλευση -  αυτά που γράφαμε, μετά τη βιαστική ανακοίνωση,  από  τον συμπολίτη μας Υπουργό.

Για το ίδιο θέμα,  πριν τρία χρόνια - Οι επαναλήψεις για νέους αναγνώστες και για παλαιούς να ξαναθυμηθούν -  όταν είχε ανακοινωθεί το μεγαλόπνοο σχέδιο διοικητικής μεταρρύθμισης,   από τον τότε Υπουργό Εσωτερικών  κ. Ραγκούση, που στις τελευταίες  εκλογές δεν κατάφερε  να εκλεγεί  Βουλευτής.
«Με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, ακόμα και ο Ικτίνος να έρθει, δεν πρόκειται να προχωρήσει ο Καλλικράτης.
Καλές οι ασκήσεις επί χάρτου, αρκεί να υπάρχει και το υλικό που θα τους δώσει οντότητα. Και με το υπάρχον υλικό μην προσδοκούμε Παρθενώνες.
Τι φταίει, που πάμε από το κακό στο χειρότερο; Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση, ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα.
Θα ξεκινήσω από την πολιτική, που έχει και τον πρωτεύοντα ρόλο των ευθυνών. Έτσι είναι πολιτική. Ακούγεται πλέον σαν θεώρημα και κινδυνεύουμε να το χωνέψουμε με την μοιρολατρία που μας διακρίνει. Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι η πολιτική.
Έτσι σας βολεύει να είναι. Να νομιμοποιεί το ψέμα, την αχαριστία, την διαπλοκή την συναλλαγή. Να είναι ξένη με τα συναισθήματα, τη φιλία και το λόγο τον ανδρικό. Έτσι σας βολεύει να αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα εγκλήματα, για τον απώτερο σκοπό και ναι, αν ήταν η αγάπη και η φροντίδα γι’ αυτόν τον τόπο θα χωρούσε και συζήτηση, για την πάρτη σας όμως είναι, για την άκρατη φιλοδοξία σας, για τα συμφέροντα σας, για την βλακεία σας.»
Και επειδή δεν είναι έτσι η πολιτική, ελάτε να δούμε τι κάνουμε, γι’ αυτόν  τον τόπο το δικό μου και δικό σας..».

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Eθισμός στο άδικο



Οι νέες αξιώσεις της τρόικας, δεν αποτελούν είδηση.   Ούτε και η στάση της κυβέρνησης. Τα επιχειρήματα βέβαια όσο περνάει ο χρόνος εξαντλούνται. Παλαιότερα  υπήρχε η απειλή της πτώχευσης,  σήμερα όμως τι να πουν, για πια πτώχευση να μιλήσουν  στους φτωχούς; Πόσα μέτρα πια να προσθέσουν …
Τα χρονοδιαγράμματα μας τελείωσαν, η νέα ορολογία κάνει λόγο, δια βίου, του δικού μας και των γενεών που έρχονται. Δια βίου φτωχοί…
Όμως για να φτάσουμε εδώ, δόθηκε  πολύ αξία στους τύπους και αγνοήθηκε η ουσία.
Όταν το τυπικό, επιχειρεί να υπερκεράσει την ουσία, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Σε μια χώρα παραδομένη στους δανειστές της. Σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, αφού οι όποιες αποφάσεις, δεν αντιπροσωπεύουν, τη λαϊκή βούληση, αλλά υπαγορεύονται από ξένα κέντρα… Μας πειράζουν οι τρίχες.   Το χειρότερο δεν είναι κάποιες φωνές αντίδρασης, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Το χειρότερα είναι ο εθισμός στο άδικο. Και είναι άδικο προβλήματα ζωτικής σημασίας να περιμένουν τη σειρά τους. Είναι άδικο ο τύπος να προηγείται της ουσίας. Είναι άδικο την ετοιμοθάνατη κοινωνία   να την αφήνουμε να περιμένει.
 

