Τελευταία σελίδα αριστερά

Το χθεσινό κείμενο το έγραψα πριν τα γεγονότα   που   διαδραματίστηκαν στο Νοσοκομείο   του νησιού μας,   έγραφα για τους τύπους που έχουν υπερκεράσει την ουσία.   Το τυπικό στην υπόθεση του ελέγχου στο νοσοκομείο, έφτασε σε σημεία πρόκλησης .   Οι ελεγκτές   έψαχναν «ψύλλους στ’ άχυρα», τη στιγμή που     ιατρικό και   νοσηλευτικό   προσωπικό, δίνει   μάχη   για να μπορέσει να έχει μια υποτυπώδη   λειτουργιά το ίδρυμα.   Οι αντιδράσεις στη λογική,   «εδώ   κόσμος καίγεται…», όσο για την στάση του ακροδεξιού Υπουργού,   με αφορμή τα γεγονότα, κανένα σχόλιο. Και καμία συνέχεια σε ένα θέμα,   που   προβλήθηκε δεόντως   από την κυβερνητική προπαγάνδα για να κρύψει της πομπές της.   Ένα άλλο θέμα της επικαιρότητας.   Δεν γνωρίζουμε αν τελικά θα διασπαστεί ο ενιαίος Δήμος της Κέρκυρας   -   Το νομοσχέδιο αναθεώρησης του «Καλλικράτη»   αποσύρθηκε άρον άρον...

Οι νέες αξιώσεις της τρόικας, δεν αποτελούν είδηση.   Ούτε και η στάση της κυβέρνησης. Τα επιχειρήματα βέβαια όσο περνάει ο χρόνος εξαντλούνται. Παλαιότερα  υπήρχε η απειλή της πτώχευσης,  σήμερα όμως τι να πουν, για πια πτώχευση να μιλήσουν  στους φτωχούς; Πόσα μέτρα πια να προσθέσουν … Τα χρονοδιαγράμματα μας τελείωσαν, η νέα ορολογία κάνει λόγο, δια βίου, του δικού μας και των γενεών που έρχονται. Δια βίου φτωχοί… Όμως για να φτάσουμε εδώ, δόθηκε  πολύ αξία στους τύπους και αγνοήθηκε η ουσία. Όταν το τυπικό, επιχειρεί να υπερκεράσει την ουσία, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Σε μια χώρα παραδομένη στους δανειστές της. Σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, αφού οι όποιες αποφάσεις, δεν αντιπροσωπεύουν, τη λαϊκή βούληση, αλλά υπαγορεύονται από ξένα κέντρα… Μας πειράζουν οι τρίχες.   Το χειρότερο δεν είναι κάποιες φωνές αντίδρασης, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Το χειρότερα είναι ο εθισμός στο άδικο. Και είναι άδικο προβλήματα ζωτικής σημασίας να περι...

«Εσύ που είσαι μέσα στα πράγματα τι λες γι’ αυτό…» με ρώτησε ένας φίλος. «Δεν είμαι μέσα στα πράγματα»   του είπα     και   ξαφνικά συνειδητοποίησα, πόσο πιο εύκολες είναι οι απαντήσεις, όταν είσαι έξω και ανασαίνεις καθαρό αέρα. Και οι λέξεις βγαίνουν χωρίς παρεμβολές,   γυμνές και καθαρές, χωρίς στολίδια και βαψίματα.     Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για το τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση. Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι. Μέχρι πότε; Μέχρι τέλους.   Ο χρόνος είναι αυτός που πρέπει να μας απασχολεί και η ευχή φαντάζομαι σε τέτοιες καταστάσεις είναι: «το τέλος να έρθει όσο πιο γρήγορα». Και επειδή οι ευχές δεν είναι με το μέρος μας, καλό είναι να το προκαλέσουμε. Σήμερα ζούμε σε συνθήκες ερειπίων. Χάνουμε χρόνο και μαζί δυνάμεις για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε. Να βάλουμε καινούργια θεμέλια. Να ξεκινήσου...

Θα περίμενα από ανθρώπους της αυτοδιοίκησης και όχι μόνο,   μετά τον ανορθόδοξο για να μην πω βίαιο άνοιγμα της συζήτησης για το σπάσιμο του ενιαίου Δήμου Κέρκυρας,   ν’   ακούσω  εμπεριστατωμένες απόψεις, όπως αυτή του συμπολίτη μας Αριστοτέλη Κοσκινά.   Πρόκειται για να ένα θέμα που αφορά όλους μας, που αφορά το μέλλον αυτού το τόπου.       Δεν σας κρύβω, ότι από την αρχή υπήρξα υποστηρικτής   του ενός Δήμου, δεν μπορώ όμως σήμερα να μην παραδεχτώ την ήττα. Το σχέδιο «Καλλικράτης» όπως και αυτό που είχε προηγηθεί με τους «καποδιστριακούς» Δήμους, απέτυχαν πανηγυρικά.   Σήμερα   θα πρέπει να υποστηρίξουμε τη   λύση που   θα λειτουργήσει θετικά για το σύνολο του   Κερκυραϊκού Λαού. Για να συμβεί αυτό δεν θα πρέπει να περιμένουμε την κυβέρνηση να μας   βρει τη λύση.   Έχοντας την εμπειρία από την εφαρμογή του σχεδίου στο χρόνο που προηγήθηκε,   τις αδυναμίας που φάνηκαν, πέρα από την οικονομική κρί...