Τελευταία σελίδα αριστερά

Μετά το σοκ ήρθε ο θυμός. Και όσο ο θυμός κυριαρχούσε μας κρατούσε όρθιους. Ύστερα ήρθε ο φόβος και μια απέραντη θλίψη καθήλωσε την ελληνική κοινωνία. Μας έχουν κουράσει όλα αυτά που ζούμε. Πέντε χρόνια σε μια καθοδική πορεία και ορατότης μηδέν. Οι περιγραφές της κατάστασης ορατές πλέον και από το τελευταίο μάτι, δεν έχει νόημα η επανάληψη. Η ελπίδα ζητείται και πάλι, γιατί η τελευταία που κυβερνά, διαχειρίζεται πλέον μνημόνιο. Και εφαρμόζει μνημόνιο, το τρίτο, σε έναν Λαό αδύναμο, πεσμένο στο καναβάτσο απ΄ αυτά που προηγήθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι τις ρίζες, ούτε και τη “ψαλίδα” δεν κατάφερε να κόψει. Ο Λαός παραμένει ορφανός, νοιώθει προδομένος και απελπισμένος. Κατακτήσεις δεκαετιών έγιναν στάχτη. Οι ισχυροί,  άπληστοι με ένα στόμα τρώνε τα πάντα. Κανιβαλίζουν πάνω από μια χώρα, που δεν ξέρω τι άλλο έχει να δώσει. Η ριζοσπαστική αριστερά, που κυβερνάει, ποτίζει με το νερό της λησμονιάς τις ρίζες ενός συστήματος, που αποτελεί κοινό μυσ...

Όταν ο εαυτός μου διχάζεται, ανάμεσα στο σάπιο δημόσιο και τις απολύσεις, στους φοροεισπράκτορες και τους φοροφυγάδες, στη νέα και την παλιά γενιά , στην εξουσία και την κοινωνία, τρέχει πίσω ολοταχώς. Και πάλι απ’ την αρχή. Στράτα στρατούλα, από τα πρώτα βήματα μέχρι το σημερινό μπάχαλο. Τι έφταιξε; Και έφταιξαν πολλά και διαφορετικά, τόσα που δεν μου επιτρέπουν σήμερα να βάζω κόκκινους σταυρούς δίπλα σε ό,τι με χαλάει. Όχι δεν ανέδειξε η οικονομική κρίση την κοινωνική. Το αντίθετο. Η κρίση θεσμών και αξιών είχε προηγηθεί χρόνια πριν. Και μπορεί η οικονομική κρίση να ξεπεραστεί, η κρίση όμως που βιώνει η κοινωνία θα πάρει χρόνο πολύ. Οι διαπιστώσεις, για το τι συμβαίνει, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια φωτογραφία της στιγμής. Έχουν προηγηθεί κεντρικοί σχεδιασμοί, βραχυπρόθεσμοι, μεσοπρόθεσμοι, μακροπρόθεσμοι . Μαζική πλύση εγκεφάλου, καμένα μυαλά, πρόθυμα να ανταποκριθούν στις καινούργιες ανάγκες που ανακαλύπτει κάθε τόσο η λογική των αγορών. «Η αγορά...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ήττα. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Ούτε «αέρα» δεν ψελλίσαμε. Ούτε μια τουφεκιά στον αέρα, για την τιμή των όπλων. Υπό τοιαύτας συνθήκας, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Μας είχαν υποδουλώσει χρόνια πριν, με δολώματα μας οδήγησαν στην μεγάλη φάκα και ύστερα μας έκαναν πειραματόζωα. Κάθε μέρα και ισχυρότερη δόση δηλητηρίου, μέχρι τελικής πτώσεως για να δούνε πόσο θα αντέξουν τα ποντικάκια. Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν τη διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. Το παρακάτω έχει γραφτεί πριν τα μνημόνια. Είμαστε τότε στην αναμονή της οικονομικής κρίσης. Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μαζί με την οικονομική κρίση θα είχαμε και την κατοχή, έτσι η ευχή αυτών, που έζησαν την προηγούμενη κατοχή «Μια κατοχή θα μας σώσει», δεν ευοδώθηκε, μπορεί, κατ’ ανάγκη να μας έκοψε σε ένα βαθμό τις καταναλωτικές συνήθειες, σίγουρα όμως δεν πρόκειται να μας σώσει. Το έλεγαν και δεν το πίστευαν οι παλαιότεροι,...