«Γι’ αυτό» υποστηρίζει ο κ. Ν. Δήμου «πολλοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί αποφασίζουν να ακολουθήσουν ό,τι δεν μπορούν να πολεμήσουν».
Έτσι αυτός ο ταλαιπωρημένος Λαός, ενισχύεται στο παραλήρημα του. Αντί να έχει απέναντί του νηφάλιους, διαυγείς, λογικούς δασκάλους, που να τον βοηθήσουν να ξεχωρίσει την αλήθεια από το μύθο, βρίσκεται μπροστά σε παραμυθάδες οι οποίοι τον ταΐζουν το ναρκωτικό, που επιτείνει την εξάρτηση του.
«Φταίτε και εσείς οι δημοσιογράφοι για όλο αυτό το μπάχαλο», μου είπε πρόσφατα ένας αναγνώστης. Φταίνε κάποιοι δημοσιογράφοι, που είναι βασιλικότεροι του βασιλέως, είναι απάντηση. Φταίει και ένα κομμάτι του λαού που νομιμοποιεί την πρακτική τους και την επιβραβεύει, υπάρχει όμως και ένας άλλος Λαός, που οργίζεται με τα έργα τους, ή νοιώθει ακόμα και ντροπή.
Όταν η κοινωνική συνοχή είναι απούσα, και η αντίδραση δεν εκπορεύεται από τα γενικότερα συμφέροντα ενός Λαού, είναι προφανές ότι δεν θα λείψουν τέτοια λυπηρά φαινόμενα. Φαινόμενα που διαπερνούν όχι μόνο το χώρο των Μ.Μ.Ε και της πολιτικής αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Δεν είμαι μέσα στα πράγματα



«Εσύ που είσαι μέσα στα πράγματα τι λες γι’ αυτό…» με ρώτησε ένας φίλος. «Δεν είμαι μέσα στα πράγματα»  του είπα   και  ξαφνικά συνειδητοποίησα, πόσο πιο εύκολες είναι οι απαντήσεις, όταν είσαι έξω και ανασαίνεις καθαρό αέρα. Και οι λέξεις βγαίνουν χωρίς παρεμβολές,  γυμνές και καθαρές, χωρίς στολίδια και βαψίματα.   
Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για το τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση.
Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι.
Μέχρι πότε; Μέχρι τέλους.  Ο χρόνος είναι αυτός που πρέπει να μας απασχολεί και η ευχή φαντάζομαι σε τέτοιες καταστάσεις είναι: «το τέλος να έρθει όσο πιο γρήγορα». Και επειδή οι ευχές δεν είναι με το μέρος μας, καλό είναι να το προκαλέσουμε.
Σήμερα ζούμε σε συνθήκες ερειπίων. Χάνουμε χρόνο και μαζί δυνάμεις για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε. Να βάλουμε καινούργια θεμέλια. Να ξεκινήσουμε από χαμηλά και σιγά σιγά να ξαναβρούμε τα πατήματα μας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι και να κάνουμε σ’ αυτό το σαθρό περιβάλλον είναι μάταιος κόπος. 


Μόνο το τέλος θα μας επιτρέψει να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο....
Η αμυντική λειτουργία φαίνεται πως εκφράζεται με μια αξιοθαύμαστη αυτονομία. Δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτές οι εναλλαγές στη διάθεση μου. Πριν λίγο  όλα   σκοτεινά και η αλήθεια είναι, ότι μια μικρή σπίθα είναι  ικανή για να φωτίσει. Δεν προκύπτουν λόγοι σοβαροί. Τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτε δεν θα αλλάξει προσεχώς.
Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Χρειάζεται μια σπίθα, μια ξεχασμένη γεύση ένα άρωμα που έντυσε κάποια στιγμή, ένα τραγούδι.
Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χωρίς να τα περιμένουμε. Τελικά οι ώρες της αναμονής, είναι αυτές που κλέβουν το πραγματικό χρόνο από την ζωή μας. Τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ, δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμαστε, ούτε όσο κακά τα φοβόμαστε. Δεν έχουμε λόγους να τρωγόμαστε γεμίζοντας το κεφάλι μας με χίλιες δυο στέψεις, στην προσπάθεια μας να προβλέψουμε. Μην φθείρεστε με συνεχή προγνωστικά, το μέλλον δεν προβλέπεται και ας διαφωνούν οι αστρολόγοι.
Πάει καιρός, που η ανασφάλεια, το σκοτάδι το αβέβαιο μέλλον, οι χειρότερες μέρες που περιμένουμε και δεν γνωρίζουμε, μας έχουν επιβαρύνει την πραγματικότητα και μας στερούν κάθε διάθεση για παραπέρα. Ναι είναι κακές οι μέρες που περνάμε, γιατί όμως να τις κάνουμε χειρότερες προσθέτοντας, τους φόβους μας γι’ αυτά που περιμένουμε και δεν ξέρουμε;
Δεν γράφω κάτι καινούργιο, όμως ασκούμε σε μια προσπάθεια να μετριάσω τους φόβου μου. Να κερδίσω το χρόνο της αναμονής, αυτό το χρόνο που είναι εκτός γεγονότων, πέρα από την πραγματικότητα. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που σπαταλάμε και αν τον μετρήσουμε, είναι τα περισσότερα χρόνια μιας ζωής.
Τίποτα δεν φοβόμαστε όταν το ζούμε. Τίποτα δεν πρέπει να φοβόμαστε πριν το ζήσουμε.
Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα, αυτά που έχω στο μυαλό μου. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές, και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Πάρτε θέση εδώ και τώρα



Θα περίμενα από ανθρώπους της αυτοδιοίκησης και όχι μόνο,  μετά τον ανορθόδοξο για να μην πω βίαιο άνοιγμα της συζήτησης για το σπάσιμο του ενιαίου Δήμου Κέρκυρας,  ν’  ακούσω  εμπεριστατωμένες απόψεις, όπως αυτή του συμπολίτη μας Αριστοτέλη Κοσκινά.  Πρόκειται για να ένα θέμα που αφορά όλους μας, που αφορά το μέλλον αυτού το τόπου.    Δεν σας κρύβω, ότι από την αρχή υπήρξα υποστηρικτής  του ενός Δήμου, δεν μπορώ όμως σήμερα να μην παραδεχτώ την ήττα. Το σχέδιο «Καλλικράτης» όπως και αυτό που είχε προηγηθεί με τους «καποδιστριακούς» Δήμους, απέτυχαν πανηγυρικά.  Σήμερα  θα πρέπει να υποστηρίξουμε τη  λύση που  θα λειτουργήσει θετικά για το σύνολο του  Κερκυραϊκού Λαού. Για να συμβεί αυτό δεν θα πρέπει να περιμένουμε την κυβέρνηση να μας  βρει τη λύση.  Έχοντας την εμπειρία από την εφαρμογή του σχεδίου στο χρόνο που προηγήθηκε,  τις αδυναμίας που φάνηκαν, πέρα από την οικονομική κρίση, τις πραγματικές ανάγκες του τόπου και των κατοίκων του, το νέο εγχείρημα δεν μας επιτρέπει  και νέα αποτυχία.
Μάλλον ανεπίκαιρο ήταν τότε  ένα παλαιότερο κείμενο   της στήλης, το επαναφέρω σήμερα, που πιστεύω ότι θα χρησιμεύσει περισσότερο.
Αν δεν ζωντανέψουν οι κοινότητες, ξεχάστε τον Καλλικράτη. Το πως είναι μια άλλη ιστορία, που μάλλον θα έπρεπε να είχε προηγηθεί. Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό, σε ένα μεγάλο βαθμό, που βρίσκεται σήμερα στα Κοινοτικά Συμβούλια, απλώς συμπλήρωσε ψηφοδέλτια.
 

Έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, ότι η ανάπτυξης της πόλης και η ανάδειξη του μνημειακού χαρακτήρα της, αντανακλά σε ολόκληρη την Κέρκυρα. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σχέση της πόλης με την ύπαιθρο στην ουσία είναι ισότιμη. Η προκοπή του χωριού είναι και προκοπή της πόλης. Ιδού τι έλεγε σε προεκλογική του ομιλία ο Ιάκωβος Πολυλάς.
«…Τότε ο Πολυλάς έπιασε στο χέρι του ένα μεγάλο κλωνάρι ελιάς, που το είχε ακουμπισμένο δίπλα του. Το σήκωσε ψηλά και δείχνοντας το συνέχισε:
Ιδού το άγιο των αγίων της Κέρκυρας και των Κερκυραίων. Ιδού το σύμβολο που θα συγκεντρώσει και έπρεπε να έχει ήδη συγκεντρώσει την προσοχή, την στοργή και το ενδιαφέρον κάθε πολιτευτού τιμίου, που ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο και την προκοπή του. Θ’ αγωνιστούμε εμείς γι’ αυτό. Πρώτος και κύριος αγώνας μας, πρώτη και κύρια μας επιδίωξις η προκοπή του χωριού. Γιατί η προκοπή του χωριού είναι και της χώρας προκοπή. Όχι απατεωνίες. Όχι δημοκοπίες, Όχι υποσχέσεις που μένουν απραγματοποίητες. Όχι ψέματα για να ξεγελάμε τους χωρικούς και να τους παίρνουμε τη ψήφο»
Τότε η Κέρκυρα είχε πολιτικούς που την πονούσαν. Σήμερα;

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...